IJsland deel 2

IJsland deel 2 – 20 december 2023 t/m 9 januari 2024

Dus, ik ben vorige keer gestopt bij de woensdag. Dat was nog een prima dag na een night in the cabin. Wel een beetje jammer dat toen ik woensdagavond bij ze ging eten, ze gewoon alle vaat op het aanrecht hadden opgestapeld en ze nog geen doekje over de tafel hadden gehaald. Het voelde voor mij als ‘de schoonmaakster komt weer terug en kan het mooi even opruimen’.

Donderdag was Alexandra jarig. Ik had voor haar een persoonlijk cadeautje gemaakt, haar naam in letters van chocola en allemaal 7-ens en hartjes. Ik wist dat er visite zou komen en dat moeder iets speciaals wilde gaan maken voor het avondeten. Andere keren was het zo dat ik ’s ochtends al even besprak over het hoe en wat voor het avondeten, of dat ze een appje stuurde in de middag als ze iets van plannen hadden gemaakt. Ik heb de hele dag niets gehoord en ook met het avondeten hoorde ik niets. Ik hoorde wel dat er mensen waren gekomen, maar ik voelde me niet geroepen onaangekondigd binnen te wandelen als er een verjaardagsfeestje is…

Dit voelde niet fijn! Met dat de communicatie van hun kant niet altijd even goed is (ik neem vooral zelf het initiatief en vraag naar dingen om te doen), het huis vaak echt een zooi is de volgende dag, ik weinig verbondenheid voelde en ik ze weinig attent vind, maakte dat ik er wel klaar mee was. Ook omdat ik hier de omgeving wel een beetje heb gezien, ik niet heel veel verder kom dan wandelen omdat ik geen vervoer heb; ik had geen zin om hier nog 2 weken te blijven.

Vrijdagochtend heb ik als een dolle schoongemaakt, alles gedaan wat maar kon maar toen was ik na ruim een uur ook wel klaar. Vader die nog even aangaf dat ze lekker hadden gegeten. Oké, fijn. Wel gek dat je niet even zegt dat je helemaal vergeten bent mij een appje te sturen ofzo. Dit voelt hij blijkbaar niet echt aan. De frustratie zat vrij hoog, voelde me erg niet gezien en niet gewaardeerd.

Zoals wel vaker was ik ’s avonds met moeder aan het appen (ik zie haar ’s ochtends namelijk nooit) en toen gaf ik aan of we die avond of zaterdag even met elkaar konden gaan zitten over de taken, de communicatie en de ‘cultural exchange’ die ik miste. Dit mondde uit in een appgesprek waarin zij aangaf dat ze te druk was geweest om mij donderdagavond een appje te sturen maar dat ze dit wel echt had moeten doen (alleen al het feit dat ze dit uit haarzelf zei vond ik fijn), dat ze echt niet verwacht dat ik 4/5u per dag en 5 dagen per week ga schoonmaken, dat ze heel fijn vind wat ik nu doe, dat ze na de kerst meer rust in haar hoofd heeft om weer dingen te gaan doen qua opruimen/organiseren/andere taken, dat ‘cultural exchange’ lastig is als ik veel beneden ben. Ja dat klopt, maar ik wandel niet zomaar naar binnen om daar een beetje in hun huis te gaan zitten. Ik voel me wel echt een gast in hun ruimte, dus ben daarin wat terughoudend. Nu ze heeft gezegd dat het oké als ik gewoon binnen kom en niet alleen boven hoef te komen om te ‘werken’ maar ook gewoon een spelletje met de kinderen kan doen of iets anders, voel ik in elk geval de ruimte dat te doen.

Ik heb aangegeven dat ik ga kijken of ik een auto kan huren zodat ik wat dingen kan gaan doen, maar aangezien ik geen creditcard meer heb (en de twee debitcards die ik heb aangevraagd vanuit Reykjavik nu op De Vlierbes liggen) is dit toch wel een beetje lastig. Silja gaf aan dat ik hun auto ook wel af en toe mee mag. Nou, dat scheelt ook weer, dit hadden ze eerder nog niet aangeboden. Kortom, de druk was van de ketel (gelukkig, want ik had al zitten kijken naar tickets naar Nederland met of na de kerst).

Zaterdagochtend heb ik een mooie wandeling gemaakt, volop in de verse sneeuw. Net na de middag ben ik met de auto naar het Christmas House gereden, een ware attractie hier. Dit is het hele jaar open en is in mijn ogen gewoon een grote giftshop, maar lokalen hebben er nostalgische gevoelens bij denk ik en noemen het een ‘experience’. In elk geval leuk om er even uit te zijn.

Zaterdag ben ik ’s middags naar boven gegaan, gewoon om te er zijn en daarna mee te eten. Voelde in het begin een beetje gekunsteld, maar het was wel oké.

Zondag was het voor de IJslanders ‘Kerst’. Voor hun is namelijk de dag voor ‘onze’ Kerst hun belangrijkste ‘kerstdag’. Ik ben uitgenodigd om mee te gaan naar de familie van Eiki en daar een kerstdiner te hebben. Ik vond het al heel wat dat ze hebben uitgenodigd, want 2 vorige familiefeestjes gingen aan mijn neus voorbij. Ik zou de avond een cijfer 7 geven. Het was leuk om andere mensen te zien, in het begin ook best ongemakkelijk omdat ze IJslands praatten en ik daar een beetje zat te zitten. Ik verwacht ook niet dat ze alleen maar Engels praten hoor, maar soms voelt het alsof ik genegeerd werd. Ik ben altijd vrij nieuwsgierig/geïnteresseerd vind ik zelf, en zeker als je weet dat er 1 anderssprekende is, zou ik waarschijnlijk wat meer mijn best doen iemand erbij te betrekken en een gesprek te voeren. Maar goed, ieder zijn ding.

Ik kon op een gegeven moment wel wat dingetjes doen qua koken/tafel dekken en af toe werden er wel dingen vertaald, en toen was het tijd om te gaan eten. Dat was echt prima! Zout vlees met of zonder saus, wat verschillende groenten, aardappels met een iets van gekarameliseerde saus. Ieder pakt daar zijn eigen drinken gewoon, ze vragen weinig aan elkaar of ze iets voor een ander moeten meenemen. Ik ga dat niet zo doen in een vreemd huis, zou wat zijn. Maar het is goed gekomen als iemand er dan toch aan dacht te vragen of ik misschien ook wat wilde.

Na het eten was het tijd om de kerstcadeautjes uit te pakken. Ze kopen voor elkaar allemaal cadeautjes en de kinderen hadden er echt ook heel veel. Ik ben meer van het minimalisme en vind wel wat van de overdadigheid, maar goed. Na de cadeautjes was er nog ijs en na nog wat zitten was het rond 22:30 de hoogste tijd om te gaan. Ik vond het leuk om erbij te zijn, maar het was niet mijn meest fantastische kerstavond ooit.

Ik heb inmiddels trouwens mijn terugvluchten geboekt. Nog een leuk verhaal want na veel uitzoekwerk (vlieg ik vanuit Reykjavik of Akureyri, als ik vanuit Reykjavik vlieg hoe kom ik daar dan weer, wil ik een tussenstop, vlieg ik naar Eindhoven of Amsterdam, kom ik dan nog thuis met de trein) en uiteindelijk dacht ik het allemaal goed te hebben uitgezocht en heb ik 2 tickets geboekt.

Ik heb gekozen om vanuit Akureyri naar Londen te vliegen en vanaf daar naar Amsterdam. Vind het eigenlijk stom dat ik 2 vluchten neem, maar het is zoveel omslachtiger om via Reykjavik te vliegen (want, dan moet ik met de bus of een shared ride de dag van tevoren weer naar Reykjavik, hopen dat de weg gewoon begaanbaar want je moet over 2 bergpassen en die zijn wel eens afgesloten vanwege het weer, dan heb je nog een nacht in een hostel, en dan moet je ook weer een buskaartje naar het vliegveld hebben – allemaal extra kosten). Al met al ook een hoop extra gedoe en het is ook nog eens duurder. Dus toch maar gekozen vanuit hier te vliegen, het vliegveld is namelijk 5 minuten met de auto – ik zie de landingsbaan vanuit mijn appartement liggen. Dus, alles geregeld. Wil ik de tijden in mijn agenda zetten, zie ik ineens dat ik naar London Gatwick vlieg, en vanuit Londen Luton naar Amsterdam vlieg. Shit, 2 verschillende vliegvelden! Haha, dom! Natuurlijk meteen uitgezocht of ik daar heen kan met de trein maar dat gaat hem toch niet worden. Er rijden genoeg treinen maar ik denk dat het allemaal wel heel krap wordt qua tijd (hoe lang duurt het voordat je bagage er is, moet je nog met een shuttlebus naar de trein, de trein zelf doet er 1:20u over en je moet natuurlijk eigenlijk 2 á 3u van tevoren op het vliegveld zijn). Dus, echt zonde, maar ik heb een nieuw ticket gekocht, nu vanaf het goede vliegveld. Schrale troost voor mezelf, deze 3 tickets bij elkaar zijn nog goedkoper dan wanneer ik over Reykjavik zou vliegen [e-1f609].

Tweede Kerstdag mocht ik de auto mee en ben ik naar Godafoss waterfall gereden. Er is een paar jaar geleden een tunnel gemaakt maar dat leek me zonde (en kost ook nog eens 11 euro aan tol) dus ik heb de toeristische route genomen. Best een klein beetje spannend aangezien de wegen wel aardig schoon zijn van sneeuw maar zeker niet volledig en ik de bergen in moest rijden. Maar, het is allemaal goed gekomen. Gewoon geen onverwachte bewegingen maken en vooruit kijken. Dat laatste was niet zo moeilijk, want toen ik op het hoogste punt was had ik een enorm mooi uitzicht van een opkomende zon. Zulke mooie felle kleuren! Het was zoo fijn in een andere omgeving te zijn. Na 45min rijden kwam ik bij de waterval aan en ook daar was de lucht fantastisch mooi: blauw-paars-roze. De waterval zelf was gedeeltelijk bevroren wat er tof uitziet. Er was daar verder niets te doen, dus na ik denk 30min sightseeing heb ik dezelfde weg weer terug genomen en was rond 1u weer terug. Heerlijk om wat anders te hebben gezien en even mijn eigen ding heb kunnen doen!

De rest van de week was gewoon een week. Hoewel het daglicht maar kort is, duren de dagen lang. Niet perse op een vervelende manier, maar zonder echt iets te kunnen doen, zonder sociale contacten, zonder ‘hobby’s’ zitten er gewoon veel uren in een dag. Ik ga vaak wel lekker op hele volle dagen met nieuwe indrukken of gewoon lekker bezig zijn, en dat is hier anders. De afwisseling in de activiteiten is minimaal; het is ‘sporten’, netflix of iets anders kijken, de socials/nieuws of duolingo op mijn telefoon en wandelen. Al heb ik mijn ereader mee, ik heb nog geen letter gelezen, geen zin in. Het werk is veel hetzelfde, altijd opruimen van de vorige dag en schoonmaken. Ik vraag vaak naar extra dingen om te doen, maar vaak zijn het dan 5min klusjes. Dat schiet niet echt op om de uren te maken.

Woensdagavond ben ik met moeder aan het appen en op mijn vraag of ik de laundryroom misschien kan opruimen (dit had ik al eerder gevraagd maar werd nooit echt beantwoord) kreeg ik nu een ‘ja’ dus dat was een mooi project. Je kon er echt nauwelijks meer lopen, om iets in of uit de wasmachine te stoppen moest je een weg vinden door, op en over de zooi. De deur kon niet eens helemaal open en de deur naar de garage ging ook niet ver open waardoor je jezelf er een soort van tussen moest wurmen. Mijn god! Maar, ik heb daar mijn ding wel kunnen doen. Gewoon al door dingen bij elkaar te pakken en fatsoenlijk in te delen, is er zoveel ruimte gecreëerd. Een groot deel van de zooi is overigens wel verplaatst naar de hal, dat moeten ouders uitzoeken. Zij heeft zo ontzettend veel opbergers, ongelooflijk. Ik heb een foto gemaakt van alleen al de opbergers die ik tegenkwam uit de laundryroom en die nu allemaal leeg zijn…

Waar ze donderdagavond opeens mee kwam, of ik niet 2 keer per dag een uur met de kinderen naar buiten wilde. Of in elk geval tot ze weer naar school/de opvang gaan. Ik vraag al weken om dingen te doen, maar 2x een uur met de kids naar buiten is weer een ander uiterste, haha. Maar goed, 1x per dag vind ik wel acceptabel. Dit heb ik overigens maar een paar keer gedaan want al vrij snel kwam de klad erin (en het ging op mijn initiatief, en toen ik het niet meer voorstelde, zeiden zij er ook niets van, haha).

Oud en nieuw hebben we ook nog gehad tussendoor. Zoo ontzettend weinig gevoel van oudjaar-nieuwjaar gehad, ongelooflijk. Ik kreeg rond 15u de vraag of ik om 17u mee wilde naar de familie, mooi op tijd ook weer. Ik heb bedankt, had geen zin in weer een avond ongemakkelijke momenten. Dus thuis gebleven, lekkere dingen op tafel gezet, om 21u een vuurwerkshow aan de rand van de stad bekeken (al voelde me lichtelijk misplaatst toen ik daar alleen stond tussen allemaal families), een serie afgekeken en iets voor 12u begon het vuurwerk hier. Ik had vanuit mijn raam prima uitzicht want de verschillende buren hadden van alles af te steken dus daar heb ik wel van genoten.

De rest van de week was een gewone week volgens mij qua werk. Ik had de opdracht gekregen de kamer van de dochter te schilderen. Prima, alle muren blauw. Alexandra wilde zelf ook meehelpen en heeft uiteindelijk best veel gedaan maar het blijft een 7jarige dus ik had het zelf iets netter gedaan denk ik, maar ouders vonden het wel leuk dat ze zelf zou hebben geholpen met verven. ’s Avonds wilde Alexandra nog een keer verven en heeft moeder geholpen. Wat een amateurs, stukken overgeslagen en weer spetters op de kast en op de vloer die ik ’s middags al had schoongemaakt. Ik mocht er donderdag nog een 3^e laag overheen doen, maar had inmiddels wel door dat de standaard niet zo heel hoog lag, dus heb zeker mijn best gedaan, maar het was ook wel lekker om het ietsjes minder strak te doen dan ik normaal zou doen. Lekker muziekje erbij, de kamer was zo klaar.

Donderdagmiddag ben ik naar het zwembad geweest. Na 20min banen zwemmen moest ik uit het grote bad vanwege zwemlessen en heb ik genoten van meerdere baden in verschillende temperaturen: 5-12 / 36-38 / 38-40 / 40-42. Heerlijk 2 uurtjes liggen dobberen.

Vanaf donderdag gaan de kids weer naar school/kdv en heb ik nog 1x het speelgoed gesorteerd en opgeruimd. Nu ik de dagen aftel, word ik ook steeds makkelijk. They don’t care and I don’t care (anymore). Als de kinderen alles mogen pakken qua speelgoed, waarom zou ik dan mijn best nog doen het te sorteren? Ook de zin ‘waar doe ik het eigenlijk voor, het heeft toch geen enkele zin’ is vaak door mijn hoofd gegaan De pruttels in huis stapelen zich langzaam weer op. Er staat nu veel zooi van Alexandra in o.a. de hal omdat ze haar kamer grotendeels leeg hebben gemaakt vanwege het schilderen. De hal die ik zo goed had opgeruimd… En zo ontstaan er op meer plekken ophopingen. Nou, prima. Ik ben straks weg en dan zitten ze weer net zo in de zooi als voorheen. Succes ermee!

Vanaf zaterdag had ik in mijn appartementje toch echt het idee van aftellen, dus de koelkast/vriezer gaan leegeten, vast wat spullen verzamelen die ik niet meer nodig heb, fotoboek van IJsland verder afmaken, beetje schoonmaken wat al kan, verslag verder typen, mijn to-do-lijstje afwerken, maar ook veel duolingo én voorwerk gedaan voor Guatemala en El Salvador. Dit doe ik niet vaak, en ik moest ook even een drempel over om eraan te beginnen, maar vond het toch wel heel leuk om vast wat te weten en ideeën te krijgen!

Ik heb inmiddels zoveel voorbeelden van hoe het huishouden er hier aan toeging, dat ik een paar voorbeelden ga noemen ter verduidelijk waar ik tegenaan liep: op een maandag lagen er in huis verspreid kattendrollen want de kattenbak was in het weekend duidelijk niet geleegd en bomvol - na bijna 3 weken een bereide verjaardagsmaaltijd in de koelkast te hebben bewaard begon het toch wel te ruiken (euh ja, tis beschimmeld!) en aan mij de schone taak dit op te ruimen - nooit hebben gevraagd of ik misschien iets nodig had van de supermarkt, maar de laatste donderdag dat ik er ben en mee ga naar de supermarkt zeggen dat als er iets is wat ik wil hebben ik dit natúúrlijk mag aangeven - van alle keren dat we samen aan tafel te hebben gegeten, was dit slechts 2x met alle familieleden. Meestal at ik met Eiki en Solvar en soms Alexandra, maar ook vaak genoeg aten moeder en zij niet mee en kreeg Alexandra later een broodje hotdog ofzo – de kinderen eten de hele dag door droge cheerios en mogen dit overal doen, dus toen ik de taak kreeg onder de bank schoon te maken, heb ik vader gevraagd of het niet een goed idee was de bank eens op te tillen om goed schoon te maken; er kwam alles bij elkaar een hele doos cheerios tevoorschijn en veel verloren speelgoed – ik heb heel vaak gevraagd of er dingen waren die ik kon doen behalve schoonmaken en moeder had allerlei ideeën maar er is bijna niets van terecht gekomen – één van de laatste werkdagen zat ik met vader in de auto op weg naar the cabin om deze schoon te maken, toen hij zowaar zei dat ze misschien toch wel wat makkelijk waren met de kinderen en de kinderen altijd hun zin doordreven (euh ja…), vond het al heel wat dat hij blijkbaar dit inzicht toch wel heeft en ook met mij deelde – ze hebben minimaal 3x pizza besteld en ‘toevallig’ alle drie de keren dat ik beneden at… (oh wacht, error, we hebben de laatste avond zowaar pizza gegeten, de wonderen zijn de wereld nog niet uit).

Ik vond het best een puzzel om zo in iemands leven binnen te stappen. Ik pas me altijd makkelijk aan, voel me overal snel thuis, maar had hier toch een andere rol merkte ik. Hier was (of in elk geval voelde) ik vaak enkel de schoonmaker en opruimster. Ik ben best wel assertief en kom voor mezelf op, maar aangeven dat zij dingen anders doen en hier je mening over geven doe je toch niet zo snel bij vreemde mensen in een vreemd land. Zij zitten in hun comfortzone, ik niet. Ik ben ten slotte ook een soort afhankelijk van ze, je moet ze ook een beetje te vriend houden.

Je probeert een situatie te accepteren zoals hij is, mensen te laten zijn wie ze zijn. Maar als je rol is om in deze situatie te werken, is het wel verdomde lastig er niets van te vinden. Dit is ook niet gelukt, haha. Ik ben alleen maar extra blij hoe ik mijn leven op dit moment heb ingericht en welke keuzes ik heb gemaakt, moet er niet aan te denken met ze te ruilen!!

Soort van evaluatie denk ik:

Ik heb, met name, tijdens het wandelen veel nagedacht over deze heel IJslandreis. Het was een heel proces en ik heb allerlei stadia doorlopen. Enthousiasme in het begin, er open en vol goede moed instappen, frustratie, irritatie, een groot dieptepunt na 2 weken, een soort van acceptatie later. Ik ben de laatste kleine 2 weken ofzo niet meer naar boven gegaan in de middag voor een beetje ‘cultural exchange’, ik heb vaker wat eigen boodschappen gekocht (omdat zij niet in huis hebben wat ik wil) en mijn eigen eten gemaakt. De verwachtingen heel erg naar beneden bijgesteld. Ik ben meer mijn eigen gang gegaan om de teleurstellingen voor te zijn denk ik. Ik heb meer de touwtjes in eigen handen genomen. Niet denken dat zij gaan veranderen, initiatief zullen nemen, opeens heel attent worden, wachten tot ik word uitgenodigd om iets te eten wat voor mij geen avondeten is. Dan maar zelf wat maken. En dat bevalt wel goed eigenlijk. Absoluut niet wat ik voor ogen had, maar wel proberen het voor mezelf behapbaar en nog een beetje leuk te houden. Er waren echter wel dagen dat ik het echt wel saai vond, een bore-out idee (‘bore-out is een toestand van totale verveling als gevolg van een te lage werkdruk’). Gewoon niets te doen en ook niet echt zin meer hebben om de omgeving te gaan ontdekken want voor mijn gevoel viel er weinig meer te ontdekken.

Ik heb een aantal pogingen ondernomen om mensen te leren kennen, vooral via couchsurfen. Slechts 2 mensen hebben überhaupt gereageerd, 1 daarvan heeft 2 keer afgezegd (om geldige redenen overigens) en met de ander is het uiteindelijk ook niet wat geworden en heb er ook niet zoveel aandacht meer aan besteed. Ik heb geprobeerd vrijwilligerswerk te doen maar ook dit was niet te vinden. Het huren van een auto is niet meer gelukt vanwege het niet hebben van een creditcard. Een beetje jammer allemaal.

De laatste week begon het aftellen en dan lijkt het ook allemaal wat minder zwaar omdat je weet dat je bijna naar huis gaat.

Vaak als ik op reis ben hangen dagen zo’n beetje van hoogtepunten aan elkaar. En als het geen hoogtepunten zijn, dan toch zeker een 7 of een 8. Dat is toch een beetje het nieuwe normaal geworden voor mij, maar ik besef me ook dat dat niet reëel is dit constant te hebben.

Ik heb zeker ook vaak geprobeerd het van een positieve kant te zien. Ik ben ten slotte wel in IJsland, heb weer veel nieuwe ervaringen opgedaan, heel veel mooie dingen gezien qua natuur(verschijnselen). Mijn hoogtepunten waren zeker de rainbowclouds, het Noorderlicht (al had ik het ook graag zien ‘dansen’ in verschillende kleuren maar er moet wat te dromen overblijven), de regenboog om de maan, de autorit van Reykjavik naar Akureyri, de ijskristallen, the night in the cabin, de prachtige gekleurde luchten op heldere dagen en de mooie sneeuwplaatjes.

Al met al een hele ervaring kan ik wel zeggen, al ben ik na al het bovenstaande des te blijer terug te gaan naar Nederland en daarna een heel nieuw avontuur aan te gaan. Heel veel zin in nieuwe indrukken, gezelligheid, gesprekken, ontmoetingen met gelijkgestemden, volle dagen, een nieuwe cultuur zien en leren kennen, uit mijn comfortzone stappen en Spaans gaan praten, en dagen te hebben die aan elkaar hangen met hoogtepunten [e-1f609].

Hieronder de link naar de foto's (het uploaden duurt ondertussen al onwijs lang, en hij heeft niet alles gepakt maar dat zal voor jullie beeld niet heel veel uitmaken :), het fotoalbum is gelukkig al klaar en verzonden!)

https://1drv.ms/f/s!Ar87NWIVlPefsW5DwZPZfOnt4lqW?e=cPWgWi