Honduras

Honduras- 10 februari 2024 / 19 februari 2024

*Honduras is ruim 2,5 zo groot als Nederland en heeft ruim 10,5 miljoen inwoners.

*Een groot deel van de bevolking leeft nog volgens de gewoontes en tradities van de Maya’s.

*Zo’n 90% van de bevolking bestaat uit Latino’s (een combi van blanken en de indiaanse bevolking)

*Honduras geeft een diverse, maar vooral ongerepte natuur. In het land liggen verschillende Mayaruïnes verscholen in het regenwoud.

*Honduras ligt aan de Caribische zee. Het barrièrerif ligt dichtbij de kust en is in betere staat dan het Great Barrier Reef in Australië.

*Honduras heeft een tropisch klimaat.

Na een slechte nacht kon ik na het uitzwaaien van Roz toch niet meer slapen door het hoesten, en ben ik lekker vroeg op pad gegaan. Ik wist dat het een lange reis zou worden. Ik liep om 6:10u het hostel uit en om 16:55u arriveerde ik in het hostel in Copan - Honduras. Met name El Salvador ging behoorlijk prima, de grensovergang naar Guatemala was gemakkelijk. De busjes in Guatemala leken langer te duren, ik moest meer overstappen dan verwacht en de grens naar Honduras duurde erg lang. Het was niet eens heel druk, maar de mensen namen behoorlijk hun tijd om de paspoorten te stempelen. Ik reisde gelukkig al een tijdje samen met een Italiaanse man, en het laatste stuk hebben we samengedaan, best handig aangezien hij een beetje Spaans praat.

En toen stond ik opeens in Honduras. Toch wel een beetje trots dat ik de reis zelf heb gedaan i.p.v. een shuttlebus wat ik eigenlijk eerst wilde doen. Het was een lange reis maar kostte uiteindelijk maar zo'n 13 dollar, terwijl ik voor de shuttle 65 dollar zou moeten betalen. En ik vind deze manier van reizen toch ook wel wat hebben!

Zondag en maandag heb ik eigenlijk weinig bijzonders gedaan. Ik had besloten de toeristische trekpleister (of in elk geval de reden waarom mensen naar Copan komen), de Copan ruïnes, over te slaan. Ik heb de mooiste Maya-ruïnes al gezien (wordt gezegd) in Flores en hoorde alleen maar over 'tegenvallend'. Ik heb vooral rondgelopen, wat gedronken, 2x een uur bij de bank gezeten om geld te wisselen, gelezen, wat teruggekeken, veel research gedaan voor de komende dagen, 2 couchsurfers gevonden in Honduras, kleren gewassen, heel veel geknuffeld met de 2 kittens, en ook genoten van de rust en tijd. Ik had verwacht het lastiger te vinden weer alleen te reizen, misschien een paar uur of een dag 'van slag' te zijn, maar dit was helemaal niet het geval. Hoewel ik het zeker jammer vind dat Roz naar huis is, is het wat het is, en ben ik de komende 5 weken alleen.

Ik vond Copan wel relaxed eigenlijk. Het schijnt ook één van de veiligere plekken te zijn, aangezien er relatief veel toeristen (al heb ik er niet meer dan 10 gezien denk ik). Het is wel gemoedelijk hier. Het waren wel 2 warme dagen, wat ik begreep ongebruikelijk voor deze tijd. Het was nog niet zo erg als in Kyrgystan, maar het was zeker boven de 30 en na een wandelingetje was het best plakkerig. De prijzen zijn hoger dan ik had verwacht. Een banaan kostte maar 8 cent, maar één groene appel 75 cent. Een klein blikje champignons kostte een euro en rolletje mentos drop ook een euro. Een blikje drinken in een supermarkt was maar 50 cent, maar in een café betaalde ik 1,50. Nog geen wereldschokkende prijzen natuurlijk, maar voor hier vond ik het 'duur'. Kun je zien dat ik helemaal gewend ben aan andere prijzen van de andere landen. Of misschien lijkt het meer omdat 1 euro gelijkstaat in 26 lempira in vergelijking met bijvoorbeeld 8 quatzal in Guatemala. De getallen zijn dus sowieso groter en dan lijkt het misschien ook meer te kosten...

Het hoesten is gelukkig stukken minder. Werd ook tijd ook, de laatste dagen in El Salvador was het niet leuk meer, ik stond soms echt te kokhalzen van het vele hoesten en het slijm kwam maar niet los. De antibiotica en de hoestdrank hebben hun werk gedaan gelukkig.

Ik heb verschillende opties bekeken voor mijn reisroute in Honduras. Ik wilde vanaf hier naar het meer en dan naar het noorden en met de shuttlebus naar Nicaragua. Ik heb echter inmiddels gehoord dat het ook prima te doen is de reis alleen te maken, dus ga kijken of dat wat wordt. Dinsdag heb ik de bus gepakt naar San Pedro Sula. Als je internet moet geloven één van de gevaarlijkste steden van Midden-Amerika, en eigenlijk wilde ik het overslaan. Maar, het is een goede plek om de reisdag even te onderbreken, en ik had een leuke couchsurfer gevonden en het lijkt me leuk dit land wat meer te leren kennen dan ik de afgelopen landen heb gedaan. Maar toch ook wel een beetje spannend hoor. Als je dit soort dingen hoort word ik wel alert, maar dit was bij meerdere plekken/landen het geval en ik heb me tot nu toe echt veilig gevoeld, dus ga de 'angst' aan. Ik had goede instructies gekregen hoe bij het huis van Allan te komen en daar arriveerde ik rond 3 uur.

Aangekomen bij het juiste appartementenblok wist ik echter niet welke voordeur van hem was. Ik heb op alle 4 de deuren geklopt, maar kreeg geen enkele reactie. Hmmm. Ik ben teruggelopen naar de ‘beveiliging’ (hij woont in een soort afgesloten compound binnen een grotere compound) en hem in mijn beste Spaans gevraagd Allan te bellen maar hij had geen beltegoed, dus dat ging het ook niet worden. Hij kon wel uitleggen welke deur van hem was, en toen ik nogmaals had aangeklopt deed Allan gelukkig open. Hij was nog aan het werk, dus heb de eerste 2 uur in een lekker gekoelde kamer op bed gelegen en dingen op mijn telefoon gedaan. Toen hij klaar was met werken hebben we veel gepraat over onze landen, culturen en ons leven. Interessant om een inkijkje en wat achtergrondinformatie te horen. We zijn even naar de supermarkt geweest en daarna heb ik ‘baleadas’ gegeten, een soort tortilla/pannenkoek met vulling, in mijn geval bonenpuree (al vaker gegeten in de andere landen), ei en een soort room. Ik had gehoord dat het vergelijkbaar was met de pupusas uit El Salvador, maar die vond ik niet echt een groot succes, maar dit vond ik wel lekker.

Na een prima nacht in een eigen kamer ben ik de volgende ochtend rond 8u vertrokken naar de volgende bestemming: La Ceiba. Eerst met een collectivo naar het busstation en op aanraden van Allan een grotere shuttlebus naar La Ceiba geboekt. Omdat Allan, een local, me vertelde dat het veiliger is een shuttlebus te nemen, was ik niet perse angstig maar wel weer alert. Dus heb zijn advies maar ter harte genomen… De rit was een kleine 200km maar deed er langer over dan ik wilde, zo’n 5uur. Gelukkig was het wel een chille bus, zo’n grote touringcar met lekkere stoelen die naar achter konden. Heb gelezen, geslapen en naar buiten gekeken.

In La Ceiba aangekomen had ik verwacht bij een busterminal te eindigen, maar stopten we natuurlijk ergens aan de rand van de stad. Daar kon ik een chickenbus nemen en sprak het meisje bij de busstop gelukkig Engels en heeft ze me op weg geholpen (en mijn kaartje betaald, lief!). Ik heb in een hotel/hostel geslapen en had de hele dorm voor mij alleen. Na een tijd op mijn telefoon had ik afgesproken met Fer, een andere local. Toen Roz en ik nog plannen hadden misschien naar Honduras te gaan, heeft zij een vriendin geappt omdat zij in Honduras is geboren, (maar overigens al jaren in Frankrijk woont), maar haar broer hier nog wel woont. Dus ik had contact met hem gezocht en zo hebben we elkaar ontmoet. We zijn naar de ‘boulevard’ geweest, hebben wat gelopen-gepraat-gegeten. Wel leuk om hem te ontmoeten. Terug in mijn kamer trof ik een interessante gast in mijn bed: een grote kakkerlak. Toen ik een beker had gepakt om hem te verwijderen, was hij verdwenen. Ik heb een tijdje gezocht maar kon hem niet vinden. Ik denk dat dat idee bijna erger was, want dan kon hij midden in de nacht opeens op mijn kussen zitten. Maar goed, het is goed gekomen, (heb in elk geval niets gemerkt).

Na een erg warme nacht heb ik donderdagochtend om 9u de ferry genomen naar La Ceiba, ook wel de Malediven van Honduras genoemd. Ik ben opgewacht door Kjerstan, een volgende couchsurfer. Ik heb haar gekozen omdat ze in de ‘jungle’ woont en haar eigen huis heeft gebouwd. Ze woont dus afgelegen, maar op een mooie plek. Ze heeft, toen ze hier 14 jaar geleden naar toe verhuisde vanuit Amerika, haar eigen tuin helemaal aangelegd en weet van alles te vertellen over de inheemse soorten. Het huis is naar onze maatstaven wat krakkemikkig, maar het heeft alles wat het nodig heeft (inclusief buitendouche en composttoilet). Het is zeker niet dicht, dus alles wat buiten leeft kan ook naar binnen. Ze spot vaak een tarantula in de keuken, oké… Is weer eens wat anders een langpootmug. Benieuwd of ik hem ga ontmoeten.

Ik ben ‘s middags naar het centrum gelopen, en ik realiseerde me dat het voor het eerst in dagen was dat ik me echt relaxed voelde om zo’n stuk door een wat afgelegen plek te wandelen. Honduras staat zeker niet bekend om zijn veiligheid, en dit maakt dat ik me geremd voel te doen wat ik normaal graag doe: gewoon lopen en maar zien waar ik uitkom… Ook ‘s avonds ga ik de deur eigenlijk niet uit, in elk geval niet alleen.

Uiteindelijk belandde op het strand waar ik in een hangmat fijn een dutje heb gedaan. Om 18u hadden we afgesproken met wat vrienden van Kjerstan voor een potatobar. Er waren gekookte aardappels en iedereen had wat mee als topping: kaas, sourcream, gekarameliseerde uien, knoflooksaus. Tijdens het eten hebben we een film gekeken. Daarna nam ze me mee naar een bar voor een afsluitend drankje en was het tijd om te slapen. Leuk dat ze me mee op sleeptouw neemt, al overlegt ze niets maar deelt ze enkel mede wat we gaan doen [e-1f609].

Na een prima nacht in mijn bedje (een matras op houten palen maar heel gelukkig met een klamboe, anders had ik het misschien iets minder chill gevonden) hebben we ‘s ochtends ontbeten met baleadas in het centrum en toen ben ik naar een snorkelplek gelopen. Al bleek ze het niet helemaal goed te hebben uitgelegd, want ik had begrepen dat ik in de lagoon moest snorkelen, maar dit was zeker niet interessant. Toen ik begin van de middag terug was bleek dat ik aan zeekant had moeten duiken. Ah oké, dat verklaard, want ik heb niets spannends gezien ;). Al vond ik wel weer heerlijk in het water te zijn met vinnen, masker en snorkel.

Ik heb een paar uur in de schaduw bij het huis gezeten en eind van de middag weer naar het centrum gelopen waar ik naar hetzelfde strand ben gegaan als de vorige dag. Na een mooie zonsondergang heb ik weer baleadas gegeten en toen besloten naar huis te lopen. Zou ik op andere plekken in Honduras zeker niet hebben gedaan aangezien het al donker was, maar hier durfde ik het wel aan. De weg was aardig verlicht, alleen het laatste stukje de jungle in moest ik bijschijnen met mijn zaklamp op de telefoon. Blij dat ik er was wilde ik de trap op lopen naar huis toen ik 'mister tarantula', de vogelspin, zag. Dat was even schrikken! Ik wist niet of ik nou gewoon over hem heen kon stappen, dus heb voor de zekerheid maar een stok gepakt en toen ik hem wilde aanraken schoot hij er vandoor. Oef. Ik ben niet perse bang voor hem, ik had al gehoord dat er één zou zijn, maar hem zo onverwacht tegen komen is anders. In huis wist ik niet hoe ik de lamp moest aandoen (alles gaat op solar en word uitgezet als er niemand is), dus heb me maar klaar gemaakt voor de nacht en veilig in bed onder de klamboe gaan zitten.

Zaterdag was ik vroeg wakker en heb ik de eerste paar uur rond het huis doorgebracht. Toen Kjerstan terug was heeft ze mij de shortcut laten zien, heb ik mijn tas gepakt, en ben ik naar Pumpkin Hill gelopen. Het was maar een half uurtje lopen, maar zoals ook de andere dagen was het echt warm! En in de jungle wordt dat al snel plakkerig en zweten. Op de heuvel stond een oude toren waar je in kon klimmen met een mooi uitzicht aan de top. Ik ben teruggelopen, heb de snorkelspullen weer gepakt en ben opnieuw naar de snorkelplek gelopen. Nu ben ik aan de goede kant het water in gegaan en dit was beter. Veel vissen gezien, wel mooi. Was ook alweer lang geleden realiseerde ik me, dat ik de onderwaterwereld zo heb gezien. Helaas vindt de duikarts het verstandiger dat ik niet meer ga duiken na 2x decompressieziekte te hebben gehad, en volgens mij heb ik in de 6 tussenliggende jaren ook nooit meer gesnorkeld.

Ik was erg toe aan een douche, dus ben weer teruggelopen, heb een heerlijk koude douche gehad en ben met een goede lift teruggegaan naar het centrum. Ik ben even langs Kjerstan gegaan die aan het werk was in haar boek- en spelletjeswinkel. Opnieuw baleadas gegeten als late lunch en toen een paar uur in een café gezeten tot Kjerstan mij kwam ophalen om onder het genot van een Sambuca naar de zonsondergang te kijken (ik was echt blij dat de zon onder was, want zelfs de laatste zonnestralen waren zo warm, pfff). Daarna heerlijke tonijn gegeten in een cafeetje en toen naar huis. Toen ik op mijn telefoon zat kwam 'mister tarantula' de slaapkamer binnen wandelen en ben ik hem een tijd gevolgd en heb ik hem goed kunnen observeren. Toch heel blij met de klamboe boven mijn bed. Het idee dat hij 's nachts zomaar ineens in je bed zou kunnen verschijnen... Heb ondanks de klamboe toch een beetje onrustig geslapen merkte ik, heb 2x met de zaklamp mijn bed gecheckt om te kijken of ik echt alleen was [e-1f609].

Zondagochtendvroeg opgestaan, via de toeristische route naar de ferry gereden waar deze om 7u vertrok. Mijn verblijf zit erop! Met een gedeelde taxi naar het centrum gegaan en vanuit daar naar mijn hostel gelopen.

Utila voelt voor mij helemaal niet als Honduras. Er wonen veel expats die hier denk ik enkel komen vanwege het lekkere weer en de goedkope huizen. Er zijn digital nomads die op hun laptop werken in de hippe cafés. Er hangt soms een soort hippiesfeer waar ik me niet echt thuis voel. Wat ik van Kjerstan begreep is hier ook veel alcohol- en cocaïnegebruik, sommigen doen hele dagen niet anders schijnbaar. Toen ze dit vertelde kreeg ik ineens een heel ander beeld van het eiland. Het had verder weinig authentieks, het had net zo goed Cyprus of Indonesië kunnen zijn. Er zijn nauwelijks auto's aangezien het smalle wegen zijn, en de hoofdstraat wordt overheerst door scooters, golfkarretjes en quads,

De gemoedelijkheid was echter wel heel fijn; gewoon rond kunnen lopen, de korte broek weer aan, het strand, het mooie en lekker warme water. Nu ik alleen reis heb ik ook weer veel gelezen, en dat is ook toch wel fijn. En ook fijn dat Engels hier meer de voertaal is, een stuk gemakkelijker voor mij!

Een paar dagen geleden voelde ik opeens dat ik klaar was met Honduras, ik wilde zo snel mogelijk door. Ik voel me gewoon niet zo vrij om te reizen zoals ik graag doe. En ook omdat ik inmiddels research heb gedaan naar Nicaragua en ik echt zin heb om daar heen te gaan. Er gaat een shuttle op zondagavond, maar ik kreeg maar geen of matig contact met de organisatie, en heb op een gegeven moment maar besloten de shuttle maandagochtend te boeken. Het hele idee van zelf de reis maken naar de grens heb ik laten varen. Ik wilde liever zo snel mogelijk weg, en de nachtbus leek we wel prima, want nu moet ik nog een nachtje in La Ceiba blijven. Maar goed. Ik kon mijn kamer gelukkig al wel in om 8.15u. Het heeft de hele ochtend heel veel geregend (zowat de eerste regenbui in weken, op wat spetters in een bus en een nachtelijke bui na) en aangezien ik nog niet had ontbeten op een mueslireep na, begon ik toch wel honger te krijgen en was ik blij dat ik rond een uur of 2 naar de Walmart kon lopen om daar eten te halen en boodschappen te doen voor de lange shuttlereis. Met een beetje geluk duurt het 15uur, maar heb ook andere verhalen gelezen...´s Avonds heb ik een lekker broodje met creamcheese, tomaat en komkommer gegeten. Zo normaal en bekend, en met groente want dat krijg ik niet altijd binnen, lekker hoor!

Ik weet inmiddels ook hoe de laatste weken eruit gaan zien. Ik had graag naar Cuba gewild maar het bleek onmogelijk de toeristenkaart te krijgen vanuit een ander land dan je thuisland. Normaal vraag je dit online aan en krijg je dit thuisgestuurd. Ik heb nog geprobeerd via een hulplijn thuis (thanks An) het voor elkaar te krijgen maar helaas. Had een paar uur nodig om te schakelen, maar toen was het oké. Ik ga nu uitgebreid naar Nicaragua en mocht ik nog tijd over hebben kan ik nog 1 of 2 plekken bezoeken in Costa Rica, bijvoorbeeld in het noorden, zodat ik daar een volgende keer niet meer heen hoef. Ik vlieg 19 maart vanuit Costa Rica terug naar Europa, naar Madrid. En na 6u wachten op het vliegveld vlieg ik 's avonds naar Düsseldorf en ben ik 20 maart 's avonds laat weer terug.

Ik heb nog andere opties overwogen, een paar dagen Madrid of Barcelona, maar uiteindelijk besloten dit over te slaan en lekker naar huis te gaan. Heb er ook wel weer zin in eigenlijk. Ik denk dat vooral de vrijheid lonkt, het weer gewoon kunnen doen en laten zonder na te hoeven denken over veiligheid... Bijzonder ook om te merken dat het reizen met z'n 2-en je toch het gevoel van schijnveiligheid geeft, want waarom zou dit minder gevaarlijk zijn? Ook ben ik meer geneigd dingen uit te zoeken qua bussen, accommodatie, wat te doen, in plaats van de 'we zien wel hoe en wat' wat ik veel meer met Roz had.

Conclusie van Honduras:

Honduras staat niet in het lijstje van mijn favoriete landen. Ik vind het tof dat ik er geweest ben, dat ik het heb aangedurfd alleen te reizen. Ik vond het leuk locals te ontmoeten en achtergrondinformatie te horen over het land, in plaats van alleen de highlights te bezoeken (wat toch meer het geval was in Guatemala en El Salvador). Maar, ten eerste vind ik er niet perse heel veel te doen en ten tweede voelde ik niet de vrijheid te doen want ik normaal graag doe: gewoon lekker rondlopen en kijken waar je tegenaan loopt. Dit maakt dat ik me beperkt voelde. Ondanks dat ik nog wat dingen op googlemaps had gepind wat ik eventueel had kunnen doen, had ik sterk het gevoel dat ik weg wilde.

Daarnaast had ik inmiddels wat onderzoek gedaan naar Nicaragua; leuke activiteiten doen, misschien wat meer backpackers ontmoeten, iets toeristischer. Dit laatste is een beetje tegenstrijdig, want normaal hou ik juist niet zo van de toeristische plekken ;).

Hieronder link naar de foto's:

https://1drv.ms/f/s!Ar87NWIVlPeftT4Bp-sMtBWGbOwm?e=M0yM2s