Azerbeidjan

Met een shutte van Teheran naar het vliegveld gereden waar ik behoorlijk op tijd was dus had de eerste uren sinds 2 weken weer voor mezelf. Een prima vlucht van 1,5uur met slechts zo’n 30 medepassagiers en een prachtig uitzicht op verlicht Teheran en toen stond ik midden in de nacht op Baku airport. De shuttle ging vanwege een ongeluk niet door dus met een taxi naar het hostel waar ik rond 05:00 aankwam en lekker ben gaan slapen.
De volgende dagen Baku bekeken. Wandelen langs de boulevard met uitzicht op de Kaspische zee, rondje hardlopen, de oude stad in, avondeten koken (hier kun je gewoon een handje pasta kopen, ideaal), de Flame Towers met lichtshow in de avond en een tocht naar petrol extractors. Dit laatste had ik gelezen op een blog en dat leek me wel interessant. De weg liep op het eerste gezicht niet verder dan een restaurant. Aan de praat geraakt met de tuinman (in allebei onze eigen taal welteverstaan), de weg ‘gevraagd’ en toen ik weer verder terug liep werd ik staande gehouden door een patrouillewagen. Aan hun de foto laten zien van waar ik heen wilde en voor ik het wist zat ik achterin en brachten ze me er naar toe. Heerlijk hoe dat hier gaat!

Dinsdag heb ik een tour gedaan. Het is vrij lastig om het allemaal zelf te doen omdat het openbaar vervoer niet echt werkt zoals bij ons. Eerst naar Quba gereden om een carpet museum (interessant om te zien hoe ze dit met de hand maken!), een Joodse begraafplaats en synagoge te bekijken. Toen door naar Xinaliq, een heel afgelegen bergdorpje op 2350m met zo’n 200 huizen. Ze hebben hier een eigen taal en hun eigen cultuur, het staat dan ook op de Unesco erfgoedlijst. Hier even rondgelopen en een museumpje bekeken. Hoe afgelegen het ook is, in de supermarkt (stel je er vooral niet teveel van voor) koop je gewoon Lays-chips en Snickers, hoe grappig. Op de terugweg bij een kraampje aan de weg ‘gotap’ gegeten, een soort pannenkoekje gevuld met een kruidenmengsel wat op een improvisorische oven wordt gegaard (zie foto).
Het dorpje sprak me heel erg aan. De rust, de eigen cultuur, het terug in de tijd zijn, het waanzinnig uitzicht en vooral het ‘niets’. Dus toen ik hoorde dat je voor 30 Manat (=15 euro) per nacht, inclusief 3 maaltijden, bij een local kunt overnachten heb ik ‘s avonds de tourguide gevraagd naar een naam en nummer. Ik moest er even een nachtje over slapen, maar de volgende dag besloot ik way-out-of-comfortzone te gaan en op de bonnefooi een paar nachten naar Xinalug. ‘s Ochtends eerst met 3 metro’s naar het busstation. Hier heeft een behulpvaardige man me geholpen naar de juiste marschrutka. Dit is een busje waar ik met 28 andere mensen, heerlijk innig samengepropt, voor slechts 4 Manat (=2 euro) in zo’n 2,5 naar Quba ben gereden. Het deed me erg denken aan het vervoer in Zuid-Afrika en Ghana!
Op het busstation komen meteen een aantal taxichauffeurs naar je toe, maar ik dacht dichtbij te zijn dus heb ze netjes afgewimpeld. Ik heb slechts een klein stukje kunnen gelopen want toen stopte er al een andere marschrutka en na het laten zien van een adres mocht ik instappen en nog een stukje meerijden. In het centrum had ik eigenlijk een pension geboekt (ik wist niet hoe laat ik aan zou komen en of ik nog door zou kunnen reizen) maar ik had onderweg besloten deze te annuleren omdat ik liever meteen doorging naar het dorpje. In een telefoonwinkel naar wifi gevraagd, mijn reservering geannuleerd, geld gepind, boodschappen gedaan en op zoek naar een taxi. Ze wilden me allemaal wel brengen voor 50 Manat (=25euro) maar dat was echt teveel. Een lieve man heeft me naar een stukje verderop meegenomen en daar stond een man die een lift had geregeld met een local. Ik heb mezelf er een soort van bij uitgenodigd en binnen de korste zat ik met 3 locals, een Russische travelblogger, die gelukkig Engels kon, in de auto naar Xinalug, 1,5uur verderop. En dat alles voor slechts 20 Manat (=10 euro), ik vond het een goede deal!
De oudere generatie spreekt nog Russisch uit de Sovjettijd dus met de travelblogger als tolk heb ik de local laten bellen naar Mezahir, de local waar ik wilde verblijven. In het dorpje moest ik even wachten maar toen werd ik opgehaald en meegenomen naar zijn huis. Missie geslaagd!
Ik moet er even bij vertellen dat al het bovenstaande, met uitzondering van de man bij de busstation en de travelblogger, in ‘handen-en-voeten’taal is gegaan, niemand spreekt Engels. Dus ik was nogal trots op mezelf toen ik uiteindelijk bij het huis was aangekomen, zonder van tevoren ook maar iets te hebben geregeld. Superervaring!
Mezahir (52) woont samen met zijn vrouw Mirvari (42) en Oktay (13) (en later kwam ik erachter dat er nog een zoon woont) in een te leuk huis. Het lijkt heel klein, maar het valt alleszins mee en ook de aankleding vond ik behoorlijk netjes, voor hier, haha. We snappen geen woord van wat we tegen elkaar zeggen, dus hij zegt van alles, en op goed geluk herhaal ik het in Nederlands en doe ik alsof ik het snap. Ik heb trouwens wel 3 vrienden van Mezahir aan de telefoon gehad die gewoon even een woordje Engels wilden spreken of iets moesten vertalen.
Rond etenstijd kwamen er opeens 2 leraren van de plaatselijke school langs waarvan 1 Engels praat. Zo fijn! Ze zijn blijven eten en zo kon ik mooi het één en ander vragen en fungeerde hij als tolk. Ildrim stelde voor het uitzicht te bekijken vanaf de berg. Tuurlijk, ik ga mee! Op de berg heeft hij op een niet echt subtiele manier wel 6 keer gevraagd of hij me mocht kussen, toen was ik er klaar mee en heb ik maar voorgesteld naar beneden te lopen. Even goede vrienden gelukkig.

Op de weg naar Xinalug had ik gezegd leerkracht te zijn en graag op de school wilde kijken. Dit heb ik met de leerkracht in het Engels kunnen afspreken en zo stond ik de volgende dag om 9:30u bij de plaatselijke school. Echt superleuk om te zien!
Het gaat er wel heel anders aan toe.. Ik begon bij 2 primary klassen en mocht later naar twee secundary klassen. De kinderen staan op als er iemand binnen komt, de klassen zijn niet groter dan 12 kinderen (heb ook groepen van 8 leerlingen gezien), ze moeten staan als ze bijvoorbeeld een antwoord geven, ze moeten vragen of ze van hun plek mogen, ze zitten twee aan twee in een schoolbank.
Wat me het meest verbaasde was de les die ze kregen. Geheel klassikaal, niets op verschillende niveaus. De leerlingen dragen bijvoorbeeld één voor één hun geleerde huiswerk voor aan de rest van de klas waarbij ze voor het bord moeten staan, de andere leerlingen doen niets op dat moment, de leerkracht is soms gewoon aan het bellen tussendoor; ik zag er weinig systeem in. Sommige kinderen hebben niets eens boeken, er was een 5-jarig jongetje tussen oudere kinderen die, ik denk, de hele dag alleen maar letters in zijn schrift schrijft. De kinderen spreken vanaf hun geboorte alleen de plaatselijke taal, het Azerbeidjaans leren ze op school. Daarnaast leren ze ook Engels.
Ik heb maar 2 uurtjes rondgekeken dus ik heb wellicht niet een heel goed beeld gekregen, maar vond het wel bijzonder om te zien. Er zijn trouwens bijna alleen maar mannelijke leerkrachten en de kinderen gaan 6 dagen in de week naar school. Omdat er veel kinderen op school zitten, ook van buiten het dorp, heb je óf ‘s ochtends óf ‘s middags les. Omdat, los 2 leerkrachten, niemand Engels spreekt heb ik helaas geen antwoord gekregen op alle vragen die ik had..
In één klas heb ik mijn leerkrachtskills nog even laten zien. De leerkracht vroeg of ik iets met de kinderen wilden doen. Euh, wat dan? De meesten kennen de cijfers tot 10 in het Engels dus heb bingo met ze gedaan. Eén van leerkrachten moest het wel even vertalen en het ze uitleggen, maar toen ging het prima!

Het was heerlijk weer, dus na wat kopjes thee in het theehuis (wat niet meer is dan 3 tafels met plastic stoelen) en de lunch ‘thuis’ heb ik ‘s middags uren gewandeld in de bergen. Wat een waanzinnige uitzichten, ik was totaal in mijn element!
De bedoeling was een verblijf van 2 nachten, maar al na één nacht wist ik dat ik graag langer wilde blijven, dus heb er 2 nachten bij ‘geboekt’. Ik voel me hier erg op mijn gemak! Juist het feit dat er niets is vind ik heerlijk. Geen internet (al hebben sommige locals wel een (smart)phone met internet), een gat in de grond als wc, een lauwe douche, een matrasje op de grond, geen verwarming. De meeste mensen zeggen gedag terug als je ze groet, de kinderen vinden je reuze-interessant en een enkeling durft te vragen hoe ik heet (dat is meestal ook het enige Engels dat ze kunnen). Ik voel me er reuze-veilig, het uitzicht is geweldig, ik kan heerlijk mijn eigen gang gaan!

De volgende dag was het weer een stuk minder. Ik werd wakker met mijn hoofd in de wolken, letterlijk! Er hing een dikke mist, het was koud en het waaide, dus echt aangenaam was het buiten niet. Op 2 kleine wandelingetjes na heb ik in het theehuis en ‘thuis’ gezeten; na weken weer eens gelezen, een puzzeltje gedaan en Azerbeidjaanse tv gekeken. ‘s Middags nog even naar school geweest waar ik met Ildrim had afgesproken om wat te doen, maar na een half uur ongemakkelijk tussen 14 rokende mannen te hebben gezeten was ik er klaar mee en ben ik maar weer gegaan.

Zaterdagochtend was de mist gelukkig weg, en ongelooflijk maar waar, lag er een laagje sneeuw in het dorp! Hoe snel kan het weer veranderen. De ene dag in een truitje, de volgende dag met veel kleren aan het nog koud hebben tot sneeuw. Het was nog wel wat koud, maar met veel laagjes aan wilde ik er toch op uit. Het waaide niet heel erg, dus al klimmend naar boven kreeg ik het zowaar warm en kwam de zon af en toe tevoorschijn. Onderweg werd ik gewenkt door, wat later bleek, Elman. Hij was, in gezelschao van 4 paarden, net bezig een tent te maken. Gewoon wat takken, zeiltjes erover en klaar. Hij kon een beetje Duits, en met mijn beetje Duits hebben we een beetje kunnen communiceren en thee gedronken, maar ik heb vooral naar hem zitten kijken hoe hij aan het werk was. Vakwerk! Hij zou een paar nachten van plek naar plek trekken, en als we fatsoenlijk hadden communiceren had ik gevraagd of ik met hem mee had gekund, dat zou een unieke ervaring zijn!

Na 4 nachten zat mijn verblijf erop en ben ik terug gegaan naar Bakoe. Ik heb er echt een heerlijke tijd gehad!! Het was trouwens wat lastiger om weer terug te gaan. Eerst 2uur wachten op de taxi die Mezahir had geregeld, in de tussentijd nog even meegeweest naar een verjaardag van, volgens mij, zijn kleinzoon. Hier werd ik in een kamer gezet, kopjes thee erbij, en werd ik door iedereen aardig bekeken. Ik kreeg als enige een maaltijd voorgeschoteld (ik denk dat de rest na mijn vertrek zou eten) en was eigenlijk wel blij toen ik daar weg kon, het was een beetje ongemakkelijk. Ik snap weinig van het familiegebeuren..
Ik vond het wel echt jammer om het dorp te verlaten trouwens! Het dorp doet zo heerlijk authentiek aan. ‘s Avonds worden de schapen naar binnen gehaald waar bij elke afslag een paar schapen naar hun eigen plek worden gedirigeerd. Er is nauwelijks verlichting op straat. De koeienvlaaien liggen te drogen en dienen als brandstof, het vuile water wordt uit het raam op straat gegooid. Sommigen moeten het water met emmers/flessen uit het stroompje halen, de was wordt soms buiten gedaan met de hand, overal hangt was te drogen en de hele kinderboerderij loopt los rond (ik som even op: koeien, paarden, ezels, schapen/bokken/lammetjes, kippen, ganzen, kalkoenen en hier en daar een kat en hond).

Ik heb in het dorp weer heel andere dingen gegeten dan thuis. Je wilt niet onbeleefd zijn en dingen weigeren die ze trots voor je neus zetten, dus de tomatensalade en geitenkaas eet ik netjes op en zelfs het kluiven aan bokjesvlees laat ik niet aan me voorbij gaan. Echt genoten heb ik van de linzen-aardappelsoep, vis en een soort goulash, heerlijk! Oh, en bij de lunch én het avondeten drinkt Mezahir meerdere glaasjes wodka, de meeste heb ík gelukkig kunnen afslaan, haha.

Bij aankomst in Baku had ik snel contact met een aantal reizigers en besloten we maandag een tour te doen langs alle ‘highlihts’ van het land. De moddervulkanen, de rotstekeningen in een National Park, een fire temple en de Burning Mountain. Aangezien Azerbeidjan niet echt is ingesteld op toeristen zijn dit de highlights waar je over leest. Ik kan ze van de lijst afvinken, maar het stelde niet heel veel voor… Het gezelschap was daarintegen wel erg leuk! Het plan was eigenlijk de nachttrein te nemen maar ik besloot mijn plannen wat om te gooien en de avond eindigde in een karaokebar met shotjes, sambuca en De Snollebollekes, geniaal!!
De volgende dag vooral in het hostel gebleven, voor mijn gevoel heb ik Baku wel gezien. Ik heb foto’s uitgezocht, gelezen, geld opgemaakt, gekletst en nog wel lekker uit eten geweest totdat het tijd was om de nachttrein, á 13 uurtjes, te nemen naar Tbilisi – Georgië.

Azerbeidjan was een hele nieuwe ervaring na Iran. Weer groen van bomen-struiken-planten om je heen na een veelal dorre bedoeling in Iran, vogels die fluiten, ketens van winkels, mannen die buiten op straat backgammon spelen, westerse muziek, een heel schoon centrum maar als je even daarbuiten komt zie je een ander beeld, strucuur in het verkeer (al heb ik de terugweg van de eerste tour ook anders meegemaakt dankzij onze kamikaze-chauffeur…) en schone(re) lucht. Had het niet willen missen!

De foto`s:
https://1drv.ms/f/s!Ar87NWIVlPefjALeI8kESAQxyEqC