De duikexpeditie

Al mijn bagage als handbagage… Tja. Ik had al meerdere lagen kleren aan en veel spullen in de zakken van mijn regenjas gepropt en die om mijn middel geknoopt. De eerste vlucht was geen probleem. De tweede vlucht echter gingen ze opeens de handbagage wegen (wanneer doen ze dat nou?). En die was natuurlijk te zwaar. Dus ik nog meer kleren aangedaan, meer spullen in mijn zakken gepropt en hij was nog ietsje te zwaar maar mocht ik door. 20m verderop de eerste beste wc in gedoken en alles weer in mijn tas gestopt. Goed systeem ;).
In Kuala Lumpur ben ik de eerste nacht terug gegaan naar het hostel waar ik de vorige keer ook verbleef. De volgende dag op pad gegaan om wat inkopen te doen (heerlijk om weer anoniem over straat te lopen) en verder héél veel administratie gedaan, het stopt nooit! ‘s Avonds mocht ik een nachtje logeren bij host Adee.

Vrijdag heb ik 2 vluchten genomen en zo kwam ik zaterdagochtend aan in Sorong (Nieuw-Guinea). Bij de uitgang stonden de brommertaxi’s te wachten. Natuurlijk vroegen ze een veel te hoge prijs, no way. Ik zei dat ik wel ging lopen, maar 50 stappen verderop wilde iemand mij voor 1/3 van de prijs meenemen, prima ;).
De anonimiteit is helaas weer over, tijdens een wandelingetje word je aangekeken en aangesproken. Via google translate heb ik uiteindelijk een nieuwe simcard kunnen kopen en verder vooral bij de homestay gebleven. Het was ook echt onwijs warm, te warm om buiten rond te banjeren…
Ik merk dat ik steeds meer begin uit te kijken om naar huis te gaan. Sinds ik, weken geleden, weet wanneer ik naar huis ga, ga ik er steeds meer naartoe leven. Ik ben ook aardig (soms over)verzadigd. Zoveel gezien en gedaan, er kan zowat niets meer bij. Ik word er een beetje passief van, niet zoveel zin meer om erop uit te trekken. Maar het hoort allemaal bij het proces, goed om bewust bij stil te staan en het te ervaren.

Maandagochtend om 8u heb ik mij gemeld bij de verzamelplek voor de duikexpeditie. Langzamerhand komen alle deelnemers binnen. Na wat administratie gaan we met de taxi naar de ferry en na 2 uur komen we aan bij de boot waar we 19 dagen mee op pad gaan. Helaas hangen we de eerste dag alleen maar rond op de boot. Er moeten allerlei dingen worden gedaan aan bevoorrading en administratie en we komen de eerste avond de haven niet uit. De volgende dag gaan we op pad en maken we ook de eerste duiken. We zijn met 12 duikers en 12 man personeel.

De duiken zijn super! Na al het duiken in Nederland is alles zoveel beter ;). We hebben goed zicht, zien van allerlei mooie dieren die ik nog niet heb gezien, de watertemperatuur is 28°C/29°C en we maken lekker lange duiken. Het eten en snacks op de boot zijn prima en langzamerhand raken we een beetje gewend aan elkaar en ontstaat er een routine. Met een aantal spelen we heel wat potjes rummikub en kaartspelletjes.

Afhankelijk van de afstand die we moeten afleggen maken we 2, 3 of 4 duiken. Al houdt het voor mij na 7 duiken abrupt al op! Een uur na de laatste duik krijg ik een beurs/pijnlijk gevoel in mijn bovenbenen en buik en verschijnen er paarse vlekken op mijn onderbuik en een beetje op mijn benen. Het potje rummikub dat we spelen duurt voor mij echt te lang, ik kan niet meer zitten en ga even op bed leggen. Ik dut een beetje in maar word even later wakker en voel me echt niet goed. Heel kortademig, misselijk en een beetje gedesoriënteerd. De duikleider wordt erbij gehaald en tevens een zeer ervaren duiker en er wordt al snel besloten dat ik aan de zuurstof moet. Aangezien we in the middle of nowhere zijn is contact lastig maar via het kantoor wordt er contact gezocht met DAN, de experts op het gebied van duiken. Gelukkig had ik een extra verzekering afgesloten bij hun. Na 2uur aan de zuurstof voel ik me stukken beter. De kortademigheid en de misselijkheid zijn weg. Het beurse gevoel op mijn bovenbenen en buik blijft nog, de vlekken zijn grotendeels verdwenen. Er is in het begin niet echt duidelijk wat ik heb maar er wordt gedacht aan decompressieziekte en helaas wordt dit de volgende ochtend door de dokter van DAN bevestigd. Dit is niet alleen oncomfortabel, dat betekent tevens het einde van het duiken! Damn! Klote! F*ck! Boek je een dure 19daagse duikexpeditie en moet je na 3 dagen duiken stoppen. Ik baal echt onwijs!
De volgende ochtend is het beurse gevoel nog wel aanwezig maar het gaat gelukkig steeds beter. Dan blijkt na contact met DAN dat de 2uur zuurstof niet voldoende was en terwijl de rest mooie duiken maakt lig ik nog eens 3uur zuurstof te happen.

Aangezien we zaterdag een 18uur lange oversteek moeten maken en medische zorg niet voor handen is wordt mij vrijdagavond medegedeeld dat als ik mij de volgende ochtend niet beter voel ik opnieuw aan de zuurstof moet bij een resort waar we in de buurt zijn (de zuurstof op de boot raakt op) maar dat betekent tevens dat ik geëvacueerd moet worden. Het is te risicovol mij mee te nemen…
Gelukkig voel ik de volgende ochtend, naast nog slechts een licht beurs gevoel in mijn benen en buik, prima en besluiten we gezamenlijk dat ik in ieder geval op de boot mag blijven. Pfieuw.

Het is jammer genoeg niet duidelijk waarom ik de decompressieziekte heb gekregen, het lijkt een gevalletje van domme pech. Er kunnen allerlei oorzaken zijn zoals te diep/te lang duiken, dehydration, te snel opstijgen, geen safetystop, roken, geslacht, overgewicht, inspanning en/of leeftijd.
Ik ben binnen alle limieten gebleven en mijn duikgrafieken zijn niet afwijkend dus het lijkt voor nu een soort van onverklaarbaar waar de decompressieziekte vandaan is gekomen. Combinatie van factoren waarschijnlijk.

In de loop van de dag zijn alle klachten weg en maken we ons allemaal op voor een erg ruige nacht. Ruig als in de zin dat het behoorlijk waait en de hele boot onwijs heen en weer wordt gezwaaid.
Ik heb alleen de eerste nacht in mijn gedeelde cabine geslapen, alle andere nachten lag ik óf op het zonnedek of op de banken in het topdek (eetgedeelte). Heerlijk om buiten te liggen, de zonsondergang te zien en de te geaircode kamer te ontwijken.
De nacht van de oversteek lig ik op het topdek en slaap ik weinig omdat om de haverklap dingen op de grond flikkeren en kastjes open gaan. Zonder al teveel zeeziekte en schade komen we allen de nacht door. Bijzondere ervaring.

Dinsdag komen we aan in Banda Neira, een plek waar we weer internet hebben. Ik zit al dagen op die boot zonder iets te kunnen en over het algemeen kan ik het vrij goed handelen maar ik twijfel of ik de tocht wil uitzitten zonder te mogen duiken, dat gaat zijn doel een beetje voorbij. Zodra ik weer internet heb zoek ik contact met de verzekering, een dokter van DAN maar natuurlijk krijg je niet meteen antwoord dus en pas ‘s avonds krijg ik een dokter te spreken. Hij heeft (een soort van) goed nieuws. Ik mag weer duiken! Maarrrr, pas op vrijdag (een week na de klachten), slechts één 1 duik per dag, het liefst met Nitrox en ik moet binnen een ruime marge van bepaalde tijden blijven. Het is absoluut niet wat ik van de duikexpeditie had verwacht maar op dit moment ben ik blij!
‘s Avonds drinken we een paar biertjes in het dorp en terug op de boot komt de Arak tevoorschijn, een lokaal gebrouwen goedje. Het wordt een gezellige avond op het topdek met veel muziek, dansen en geouwehoer.

De tweede dag in Banda Neira brengen we een bezoekje aan het museum waarin de geschiedenis van het eiland wordt uitgelegd, hier hebben de Nederlanders een belangrijke rol gespeeld. We bezoeken een fort en krijgen een rondleiding over een nootmuskaatplantage en zie ik kaneelbomen. Vooral deze laatste twee vond ik interessant om te zien. Ik had geen idee hoe dit groeide, nooit over nagedacht ook. Nootmuskaat kwam van vroeger uit alleen voor op deze eilanden, tegenwoordig groeit het op meer plaatsen.

Het volgende dilemma diende zich aan. De route die we willen volgen naar Flores wordt geteisterd door een opkomende storm. Als je naar de weerbeelden kijkt zie je één grote groene vlek die langzamerhand verkleurt naar paars/rood en dat betekent ‘niet goed’;). Naast dat je echt niet in deze condities op het water wil zijn is de kans ook groot dat we letterlijk omver worden geblazen. Achter de schermen wordt er hard gewerkt om alle opties te onderzoeken, aan het eind van de middag wordt duidelijk dat we niet naar Flores gaan. De hele route wordt omgegooid en onze eindbestemming wijzigt naar Ambon. Tja, we zijn op een expeditie. Het weer kun je niet voorspellen…
Dat betekent opnieuw tickets verzetten. De vlucht van Komodo naar Jakarta kan niet doorgaan. Ook mijn plannen om de Komodovaraan te spotten zet ik uit mijn hoofd. Het is natuurlijk mogelijk om vanuit Ambon naar Flores te vliegen maar dit kan niet rechtstreeks en ik ben ook een beetje klaar met flexibel zijn merk ik. Vooral de afgelopen 2 maanden is mijn flexibiliteit best op de proef gesteld en nu ik al weken weet dat ik naar huis ga ben ik er steeds meer klaar mee, haha. Ook op deze reis ben ik een aantal keer flink heen en weer geslingerd in emoties/gedachten.

Donderdag heb ik eindelijk zin om te gaan snorkelen, alle andere dagen had ik daar geen interesse in. De eerste keer was het echt snorkelen (niet heel bijzonder), de tweede keer heb ik mijn groep gevolgd die aan het duiken waren en was ik vooral druk met het volgen van en spelen met de bubbels. Heerlijk om weer in het water te zijn!

Halverwege de middag hebben we toestemming om de haven te verlaten (er moest het één en ander aan papierwerk worden geregeld vanwege de nieuwe route) en hebben we opnieuw een lange overtocht. Hij is niet zo ruig als de andere nacht, maar echt kalmpjes is het ook niet.
Er is meestal genoeg te doen op de boot. We luisteren veel muziek, doen veel spelletjes (wie/wat ben ik, kaartspelletjes (tempel der schreckens, partybug en drecksau) en allerlei varianten van rummikub (speed-rummi, extreme-rummi)), we kletsen, we staren voor ons uit, liggen te zonnen, kijken netflix, lezen. Voor je het weet is de dag voorbij.
Het eten is redelijk tot goed. De ochtenden krijgen we meestal fried rice of pannenkoeken, bacon, worstjes, ei en fruit, de middagen en avonden krijgen we rijst met groente en kip/beef en/of tempeh/tofu. Meestal is het met dezelfde ingrediënten maar net wat anders bereid. Al wordt het op een gegeven moment wel een beetje veel van hetzelfde.

We zijn in die 19 dagen een aantal keer aan land geweest. Eén keer een poging gedaan de birds of paraise te spotten, geweldige vogels (google maar eens op ‘birds of paradise vogel’) maar helaas hebben we ze niet gezien. Daarnaast hadden we in Banda Neira en Ambon tijd om wat boodschappen te doen of een Magnum te scoren.

Het weer is erg wisselend. In het begin hebben we heerlijke dagen gehad maar we hebben ook dagen achtereen bewolking,wind en regen, en dan bedoel ik veel regen, gehad. Helaas kan onze cabine de regen niet echt aan en hebben we lekkage. Ik ben er gelukkig nauwelijks te vinden, alleen mijn bagage ligt op de kamer en deze heb ik inmiddels in zakken gedaan.
Op de boot is er geen enkele dichte ruimte waar we met zijn allen kunnen zitten. Als het regent doen we op het dek de plastic schermen naar beneden maar het is zeker niet waterdicht en de vloer is dagen nat. Gelukkig is de temperatuur meestal prima en is het niet echt koud.

Het laatste stuk reizen we minder want de afstand naar Ambon is minder ver dan naar Flores. Ik mag 1 duik per dag maken en over het algemeen schijn ik de goede/mooie duiken mee te doen. De eerste duiken na de DCS zijn even wennen, ik ben me heel bewust van mijn ademhaling en daal- en stijgnsnelheid maar na de derde duik voel ik me weer als een vis in het water gelukkig. Ik duik aan de veilige kant, binnen alle restricties en alles lijkt weer goed te zijn…
Na 3 geweldige nachtduiken krijg ik helaas toch weer klachten. Ik probeer het te negeren, ik wil niet meteen groot alarm slaan en wacht het even af, maar rond half 12 ‘s avonds maak ik toch de 2 heren wakker en vertel ik dat ik opnieuw last heb van een beurs gevoel in mijn heupen en bovenbenen. Zonder twijfel opnieuw symptomen van decompressieziekte en voor ik het weet hang ik weer 3uur aan de zuurstof. De klachten zijn na die 3u gelukkig voorbij, maar de laatste duik mag ik niet meer doen. Waar de eerste keer nog een soort van toeval kan zijn, is het nog meer balen dat ik het opnieuw krijg. Bij terugkomst in Nederland moet ik me maar eens laten onderzoeken door een duikarts.
Ik heb de vraag bij de duikverzekering neergelegd wat zij adviseren over het vliegen. Wellicht is het verstandig dat ik langer aan de grond blijf zodat alle bubbels uit mijn lichaam zijn verdwenen. Dus ik stel het plannen maken voor de laatste periode voor me uit.

De laatste dag van de expeditie is rustig verlopen. Alle spullen inpakken, opruimen, administratie afronden en rond 14u zetten we weer voet op vaste bodem. De laatste dagen op de boot hadden we heerlijk weer, dat was een goede afsluiter.
We zitten met een aantal in dezelfde homestay dichtbij het vliegveld want bijna iedereen vliegt de volgende dag naar de volgende bestemming. ‘s Avonds komen we met zijn allen nog één keer bij elkaar om samen te eten en de laatste potjes ‘tempel der schreckens’ te spelen, superleuk spel! En dan is het tijd om afscheid te nemen.
Al met al een hele bijzondere ervaring. De 19 dagen op een boot zijn me prima bevallen. Ik heb geen privacy gemist, ondanks het verblijf met veel mensen op een kleine ruimte. Het duiken is door de DCS absoluut niet wat ik er van had verwacht, de boot heeft zijn mankementen die op zijn Indonesisch niet worden gerepareerd, er valt het één en ander te verbeteren aan de organisatie, maar de groep is steeds dichter naar elkaar gegroeid en ik heb me veel momenten zeker goed vermaakt. Al weet ik niet of ik het nog eens zou doen…

Na 17 nachten (met een chronisch slaaptekort) op het dek te hebben geslapen, in de open lucht, vind ik bed bed ook wel weer heerlijk liggen. Al zou ik zeker kiezen voor de open lucht als je me de keuze geeft...
Iedereen in de homestay is de zaterdagochtend vertrokken weg en ik heb weer tijd voor mezelf. Een fatsoenlijke douche nemen (op de boot was er beperkt water en de douche was erg laag waardoor ik door mijn knieën gezakt onder de douchekop moest hangen), foto’s in mijn map zetten, kleren wegdoen, administratie bijwerken en dat soort dingen.
Inmiddels heb ik ook contact gehad met mijn reis- en annuleringsverzekering en zij vergoeden helaas niets van de extra kosten van vluchten. Waarom heb ik deze reisverzekering ook alweer? Ik krijg 75% terug van mijn geannuleerde vlucht naar Jakarta maar heb een duurdere vlucht van Ambon naar Jakarta moeten kopen. Alles bij elkaar is het een enorm dure bootexpeditie geweest, pffffff……… (extra tickets naar Kuala Lumpur, verzekering, Nitrox, nieuwe vlucht van Ambon naar Jakarta). Ik had zoveel andere dingen met dit geld kunnen doen. Geeft een nare bijsmaak moet ik zeggen.

Hierbij de link naar de foto’s:
https://1drv.ms/f/s!Ar87NWIVlPefnDJs0jOI8KfMtcMs
(ik heb nog niet alles uitgezocht en er komen nog foto’s/filmpjes bij van andere expeditieleden en onderwater, maar voor nu geeft het een beeld)