Georgië

De nachttrein was best aardig. Ik zat met een man uit Kazachstan in de coupé. Hij kon gelukkig Engels en hier en daar ook wat vertaalwerk doen als de host of mensen van de douane langs kwamen… De bank werd door middel van een matrasje omgetoverd tot bed. Door een te korte nacht ervoor was ik gelukkig goed moe en heb een paar uur kunnen slapen (ik had horroverhalen gehoord over de nachttrein dus was een beetje huiverig). Net voor de grens naar Georgië hebben we een uur stil gestaan. We moesten onze paspoorten inleveren en later één voor één naar een coupé voor een ID-check en stempel in ons paspoort. Ik wist niet dat ik mijn e-visa moest bewaren om het land uit te kunnen, dus het was een klein dingetje met geïrriteerde douanemensen, maar gelukkig vond ik iemand met internet op zijn telefoon en kon ik de e-visa uit mijn mail laten zien (ik had deze zowaar bewaard, haha). In Georgië hadden we hetzelfde verhaal, weer een uur stilstaan en controle door de douane. Aangekomen op het treinstation een metrokaart gehaald, de metro gepakt en naar het hostel gelopen. Ik was iets te vroeg voor de check-in maar even later was mijn kamer klaar en kon ik mijn spullen droppen. Meteen de stad in geweest voor een eerste wandeling. Via fort Narikala, Kartlis Deda (een standbeeld van vrouwfiguur in typische Georgische klederdracht) naar de Bridge of Peace en weer terug. Wat mij meteen op viel waren de straathonden en vele bedelaars die op elke hoek staan, veelal ouderen met dan al niet een beperking. Ook een aantal plekken waar je met een aapje, pauw of papegaai op de foto kan… Afhankelijk van welk merk auto je hebt zit je stuur danwel links of rechts, kan hier blijkbaar allemaal.
‘s Middags nog wat slaap ingehaald en ‘s avonds uit eten geweest met Thor uit Denemarken, die ik de vorige dag in het hostel in Baku had ontmoet. Hij is al 5 jaar op reis voor een project: alle landen van de wereld bezoeken zónder te vliegen (www.onceuponasaga.dk). Hij heeft al 159 landen gehad en hoopt januari 2020 klaar te zijn en weer naar Denemarken te gaan. OMG, wat een reis! Hij zit vol verhalen en we hadden een gezellige avond!
De volgende dag met openbaar vervoer naar Mtskheta, de oude hoofdstad van Georgië, gegaan. Het eerste stuk is met de metro, wat slechts 0,50lari (=0,16 cent) kost ongeacht hoe ver je gaat, koopje! De metro werkt prima al is hij een beetje gedateerd hier en daar. Soms is er een scherm waar je kunt zien wat het volgende station is, soms is het ouderwets het aantal stops tellen en hopen dat je bij de goede uitstapt. Was al met al weer een kleine onderneming, maar ik word er steeds beter in :). Daar 3 uurtjes rondgelopen en me door een taxi naar Jvari monastery laten brengen voor een mooi uitzicht op de stad. Weer terug in Tbilisi eindelijk weer eens naar een echte supermarkt geweest. Gek hoe je dat kunt missen! De afgelopen weken alleen in kleine zaakjes geweest waar ze weinig variatie hebben, dus ik vond het heerlijk weer met een winkelwagentje rond te lopen.
De rest van de dag vooral op de kamer in het hostel gebleven, want ik begon me steeds slechter te voelen. Het kwam de nacht ervoor al opzetten, ik denk iets verkeerds gegeten. Heel veel geslapen en wandelingetjes naar de wc later voelde ik me de volgende dag alweer beter gelukkig. De hele ochtend en deel van de middag op de laptop bezig geweest met blog Azerbeidjan en foto’s uitzoeken.
Vrijdag in de middag werd ik actief en heb ik een lange wandeling door de stad gemaakt. Naar de tv-toren, heel veel treden op en toen kwam ik boven op de berg waar ze een soort pretpark hebben gemaakt, goede locatie lijkt mij zo. Beetje rondgelopen en toen vond ik een pad wat mij bovenlangs terug bracht naar het hostel. Heerlijke wandeling, goede exercise gehad!

Zaterdag aan het eind van de ochtend voor 3 lari (=1 euro) met de marshrutka naar Gori geweest. Het busstation is één grote wirwar van busjes, marshrutka’s, taxi’s, markt en mensen dus de goede marshrutka vinden is vrij lastig. Ik spreek meestal de eerste beste persoon aan waarvan ik denk dat hij/zij mij kan helpen en binnen de korste keren is er wel iemand die je meeneemt naar de goede plek wat je zelf nooit gevonden zou hebben. Je weet én niet hoe het werkt én je kunt de taal niet lezen.
Gori is de geboortestad van Stalin, ik heb een museum over hem bezocht inclusief rondleiding door een gids, maar zij bracht het zo ontzettend saai en in slecht Engels dat ik er weinig van heb begrepen. Gelukkig stuitte ik op een groepsreis met Nederlanders die een uitleg in fatsoenlijk Engels kregen en mocht ik meeluisteren. Daarna met 3 van hen op zoek gegaan naar lunch. Aan de klets geraakt met de tourguide en ideeën opgedaan voor een carriéreswitch ;). Daarna wilde ik een taxi delen met andere toeristen en naar een cavevillage maar ik kon niet niemand vinden en had geen zin om alleen te gaan. Nog wel even naar het fort gelopen en toen op zoek naar het busstation om terug te gaan naar Tbilisi. Als je in de marshrutka zit te wachten totdat hij vol is komen er veel, met name oudere, mensen met allerlei koopwaar langs. Zouden ze het geld zo hard nodig hebben?
‘s Ochtends had ik bij het ontbijt een aantal nieuwe mensen ontmoet en heb ik met Daniel uit Sydney gebrainstormd om een 3daagse hike te doen. ‘s Middags hebben we dit een soort van voorbereid. We hadden van anderen gehoord dat het kan flink koud worden in de bergen en ik had zeker niet de juiste kleren bij me om 3 dagen te wandelen. We hebben wel snel een ticket voor de nachttrein geboekt voor de dag erop, de rest zou ik zondagochtend wel regelen. We hadden niet echt tijd meer, ik ben tussendoor nog ff snel geswitchd van hostel, en toen uit eten met uiteindelijk een groep van 10. Daarna tot een uurtje of 3 op een rooftopbar in de stad gezeten met uitzicht over een mooi verlicht Tbilisi.

De volgende ochtend heb ik eerst mijn spullen uitgezocht. Ik wilde alleen mijn kleine rugzak meenemen omdat ik geen zin had om met de grote backpack te lopen, hoe meer ruimte hoe meer je meeneemt is mijn ervaring ;). Nog even snel een thermolegging, muts, handschoenen en trui gekocht en met goed proppen en efficiënt inpakken paste het allemaal net. De spullen gedropt en met een groep van 7 mensen met de metro en marshrutka naar een traditioneel festival in Mtskheta geweest. Het traditionele viel een beetje tegen, maar het gezelschap én het weer was goed dus het was een heerlijke dag!
Ik was al een paar uurtjes in het stadje geweest maar de rest niet, dus opnieuw naar Jvari monastary. We konden het goedkoop doen want we mochten met 7 in de taxi en op de terugweg hebben we de chauffeur betaald en ons naar Tbilisi te brengen, ideaal.
In het hostel even gewacht tot de rest klaar was om uit eten te gaan. Tussen het bestellen en eten snel wat proviand ingeslagen voor de reis. Op het laatste moment besloot Kurt mee te gaan hiken. Het was qua tijd een beetje krapjes allemaal, maar we kwamen om 21:40 aan bij het treinstation waar we 5 minuten later vertrokken. Daniel en ik lagen bij een ouder stel, we denken vader en dochter. De man was ergens achter in de 80 en zag er zo fragiel uit dat we blij waren dat hij de volgende dag ook wakker werd.
De trein was weer een nieuwe ervaring en onderdeel van ons avontuur. Het was het allemaal nét niet, maar dat vonden we juist wel grappig. Om 6:00 kwamen we aan in Zugdidi en hebben we de marshrutka naar Mestia genomen, De chauffeur had blijkbaar nogal haast en reed flink door. Dat over allerlei slingerweggetjes de bergen in maakte dat ik 2,5 uur later misselijk en duizelig aankwam. In een hostel een ontbijt gehad waar ze in plaats van pancakes een punt cake serveerde. Prima, ik eet het wel. Soms eet je de dingen maar op omdat ze niet hebben begrepen wat je had besteld en je niet de moeite wil doen om te proberen het in het Engels uit te leggen.
Rond een uur of elf waren we klaar om de eerste dag te lopen. We hadden via internet een soort van beschrijving gedownload (http://www.caucasus-trekking.com/treks/mestiaushguli) maar het was nogal knungelig uitgelegd en niet echt bewegwijzerd dus via de toeristische route kwamen we uiteindelijk op het goede pad. We hadden geluk met het weer, het was stralend! We hebben tot ongeveer half 5 gelopen, met hier en daar een pauze. Wat een goed gezelschap, we hebben de meest vreselijke foto’s gemaakt (vooral Daniel en Kurt trouwens) die ik jullie zal besparen; ik heb onwijs gelachen!
In het dorp Zhabeshi aangekomen, na 16,1 km – 763m up en 523m down, hebben we apart van elkaar een guesthouse bekeken en besloten welke we wilden nemen. Alle huizen lijken guesthouses te zijn dus keus genoeg. Nog even een wandelingetje in het dorp gedaan en toen kregen we een heerlijke avondmaaltijd. Het is standaard om 50 lari (=17 euro) te betalen voor de overnachting, diner, ontbijt en lunchbox, prima deal!
Het bed lag heerlijk na een lange dag wandelen, de douche was beter dan mijn douche thuis en na een ontbijtje gingen we rond half 11 weer op pad. Wat frisjes in de ochtend maar al snel werd het warm en konden de laagjes kleding uit. Opnieuw een heerlijke dag (al waren mijn benen de hele weg omhoog behoorlijk zwaar en was het soms een struggle), in de bergen, waanzinnige uitzichten op o.a. de gletsjer, mooie herfstkleuren om ons heen, niets om je druk over te maken, contact met de andere wandelaars die je elke dag tegenkomt, foto’s maken. Grappig hoe er halverwege opeens een ‘supermarket’ is, in the middle of nowhere, waar ze lekkere cake en een drankje verkopen, hoe verzin je het.
Rond 3 uur kwamen we aan in Adishi, na 10,6 km – 909m up en 527m down, en hebben we opnieuw een guesthouse uitgekozen.
De dorpen in de afgelegen regio Svaneti boden geen bescherming tegen de oorlogen. Om een veilige plek te hebben bouwden ze, in de 12e eeuw, torens naast hun huizen. Wanneer er werd gevochten schuilden ze daar en konden ze aanvallen. Er staan vele torens in één dorp maar ze zijn niet meer in gebruik en inmiddels bouwvallig of zelfs ingestort. Wij hadden het geniale plan om in één van deze torens te klimmen. De ingang is eigenlijk overal afgesloten maar we vonden er één waar Daniel en Kurt met wat klim- en klauterwerk toch in konden klimmen, lachen!
In het guesthouse waren ook de 2 Duitsers die we de vorige dag hadden ontmoet, 2 Israëliërs en een Fransman aangekomen dus met een grote groep op het balkon gezeten en later gegeten. In de ‘supermarket’ wat te drinken en te snacken gehaald en in de kou buiten gezeten.
Na opnieuw een goede nacht vertrokken we de volgende dag om 9uur voor de laatste dag. Tot aan de rivier was het een makkelijke tocht, opnieuw stralend weer, wat een geluk! In de beschrijving stond dat je de rivier met paarden over kunt steken maar het water stond niet al te hoog dus schoenen uit en door het ijskoude water lopen. Ik dacht slim te zijn en iets verderop over te steken. Dit werkt prima maar bij het terug lopen gleed ik alsnog uit en stond ik met 2 schoenen in het ijskoude water. Haha, oeps!
Vanaf hier begon een lange klim en kregen we het aardig warm. In de schaduwkant stond de dauw op de planten maar ik liep in short en truitje. Na 2 uur klimmen en bij elke bocht hopend dat je er bent kwamen we dan toch aan. Wauw, waanzinnig uitzicht op de gletsjer! Besloten nog een stukje extra omhoog te lopen voor het meest fantastische uitzicht! Muziekje aan, zon, uitzicht; we hebben letterlijk een dansje gemaakt, onvergetelijk!
De 3 uur daarna waren met name naar beneden, met een pauze in een ‘restaurant’ in het niets en toen kwamen we rond half 5 aan in Iprali na 18,7 km – 860m up en 1069m down.
Hier hebben wij + de Duitsers Tom en Lukas ons met een taxi naar Ushguli laten brengen, een tocht van een uur over iets wat je geen weg kunt noemen. Het was de 20 lari p.p. in elk geval meer dan waard!
Daar aangekomen hadden we geen zin meer om guesthouses te vergelijken en zijn we Tom en Lukas gevolgd naar hun guesthouse wat prima was. Het was inmiddels al half 6 dus het was een lange dag geweest. Lekker gegeten met eindelijk weer een beetje groente in de vorm van wortel- en koolsalade, mjammie! Na een wat onrustige nacht de volgende dag 2 uurtjes in het dorpje rondgelopen. Ushguli is het hoogst gelegen permanent bewoonde dorp van Europa (2200m), er wonen rond de 70 families. De tijd lijkt hier stil te staan. De regio staat op de Unesco lijst.
We hadden de dag ervoor een taxi geregeld om ons om 11uur naar Mestia te brengen. Na een tocht van 2 uur, waarvan ik het ‘geluk’ had in de kofferbak te mogen, kwamen we al hobbelend aan. Hier hadden we 1,5u de tijd voor een lunch en namen we de 3uur durende marshrutka naar Zugdidi. Ditmaal zat ik voorin en had ik een goed (uit)zicht. In Zugdidi hadden we een uur de tijd voor een diner en om 18:15 zaten we in de avondtrein naar Tbilisi. Overdag mogen de treinen harder rijden dan ‘s nachts en zo kwamen om middernacht aan. De treinreis was relaxed. Een nette trein met de eerste wifi sinds 4 dagen, kaartspelletjes en kletsen Met een taxi naar het hostel en lekker slapen, het was een lange reisdag!
Het bleek allemaal weer prima uit te komen. We hadden zowel op de heen- als terugreis weinig gepland maar ik heb wel ervaren dat alles op zijn pootjes terecht komt.
Het waren echt heerlijke dagen! Offline, heerlijk weer, actief bezig zijn, goed gezelschap, mooie omgeving; ik heb er onwijs van genoten!

Vrijdag vooral in en rond het hostel gebleven. Computerzaken, de was, tas opnieuw inpakken, skypen. Tijdens de hike waren er door Daniel en mij plannen gesmeden voor een nieuwe hike in een ander gebied. We zouden zaterdag naar Kazbegi gaan, zondag hiken en weer terug. Maar gezien het weer hebben we ‘s middags besloten toch eind van de middag al te gaan en zaterdag te hiken, het zou de hele dag zonnig worden. Na een prima reis kwamen we aan en zouden we op zoek moeten naar een overnachtingsplek, we hadden niets gereserveerd en zouden wel kijken. Maar nauwelijks uitgestapt kwam de overnachtingsplek al naar óns toe; een lief mannetje had een guesthouse in de buurt en wilde die ons wel laten zien, stap maar in. Dit zou ik normaal nooit doen, maar met twee man sterk durfde ik het wel aan. Hij deed erg zijn best de kamer te verkopen in het weinige Engels dat hij kon, we vonden het aandoenlijk, het was een prima kamer dus we besloten het te nemen. We kregen een welkomstdrankje in de vorm van een shotje en zijn daarna naar een restaurant gegaan voor wat te eten. Daar kwamen we aan de praat met 2 Duitsers en hadden we een gezellige avond met chacha (een Georgische brandy van zo’n 40%).
De volgende dag stond om 8 uur het ontbijt klaar en waren we half 9 ready to go. Ik zal de hike even samenvatten: 3,45uur klimmen en 3uur naar beneden. Pff, wat aan lange tocht was dat! Van half 9 tot 4 uur onderweg geweest. Maar, we zijn tot aan de gletsjer gekomen en dat was ons doel! Maar ik zal niet zeggen dat het makkelijk was… In het dorp nog even een kopje soep gegeten en toen begon de terugreis, de achtbaan is er niets bij. Ff snel hostel gewisseld en toen fijn gaan slapen!

Na een heerlijke en vooral lange nacht van zo’n 12 uur was het zondag en had ik niet echt plannen. Ik heb mijn gedachten maar eens over het vervolg van de reis laten gaan, dingen opgezocht, mensen gevraagd, nog wat dingen voor me uitgeschoven, maar wel besloten om maandag naar Yerevan in Armenië te gaan. Ik zou hier nog weken kunnen blijven, maar opeens had ik er een soort van genoeg van en wilde ik door. Dus via via een shared taxi geregeld voor de volgende dag.
´s Avonds zou ik met Kurt en Daniel naar een balletvoorstelling gaan waar we eerder kaartjes voor hadden gehaald. Ik had met Daniel afgesproken bij de metro en we hadden van Kurt een locatie via google maps doorgestuurd gekregen. Je raadt het al, het was een totaal verkeerde locatie. Niemand wist waar we moesten zijn, we hadden geen naam van het theater of de voorstelling. Hebben nog een poging gedaan naar een theater te gaan maar daar was niets, dus helaas, geen voorstelling. Zonde! Toen maar uit eten gegaan en nog een avondwandeling gemaakt. Na een week samen optrekken was het tijd om afscheid te nemen van Daniel, ik ga weer alleen op pad. Schakelen!

Toch heb ik ergens ook wel weer zin om verder te reizen. Nieuwe mensen, nieuwe plekken, ander eten.
Het eten is Georgie is niet echt mijn ding. Bij elke maaltijd zit brood, ze zijn blijkbaar dol op komkommer en tomaat want dat krijg je overal, de traditionele gerechten zijn veelal met deeg met al dan niet vlees. Aan groente en fruit lijken ze niet echt te doen. Alles zit vol olie en is vettig en er is weinig variatie. Ik heb zin om zelf te koken en me vol te stoppen met vitamines. Eens kijken of dat gaat lukken…

Georgie is wel echt een aanrader! Het land is 1,7 keer zo groot als Nederland met ´slechts´ 5 miljoen inwoners. Tbilisi is een mooie stad met een vreemde mix van oude en moderne gebouwen. Er is veel natuur, mooie hikes. Vriendelijke mensen die je graag helpen over het algemeen. Het openbaar vervoer is erg makkelijk en leuk om te doen. En in vergelijking met Nederland is het goedkoop, wat natuurlijk altijd fijn is :).

Een korte vooruitblik: in Armenië ga ik proberen een visum te regelen voor Iran. Ik heb wat mensen gesproken en het is te doen, maar het kost wellicht een week (beperkte openingstijden op bepaalde dagen, soms kromme regeling met betalen etc.). Dus zit ik een beetje vast in Armenië, maar dat moet dan maar. Ik heb overwogen te vliegen, maar ik ga toch voor avontuur. En ik heb een soort van de tijd, dus ik hoop dat het allemaal goed komt! :D

De link voor de foto's:
https://1drv.ms/f/s!Ar87NWIVlPefjRnuww1hehfzvUNy