Nicaragua deel 1

Nicaragua - 19 februari 2024/ 3 maart 2024

*Nicaragua past qua oppervlakte ruim 3x in Nederland en heeft 7 miljoen inwoners (zo'n miljoen mensen hebben na de revolutie het land verlaten en ook jongeren gaan veelal naar het buitenland omdat ze daar betere kansen hebben).

*Ongeveer 25%-30% van de totale bevolking woont in de hoofdstad Managua.

*Nicaragua heeft het grootste meer van Midden-Amerika. In het meer liggen honderden eilanden. Dit is het enige zoetwatermeer ter wereld met zeedieren als haaien, zwaardvissen en tarpons.

*Gedurende de jaren '80 was er een revolutie en woedde er een burgeroorlog.

*Leguanenvlees maakt deel uit van de traditionele lokale keuken.

*Ongeveer 11% van het land wordt bedekt met vulkanen en bevindt zich in de 'ring of fire'.

*De media is in handen van private partijen en de persvrijheid is behoorlijk laag!

Maandagochtend was de bus zowaar ietsje vroeger dan gepland en werd ik rond kwart over 8 opgehaald. We gingen naar een verzamelplek waar ik in een andere bus terecht kwam en gelukkig was het niet al te druk waardoor ik 2 plekken voor mezelf had. Pas rond 9u vertrokken we en kon de lange reis beginnen. Het ging behoorlijk voorspoedig maar na zo'n 2u hebben we denk ik zo'n 75min verloren doordat er wegwerkzaamheden waren. En dat betekende grotendeels stilstaan... Meestal vind ik het lekker om naar buiten te kijken, maar er was niet zo heel veel te zien eigenlijk. Vooral groen en dezelfde bomen/planten, weinig dagelijks leven. Dus heb daarnaast ook wat geslapen en gelezen, maar toen we meer in de bergen kwamen moest de e-reader weg want ik werd er misselijk van. Ergens rond een uur of 4 werd er door sommigen gewisseld van busjes en was onze bus opeens helemaal vol. Ik zat naast een Nederlands meisje (ik blijf altijd meisje zeggen, terwijl het een 'vrouw' was van 42, haha) en dat was wel gezellig. De grensovergangen gingen prima, en het was eerlijk gezegd best handig om met een shuttle te gaan want de chauffeur leidde het allemaal in goede banen. Om Nicaragua in te gaan moet je 16USD betalen, best veel in vergelijking met bijvoorbeeld de 3USD in Honduras of de gratis entree in Guatemala.

Het viel me eigenlijk al met al wel mee, de hele busreis. Ik kwam rond half 12 aan in het hostel en ben gelijk mijn bed in gedoken.

De volgende dag had ik 2 free walking tours gereserveerd. De eerste was over de streetart en we kregen meteen een hele uitleg over de geschiedenis. Er is nogal wat gebeurt, en zeker ook de laatste 40 jaar ofzo, met een dictator, een revolutie en nu een president die de dictator speelt. Er is van alles aan de hand qua geletterdheid, inflatie, gezondheidszorg, grote verschillen in arm en rijk, onderwijskansen en persvrijheid. Lijkt me erg moeilijk om hier op te groeien, voor mij als toerist is het echter wel heel interessant om te horen hoe het werkt in het land. Na een lekkere lunch ben ik even teruggegaan naar het hostel en toen was om 16u de volgende walkingtour. Ik had hele goede verhalen gelezen over de tour, en met name over de tourguide Leon. Maar helaas, wij hadden Antonio. En wat was het een slechte tour! Echt één van de slechtste ooit! Hij heeft heel veel verteld, maar er zat kop noch staart aan, als hij niets wist te vertellen vroeg hij ons om hem vragen te stellen, hij heeft 100 onderwerpen aangestipt maar alles door elkaar dus er was niets van te volgen. Ik vraag me ook af of alle informatie die hij deelde klopte, ik had 's ochtends soms andere dingen gehoord. Maar ja, je blijft er toch bij en zit de tour maar een beetje uit. Maar aan de gezichten van de anderen te zien was ik niet de enige die er klaar mee was, we zaten allemaal wat glazig voor ons uit te staren, haha. Na de tour heb ik met een Duitse vrouw gegeten, we hadden beiden de gegrilde groente met rijst en bonen. En oh, wat was het lekker en vooral veel! En veel verschillende groente, eindelijk weer eens fatsoenlijke vitamines naar binnen, heerlijk!

Ik vond Leon na dag 1 al echt wel chill. Het voelt heel veilig, het is kleurrijk, de sfeer is goed, je loopt niet over hordes toeristen gelukkig en het voelt authentiek.

Ik had bedacht om de volgende ochtend een nieuwe poging te doen voor een walking tour, nu met Leon, maar toen ik klaar was om te gaan heb ik me toch bedacht. Had geen zin om weer een paar uur achter iemand aan te sjokken en te moeten luisteren. Ik heb zelf wat door de stad gewandeld en dat was ook wel chill eigenlijk. Om 13.30u werd ik opgehaald voor een activiteit die ik had geboekt: vulkaanboarden. Het kan maar op 1 plek in de wereld heb ik mij laten vertellen en dat is natuurlijk uniek. Ik probeer op reis ook wel elke keer dingen te doen die ik nog niet heb gedaan of waarvan ik weet dat ik ze leuk zal vinden. Ik raak toch een beetje verwend met alles wat ik heb gezien en gedaan, dus het moet wel wat toevoegen [e-1f609].

Na eerst de administratie konden we op pad met de chickenbus. Het was een klein uurtje rijden en behoorlijk warm! Aangekomen kregen we een rugzak, een board en liepen we in ongeveer een uurtje omhoog. Beetje onhandig met het board, eenonding om vast te hebben en op een gegeven moment waaide het behoorlijk en moest je zowat oppassen dat je niet van de vulkaan werd geblazen... De Cerro Negro is een zeer jonge actieve vulkaan, ontstaan in 1850 en heeft een hoogte van 728meter. De kleur contrasteert sterk met de omliggende heuvels die groen zijn, de vulkaan is helemaal zwart (vandaar ook de naam). De laatste uitbarsting was in 1999. Als je wat steentjes wegschuift voel je de warmte in de grond, bijzonder om te voelen.

Toen was het tijd om de overalls aan te trekken, je mond en neus af te dekken met sjaal of shirt, 'skibril' op te zetten en te gaan. Ik was als eerste en dat was wel een soort van bewust. Zo kon ik beneden namelijk naar iedereen kijken, in plaats van boven op iedereen te moeten wachten. Het eerste stukje was wat minder steil en zo kon je mooi een beetje voelen hoe het werkt met vasthouden en afremmen, maar heel veel tijd om na te denken heb je eigenlijk niet, want voor je het wist was je beneden. In theorie heb je tactieken om vaart te minderen of bij te sturen, maar het is gewoon een kwestie van gaan. Het was wel tof, en het ging (voor je gevoel) toch best hard. Maar eigenlijk zou je twee keer moeten gaan, want na de eerste keer snap je pas hoe het werkt en zou het tof zijn dit een tweede keer toe te kunnen passen. Daarna alle tijd om iedereen naar beneden te zien komen. Sommigen echt traag, anderen onwijs snel. Er zijn er een paar onderuit gegaan maar ze zijn er goed vanaf gekomen. Er gaan verhalen de ronde van mensen met (ernstige) (open) verwondingen. Niet zo gek eigenlijk, de ondergrond is één en al steen.

We hebben de zonsondergang bekeken onder het genot van een sandwich, en toen werd de bus omgetoverd tot een partybus. De partylights gingen aan samen met harde muziek, de rum-cola werd uitgedeeld en er werd gedanst in het middenpad. Best geinig... Halverwege hebben we nog wat marshmallows boven het vuur gehouden en toen het laatste stuk terug. Al met al best een leuke ervaring. Niet het meest fantastische ooit, maar ik geef het een mooie 7.5 [e-1f609].

Wat het wel een beetje dubbel maakte voor mij, was de grote kloof tussen deze toeristische trekpleister en de lokale bevolking in Nicaragua. We betalen 35USD p.p. voor de tour en alleen onze groep was al met zo'n 20 mensen. Daar had je nog eens zeker 40 andere toeristen voor dezelfde tour. En dit was de sunsettour, ze doen dit ook in de ochtend. Alles bij elkaar zijn er dus onwijs veel mensen die dit per week doen, dus er gaat behoorlijk wat geld in om. Ik vind het dan wel crue om de hutjes van de bevolking te zien waar we langs rijden (als je geluk hebt van baksteen, maar heb ook veel verweerde golfplaten gezien). Het voelt behoorlijk decadent. De rijke blanke toeristen die voor hun plezier van de vulkaan gaan boarden, terwijl je weet dat er velen zijn die onwijs hard moeten werken voor hun levensonderhoud. Dit is natuurlijk in meer landen het geval, maar ik was me er hier wel erg van bewust...

Het is trouwens behoorlijk warm in Nicaragua so far. Het tikt de 34-36 graden aan en ook de nachten zijn rond de 25 graden. Wat wel heerlijk is, is dat je ook 's avonds in korte broek en shirtje kunt blijven. En ik heb zowat alle kleren bij toerbeurt kunnen wassen, want met een paar uur is het droog en kon ik de volgende lading aan mijn bedrand hangen. Er zijn, net zoals in de andere landen, wel veel muggen. Gelukkig jeuken de bulten niet zo erg als de muggenbulten die ik had in Guatemala, gek werd ik daarvan. Maar als je vergeet de anti-muggenspray te gebruiken moet je dat absoluut bekopen met een paar extra bulten.

De volgende dag ben ik op aanraden van een andere reiziger naar het art museum geweest en er was ontzettend veel te zien (waaronder Picasso's maar ook Mondriaans) en het was goed voor een uurtje vermaak. Om 13:30u werd ik weer opgehaald, nu voor een andere tour. Eerst weer de administratie plus wachten, en pas rond 14:30u gingen we op pad. We waren met zijn 6-en en zaten op twee banken, zijwaarts, in een jeep. Prima voor het eerste stuk, maar daarna werd de weg steeds slechter en het laatste stuk was echt ontzettend bumpy, en je had zowat niets om je aan vast te houden dus was blij dat we er waren na 5 kwartier. Toen we uitgestapt waren, stonden we aan de voet van de vulkaan Telica. Ik dacht dat de hike omhoog zo'n 2u zou duren en had wel zin in weer eens een stukje hiken, maar het was slechts zo'n 45 min. Al deden we er uiteindelijk wel iets langer over omdat er iemand nogal traag was. Dat is echt het nadeel als je snel(ler) bent, je moet elke wachten op de anderen. Snap ik hoor, maar het laatste stuk heb ik gevraagd of ik alleen naar boven mocht en hij was niet heel enthousiast maar ik was wel klaar met wachten. En gelukkig maar, want toen de anderen eenmaal boven waren hadden ze nog maar zo'n 10 minuten om rond te kijken. Ik had ondertussen al genoten van het uitzicht in de krater. Dat is het namelijk het toffe aan deze vulkaan, je staat aan de rand van de krater en kijkt zo naar beneden, uniek. Het was grotendeels erg rokerig en als de wind even draaide kon je niet te lang blijven staan vanwege de sterke zwavelgeur. Maar net voordat we gingen trok de rook weg en had je het beste uitzicht. Toen zijn we een stuk verdergelopen voor de zonsondergang en toen de zon onder was, gingen we terug naar de auto. Het wordt al snel donker maar heb de tocht naar beneden zonder zaklamp kunnen doen, een beetje om mezelf uit te dagen en alleen in het maanlicht te lopen.

Na opnieuw de bumpy ride terug kregen we de avondmaaltijd en ik had inmiddels best honger dus de visburger met friet smaakte goed.

Ik had nog geen plan voor de volgende dag (blijven en verder reizen) en toen ik rond half 10 terug was in mijn hostel, heb ik wat uitzoekwerk gedaan en besloten de volgende dag door te reizen.

Ik wilde geen wekker zetten en gewoon gaan wanneer ik klaar was, geen haast of tijdschema, best lekker. Mijn tas gepakt, naar het busstation gelopen en de juiste collectivo gevonden. Ik zat vooraan in het midden en dat leek best prima, maar ik zat wat hoger en kon daardoor eigenlijk niet naar buiten kijken, tenzij ik wat kromgebogen zat. De hoofdsteun in mijn rug was ook minder prettig, en mijn benen hadden weinig ruimte. Dus ik was heel blij dat de man naast mij halverwege wilde ruilen, hij zag mijn ongemak, en hij paste prima in het midden aangezien hij een stuk kleiner was. In de hoofdstad Managua moest ik overstappen en toen was ik rond half 1 in mijn hostel. Een fijne plek, en het beste is dat ik een soort eigen twijfelaar heb in plaats van een stapelbed. Luxe!

Ik heb een rondje door de stad gedaan en ik vond ook dit wel een fijne plek. Ik had van reizigers gehoord dat het misschien wat tegen zou vallen na Leon, maar tot nu toe prima. Het lijkt er wat levendiger en ik vind de gekleurde huisjes echt tof (al heb je die in Leon ook). Ik ben naar de haven gelopen omdat ik al dagen probeer te achterhalen of een bepaalde ferry nog vaart of niet. Ik krijg evenveel 'ja's' als 'nee's', dus weet nog niet steeds niet wie te geloven. Ben er echter vandaag ook niet echt verder mee gekomen... De avond was lekker rustig, letterlijk. Er zijn nogal wat mensen die naar de beruchte jungleparty zijn, dus ik heb de kamer voor mezelf en heb alle tijd om bovenstaande te typen, want het was er nog niet van gekomen.

Zaterdagochtend werd ik om 9u opgehaald voor een kajaktour door Las Isletas, een eilandengroep van ongeveer 365 eilandjes vlakbij Granada. Ik was met nog 2 andere in de tour en ik heb er erg van genoten! Het is lekker om zo dicht bij het water, met zelf ook nog een beetje actief zijn, de omgeving te verkennen en wat te leren over de dieren/planten/cultuur. We hebben niet perse hele bijzondere dieren gezien, maar ik vond het prima. We zijn even uitgestapt bij een fort en toen gingen we weer terug en zijn we een uur of 3 op pad geweest. Leuke activiteit!

Zondagochtend heb ik mij om iets voor 10-en gemeld bij een hostel en ging ik met een shuttle naar Apoyo Lake, een mooi kratermeer in een pittoreske vallei (aldus google). Het is het grootste kratermeer in Nicaragua, 20m2 en 176m diep. Door de uitbarsting 23.000 jaar geleden was de grond enorm vruchtbaar en is er tropische jungle ontstaan waar veel bijzondere dieren leven. Ik heb er niet heel veel gezien, alleen de brulapen vallen op. Vaak nog meer vanwege het geluid dat ze maken dan dat je ze ziet, maar heb er gelukkig ook wat in de bomen zien hangen/klimmen, leuk hoor!

Verder is er eigenlijk weinig te doen, behalve aan het meer zitten en zwemmen/kajakken/zonnen. In het eerste hostel komen ladingen mensen voor een dagpas, liggen de hele dag in de zon en gaan rood als een kreeft weer naar huis. Dus om 16u is het heerlijk rustig en kon ik er meer van genieten, al heb ik eigenlijk de hele dag in de schaduw doorgebracht, veel te warm en een te sterke zon. Ik had de hele dag de wifi niet aan, en dat was heerlijk, moet ik vaker doen! Ik ben maandagochtend naar een ander hostel 5min verderop gegaan en opnieuw een dag met weinig doen. Vooral veel lezen eigenlijk...

Ik weet niet zo goed wat ik de komende weken wil en ben tot een soort conclusie gekomen dat ik misschien wel een beetje verzadigd ben. Hetgeen wat ik wil, naar het oosten van het grote meer, lijkt zo'n grote opgave. Iedereen die ik vraag over de ferry zegt wat anders. Ja hij gaat wel, maar alleen op maandag. Ja hij gaat, 2x per week op dinsdag en vrijdag. Nee, hij gaat niet. Nee, hij gaat niet meer maar er gaat wel 1 bus in plaats daarvan. Daarnaast kan ik ook niet echt iets geschikts vinden voor daar. Accommodatie is duur, de tours waarover ik gelezen heb ook. Dat is leuk als je met 2 of meer bent, maar ik betaal voor mij alleen evenveel.

De energie die ik normaal heb om dingen te ondernemen is ook wat afgezwakt, met name denk ik doordat veel niet kon/kan vanwege veiligheid en informatievoorziening. Hier wilde ik bijvoorbeeld naar een uitzichtpunt lopen; de één zegt dat het 45min duurt, een ander 5uur. Als ik zeg dat ik een pad heb gevonden op maps.me wordt er gezegd dat het echt niet staat aangegeven en niet handig is om alleen te doen. En zo zijn er meer dingen die ik normaal wel zou doen, maar nu achterwege laat vanwege slechte informatievoorzieningen en veiligheid. Dat blokkeert mijn initiatieven.

Ik voel me al vaak de rijke toerist die de kans heeft rond te reizen, en dat is hier niet anders. Mede door een aantal dingen van afgelopen weken (het grote contrast van het vulkaanboarden en de huisjes langs de weg, het gesprek met de kajakgids die nog nooit ergens anders is geweest vanwege geld, een documentaire die ik heb gekeken over vluchtelingen met beelden uit Syrië en Soedan) maakt dat ik mezelf liever wat nuttiger maak dan wat ik nu doe.

Maandagochtend heb ik een bus teruggepakt naar Granada.

Ik heb contact gezocht met een organisatie waarvan ik in een hostel een flyer had gezien. Zij zijn een ´school´ die onderwijs in de middag geven (in de ochtend gaan de kinderen naar de reguliere school) en ze hebben 5 locaties in armere delen van Granada. Het idee is dat studenten van de universiteit de kinderen lesgeven. Zij stoppen hun tijd hierin, zij krijgen er een scholarship ervoor terug. De kinderen krijgen 4x een ‘les’ van 45min en ze zijn ingedeeld in leeftijdsgroepen. Ik had woensdagochtend een zoommeeting met de coördinator, maar dat werkte niet helemaal goed met de verbinding dus ben ik om 11u naar het kantoor gegaan. En voor ik het wist stond ik ‘s middags op locatie. Het idee was dat ik zou helpen met de Engelse les. Woensdagmiddag was er een andere vrijwilliger die de les had overgenomen en ze deed het best leuk, al kon ik niet zoveel doen.

Naast dit vrijwilligerswerk heb ik ook besloten Spaanse les te volgen en ook weer een beetje actief te worden (want soms deed ik echt te weinig vanwege lange reisdagen, de veiligheid en/of de warmte). Ik heb daarom eerst een uur gewandeld, ontbijt gehad in het hostel, Spaanse les van 9 tot 11 en om 13u was ik weer paraat op school. Nu was de student die de Engelse les geeft er, maar ik vond het eerlijk gezegd nogal tegenvallen wat ik zag. Hij heeft nauwelijks Engels met de kinderen gepraat, ze moesten een erg lange zin in hun schrift schrijven (in het Spaans) over de betekenis van ‘phonetica’. Daarna had hij tongtwisters opgeschreven in het Engels, maar het paste totaal niet bij het niveau van de kinderen. Het idee was denk ik om uitspraak te oefenen, maar als je geen enkele kapstok hebt om deze kennis/woorden aan op te hangen, is het gewoon loze informatie. Wat ik ook teleurstellend vond is het niveau van de leerkracht. Hij kan nauwelijks Engels, ik kan niet echt een gesprek met hem voeren namelijk. En aangezien de rest van de studenten ook geen Engels spreekt, vond ik de 3u op de school best lang duren. Mijn Spaans is ook niet om over naar huis te schrijven, dus communicatie was lastig dus liep ik maar wat rond en hoopte dat de tijd snel voorbij zou zijn. Wat me wel opviel, is dat de kinderen echt aardig naar elkaar zijn. Er was eigenlijk geen geharrewar, dat zou in NL misschien wel anders zijn.

Donderdagavond hebben we met een hele groep vrijwilligers wat gegeten en gedronken en dat was gezellig! Ik merk dat ik hier echt van opkikkerde: leuke gesprekken, gelijkgestemden, interesse in de ander en in mij, ervaringen delen, lachen. Ik merk dat de laatste weken best stilletjes zijn geweest. Niet perse op een slechte manier, maar ik realiseerde me gewoon dat ik hier veel energie van krijg. En ik bedacht ook, dat ik Nicaragua over het algemeen best stil vind. Er wordt weinig gepraat en gelachen, je hoort geen kinderen huilen of een driftbui hebben, je ziet ook weinig kinderen spelen, er is weinig muziek (behalve in sommige winkels); het is niet zo uitgelaten. En het is zeker een luxe als je je alleen maar druk hoeft te maken over welk merk spijkerbroek je wil of waar je uit eten gaat, misschien speelt dat ook mee, ik weet het niet.

Vrijdagochtend opnieuw gewandeld, Spaanse les gehad (en ik vind het best moeilijk… hij heeft veel uitgelegd maar we hebben weinig Spaans gepraat eigenlijk. Op zich vind ik het wel fijn om ook de regels erachter te snappen, zodat je dingen makkelijker gaat herkennen, maar denk dat ik het meer moet gaan toepassen) en toen weer naar school. Op vrijdag hebben ze een ander programma, een middag vol spelletjes en activiteiten. Het begin was leuk, ze deden 2 leuke spellen. Maar er was mij niets uitgelegd-gevraagd-verteld dus had geen idee wat het idee was en wat mijn rol zou kunnen zijn. En opnieuw, weinig communicatie. Een uur te laat kwam de Amerikaanse vrijwilliger ook nog. Vanaf half 3 waren de activiteiten een beetje klaar en hebben ze, naar mijn mening, de tijd tot 4u geprobeerd een beetje op te vullen met dansen (maar de muziek haperde elke keer), in een kring een beetje ronddansen, challanges doen door een paar jongens en daarna meisjes zo lang mogelijk te laten planken (what’s the point), en veel met elkaar ouwehoeren. Ik voelde me steeds ongelukkiger en de tijd schoot echt niet op. Het liefst was ik weggegaan… Ik deed op een gegeven moment ook niet meer mee met het dansen, was vooral verbaasd over hoe het allemaal ging.

Het waren 3 middagen vol teleurstellingen eigenlijk. En dat zal zeker te maken hebben met mijn verwachtingen, en ik kan natuurlijk ook niet anders kijken dan met mijn leerkrachtogen en zien hoeveel kansen en mogelijkheden er zijn. Ik neem het ze ook niet kwalijk, je kunt zeker niet van elke student verwachten feeling te hebben met het lesgeven of de skills te hebben om te kunnen lesgeven. Ik hoop maar dat ze hierin (beter) begeleid gaan worden. Ik hoorde later ook trouwens dat het niet echt een schoolidee is maar meer een soort middagopvang. Naja, dat dekt in elk geval iets meer de lading. Ik heb bij de coördinator aangegeven niet het idee te hebben iets bij te kunnen dragen, en dat ik graag naar een andere locatie wil, dus hopelijk wordt het volgende week beter.

Zaterdagochtend had ik om 8u Spaanse les en dat was na een beetje een downgevoel na gister, nu wel leuk. Weer een stukje uitleg, maar daarna ook ruimte voor een gesprek en vragen waar ik moest toepassen wat ik afgelopen 3 dagen heb geleerd. En dan is het wel leuk om te merken dat je toch wel het één en ander hebt opgestoken en de vragen kan beantwoorden. En oh ja, ik maak genoeg fouten, maar ik vond het niet zo erg, gewoon leerzaam en ‘oh-ja-momenten’.

Om 11u ben ik met de bus naar Masaya gegaan, een plaats een klein uurtje verderop. Ik wilde niet het weekend in Granada blijven, dat heb ik nu wel gezien eigenlijk. Ik moest een stukje lopen naar mijn accommodatie en ik was blij dat ik er was (want, warm!). De accommodatie zelf is simpel, maar, ik heb mijn eigen grote kamer met badkamer. En ik had het niet door, maar dit was precies wat ik nodig had! Niemand in ‘my space and face’, mijn spullen overal kunnen laten liggen, een uur geslapen zonder gestoord te worden, iets op Netflix kijken zonder oortjes in, muziek luisteren zonder oortjes, naakt uit de douche kunnen stappen. Allemaal vanzelfsprekend in een eigen huis, maar al maanden niet gedaan, en ik heb ervan genoten, haha. Ik heb ‘s middags een klein rondje gedaan voor het centrum, en ik zit lekker in het Spaans. Heb echt niet hele gesprekken, maar ben ik er in mijn hoofd veel mee bezig (zinnen maken, wat is het woord voor...) en heb de schroom (in elk geval voor vandaag) om het Spaans te oefenen een beetje overwonnen. En dat ik dan 50 cordoba betaal in plaats van 15 cordoba maar ze wel zo eerlijk zijn gelukkig want ik was al aan het weglopen, daar moet ik dan zelf wel om lachen. Ik heb me verder vooral goed vermaakt met dingen kijken, een lekker broodje tonijn maken, een beetje prutsen, echt chill! Ik ben weer een beetje in mijn element. Helaas was de accommodatie voor de volgende nacht niet beschikbaar…

Zondagochtend ben ik vroeg opgestaan en heb een lange wandeling gemaakt in de omgeving. Of tenminste, dat wilde ik doen. Ik had een pad gezien naar het meer met een uitzichtpunt op de vulkaan. Echter, toen ik het centrum uitliep en meer door de wijken liep, zag ik opnieuw zo´n groot verschil met hoe de mensen leven, dat ik me totaal niet voelde passen in de omgeving. Ik voelde me echt een erg rijke toerist, wandelend langs de zwervers op straat, de mensen die in hutjes wonen van golfplaten en (dit vul ik in) waarschijnlijk een moeilijk(er) leven hebben om rond te komen. En zeker niet de luxe hebben om misschien alleen maar de stad of het land uit te gaan. Ik trok me heel erg aan, dus ben op een gegeven moment maar omgekeerd en heb me nog een paar uur ‘opgesloten’ in de kamer; ’als ik het niet zie dan is het er niet’, dat idee. Ik merk ook dat de hoogtepunten in deze reis minder zijn geworden, het gemiddelde cijfer van dit alles gaat naar beneden en er zijn zeker leuke momenten, maar het is allemaal niet meer zo sky-high. En ik gewoon zin om naar huis te gaan! Vooral de vanzelfsprekendheid mis ik, de gesprekken waarin je door kunt gaan op wat van je elkaar weet of wat er is gebeurd - in plaats van de losse fladdergesprekken, de letterlijke veiligheid van het wonen in Nederland, kunnen gaan en staan waar je wil zonder erover na te hoeven denken, sporten, op de fiets naar de supermarkt; eigenlijk gewoon het leven wat je kent.

Waar ik hier ook wel klaar mee ben zijn de steden. Meestal prachtig an sich, maar op een gegeven moment is een stad toch ook maar een stad, of deze nou in Australië, Maleisië of Nicaragua zijn. Of eigenlijk is het meer, ik mis de natuur! Het is zo jammer dat het niet mogelijk is mooie wandelingen alleen te doen (vaak vanwege onbekendheid-veiligheid, soms ook vanwege de noodzaak van een gids).

Om 11uur ben ik naar het busstation gelopen, even gewacht op de volgende bus want de bus die net vertrok was bommetje vol. Toen had ik gelukkig een zitplek. Zo’n busstation en de bus zelf is een hele cultuur'schok'. Ik ben toch behoorlijk wat gewend, maar ik kijk vaak mijn ogen uit en kan nog steeds verrast worden. Er komen zeker 20-30 mensen om en om de bus in om wat te willen verkopen (fruit, gefrituurde dingen, koekjes, snoep, wraps, jelly, drinken, sokken, telefoonkabels en dat per item keer 5, er komen vele dingen vaker voorbij). Als je dan eenmaal vertrekt moet je door een volle marktstraat wat natuurlijk niet opschiet. De bussen bewegen zich echter behoorlijk soepel, van achteruit inparkeren in de menigte tot de volle straten door, ze zijn niet anders gewend!

De tijd gaat soms erg langzaam, er zitten vele uren in een dag, maar het is nu nog maar zo'n 2 weken. Komende week zal ik hopelijk nog Spaanse les hebben en 's middags naar school gaan en dan is het plan om zaterdag naar ongeveer de laatste locatie te vertrekken: Ometepe, een eiland, Ik heb al een beetje gezocht naar locaties in het groen, en ik denk ook dat het daar makkelijker/veilig is om daar alleen op pad te gaan, dus daar kijk ik wel naar uit. En dan mijn weg vinden naar Costa Rica, aangezien ik vanuit daar vlieg! To be continued!

De link naar de foto's:

Nicaragua deel 1 (hoop dat dit werkt)