Montenegro

Montenegro (20 aug – 25 sept)

*Er wonen slechts 650.000 duizend mensen in Montenegro dat minder dan de helft van Nederland aan oppervlakte heeft.

*De baai van Kotor is de diepste fjord van de Middellandse Zee (vandaar de cruiseschepen die hier aanmeren).

*Ze betalen hier met de euro, wel zo gemakkelijk! (daarvoor betaalden ze met de Duits Mark gek genoeg).

*Montenegro is ‘pas’ sinds 2006 een onafhankelijk land.

*In Montenegro ligt de op één na diepste kloof ter wereld, de Tara Canyon. 3x raden wie daar een bezoekje heeft gebracht...

We hebben ontdekt dat de bussen in Bosnië niet echt op tijd rijden. De bus zou om 9.30u vertrekken dus wij waren mooi op tijd op het busstation omdat we nog een kaartje moesten kopen. Daarvoor nog wat boodschappen gedaan om alle Bosnische Marken op te maken. De bus kwam om iets over 10u aanrijden en opnieuw was het een vrij lange reis. Bij de grens de bus uit, paspoort controleren, bus weer in en even verderop dezelfde routine. Ik krijg sinds Bosnië wel weer stempels in mijn paspoort dus dat vind ik wel leuk ;). Ik heb ook geteld dat Montenegro land 43 is dat ik bezoek.

De reis naar Montenegro is echt fantastisch! We rijden uren door bergen en alles is even fotogeniek, wat een natuur. Zeker als we om de baai van Kotor heenrijden kijken we onze ogen uit. Ook een eerste bezoek aan de oude stad omringd door een vestingmuur (deze staat natuurlijk op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO) is werkelijk prachtig!

De prijzen liggen hier wel weer hoger dan we gewend zijn. Het hostel kost 36 euro (!) per nacht, de tweede nacht verhuis ik naar een ander hostel voor 25 euro. Een cola op het terras in de stad kost € 3,50. Hmm.

We komen perfect getimed aan op de dag dat er een groot feest is in Kotor. ‘s Avonds komen er versierde bootjes langs varen (niet heel spannend) en er is op elke hoek in de oude stad livemuziek en later zelfs nog een vuurwerkshow. Zeker leuk om even gezien te hebben.

De volgende ochtend is het plan het fort te bezoeken via de toeristische route wat me 8 euro entree scheelt. Maar, ik kan het niet vinden en maak maar een wandeling in en rond de stad. Aan het eind van de ochtend pakken we een bus naar Perast, een pittoresk vissersdorpje. Leuk om even gezien te hebben, maar een uurtje is meer dan genoeg. Helaas moeten we wachten op de bus terug, maar we worden getrakteerd op prachtige donkere (onweers- en regen)wolken die over de bergen komen, Gelukkig blijven wij droog! Aangezien het de laatste dagen enorm warm is, vinden we een paar koelere uurtjes wel lekker. De rest van de dag besteed ik letterlijk uren aan administratie (foto’s uitzoeken en benoemen, blogs schrijven, uitzoeken waar ik heen ga, mensen op workaway/couchsurfen aanschrijven).

De volgende ochtend maak ik alsnog de hike naar boven, en het is even een klim maar zeker de moeite waard! Ik ben dol op ruïnes en oude, verlaten en vervallen gebouwen. Ik besluit ook nog verder naar boven te lopen naar de top van de berg. Wow!

Ik verhuis daarna naar een plek 11km verderop, Tivat, waar de prijzen van hostels weer een soort van normaal zijn (14 euro). Ik ben ook wel weer toe aan natuur. De afgelopen dagen hebben we vooral steden bezocht. Ik heb na 8 dagen samen reizen afscheid genomen van Kat, zij reist in een sneller tempo naar het zuiden. Ik moet zeggen, ook wel weer lekker om alleen verder te gaan. Montenegro is makkelijk alleen te bereizen, ik kan weer meer mijn eigen plan trekken, hoef minder rekening te houden met iemand en kan weer in mijn eigen tempo lopen, ook niet geheel onbelangrijk ;).

De komende dagen hop ik elke dag naar een ander hostel. Deels uit een soort van onrust, deels omdat geen van de hostels zo fijn zijn dat ik er nog een nacht achteraan wil plakken en deels omdat ik denk dat ik in 1 dag genoeg zie van de stad. Ik ga van Tivat naar Budva, dan naar Bar en dan naar de hoofdstad Podgorica.

In Tivat maak ik een mooie hike (warm!), maar moet op een gegeven moment omkeren omdat het pad ophoudt. En als ik ergens een hekel aan heb… Maar het uitzicht was fantastisch! De volgende ochtend loop ik even door de stad, maar het is niet mijn ding. Er is een haven waar enorm dure ‘bootjes’ liggen en dat trekt bepaald publiek en alles ziet er picobello uit, totdat je de rand van het centrum bereikt en de huizen er opeens een stuk minder gelikt uitzien, wat ik dan wel een mooi contrast vindt.

In Budva is ook een Old Town, maar in mijn ogen lang niet zo mooi als Kotor. Ik loop wel wat rond in de stad, maar neem ook de tijd een boek te lezen op een kiezelstrand en een duik te nemen. Het is er echter wel overvol… In Bar kom ik in een vreemd hostel, ver van het centrum. Ik heb geen zin om naar het centrum te lopen maar dwaal rond in een hypermoderne supermarkt, niet echt passend bij de stad. Ze hebben echter wel enorme keuze en het is leuk om er rond te slenteren en te kijken wat ze hebben. ‘s Ochtends loop ik in een uur naar Stari Bar, het oude gedeelte van de stad voordat deze werd verlaten na de aardbeving. Als ik een half uur verder loop kom ik bij een waterval (al is er door de droogte niet heel veel van over) maar ik ben wel de enige en maak een verfrissende duik. Ik laat me opdrogen en eet mijn meegenomen ontbijtje op. Via een omweg loop ik terug naar het hostel, pak mijn spullen en neem de erg langzaam rijdende trein naar Podgorica. Ik denk dat de bus sneller was geweest, maar heb al zoveel bussen gezien afgelopen weken dat ik de voorkeur geef aan de trein. Ik krijg al een voorproefje te zien van waar ik de volgende dag heen ga, het Skadarmeer.

Over Podgorica lees ik vooral dat er niets te doen is en dat toeristen de stad vaak overslaan. Met deze instelling ga ik er eigenlijk ook heen, het ligt alleen maar handig voor een bezoek aan het Skadarmeer. De Turkse eigenaar van het hostel is echter wel te spreken over de stad en vertelt me wat er te doen is. Ik loop ‘s avonds 2 uur rond en moet mijn vooroordeel bijstellen, ik vind het eigenlijk wel een leuke stad. Parkjes, oude stadsmuren, een rivier, een heel erg mooi kathedraal met binnenin vele fresco’s, weinig toeristen en vooral; weg van alle strandgasten aan de kustplaatsen. Daarnaast zijn de kustplaatsen erg vies, overal ligt plastic en afval langs de kant. Podgorica is echt een stuk schoner. Ik vind er ook een schoenmaker die mijn wandelschoen wil maken die al 1,5 week kapot is. We hebben een soort van gesprek met ‘handen en voeten’, heerlijk. Als ik vraag wat het kost, hoef ik niets te betalen, zo lief! (ik verras hem naderhand wel met een reep chocola die ik snel voor hem haal).

Vrijdag neem ik de trein naar Virpazar, dit plaatsje ligt aan de rand van Lake Skadar. Dit meer ligt voor 2/3 in Montenegro, het andere deel ligt in Albanië. Het is het grootste meer van Montenegro, van de Balkan en één van de grootste van Europa. Er zijn 48 vissoorten geteld en er komen meer dan 50 zoogdiersoorten voor, zoals de otter. Daarnaast zijn er 281 geregistreerde vogelsoorten die er wonen, broeden en rusten tijdens de migratie. Impressive! Ik doe een boottocht van 2u en de uitzichten zijn prachtig! Hoe mooi zou het fijn als je deze boottocht doet als de waterlelies in bloei zijn, dat geluk heb ik echter niet… Over de waterlelie gesproken, de kapitein laat ons nog een eetbaar deel proeven, best aardige smaak.

Ik loop op mijn gemakje terug naar het treinstation. Het treinstation stelt echt bijzonder weinig voor, sowieso is het treinnetwerk in Montenegro mwahmwah. Op de meeste ´stations´ stap je uit op de rails en je moet zeker geen haast hebben want de trein rijdt langzaam en zeker niet echt op tijd. Slow traveling dus.

Zaterdagochtend neem ik de bus naar Zabljak, in het noorden, meer in de bergen. We rijden door erg mooie berglandschappen. In het dorp heb ik een tweepersoonskamer en dat is ook wel weer eens fijn. Mijn spullen gewoon 2 dagen uit mijn tas kunnen laten, een soort van ´inrichten´ en vooral even tijd voor mezelf. De eerste middag slaap ik veel, ik ben moe! Zondagochtend ga ik raften op de Tara River en door Tara Canyon. Dit klinkt uitdagend, maar het water in augustus is behoorlijk laag dus het komt meer neer op peddelen op het water, maar ik vind het wel prima en geniet van de omgeving. Ik probeer ´s middags onderzoek te doen naar wandeltochten, maar het informatiecentrum is dicht (want, zondag, dan zijn ook de supermarkten dicht) en op internet kom ik er nog niet helemaal uit. De weersvoorspellingen zijn de komende dagen hetzelfde, kans op onweer en regen, dus ik twijfel waar ik goed aan doe.

Ik besluit ´s avonds toch een hike te doen de volgende dag. Om 6:15u verlaat ik mijn appartement, drop mijn tas in een hostel waar ik 2 nachten zal verblijven en loop naar de ingang van het National Park. Om 7u ben ik de eerste die bij de ranger een entreekaartje koopt en kan de wandeling naar Planinica beginnen. Meteen vanaf de start loopt er een lieve hond mee en die loopt alle uren achter me aan, te lief. Natuurlijk deel ik mijn water en eten met hem.

De tocht is heel afwisselend en zeker in het begin goed te doen. De route is goed aangegeven en de uitzichten zijn echt supermooi, de bergen op de achtergrond veranderen elke keer, prachtig! Het laatste stuk heb ik het moeilijk, ik heb zulke zware benen en kom bijna niet meer vooruit... Ik tel mijn stappen, elke keer tot 10, dit om mezelf af te leiden van hoe zwaar ik heb ;). Ik kom slechts 4 mensen tegen onderweg en voel me zo ´klein´ in dit landschap, optimaal genieten. Als ik na 3u boven kom is het opnieuw zo mooi, ik word hier wel echt heel blij van! Na 40min te hebben genoten van de uitzichten loop ik (of eigenlijk, lopen we…) weer naar beneden. Ik snap ook wel waarom mijn benen zo zwaar zijn, ik heb toch meer geklommen dan ik door heb gehad. Ik neem een toeristische route en loop langs 2 meren, vooral Black Lake is ook prachtig (maar wel toeristisch). Uiteindelijk loop ik 6,5 uur, met daarbij een uur extra wandeltijd om naar en van het NP te komen. Vanaf het moment dat ik naar beneden loop, rommelt het in de bergen, de regen begint gelukkig pas als ik beneden ben.

Als ik terug kom in het hostel hoor ik van 2 mensen uit het hostel wat er is gebeurd op de top van de hoogste berg, de Bobotuv Kuk, waar ik eigenlijk naartoe wilde hiken. De bliksem is ingeslagen in de kabel waar je je het laatste stuk aan kunt vasthouden. Een Duitse toerist heeft de kabel vast, krijgt waarschijnlijk een schok en raakt bewusteloos. Ze laat de kabel los en valt langs de rotsen naar beneden. Ze doet de hike samen met haar vriend en alle mensen die bijna boven aan de top zijn, zijn natuurlijk helemaal in paniek en maken zo snel mogelijk de tocht van 3u naar beneden. De vrouw wordt later die middag gevonden door de helikopter, ze is overleden.

De 2 mensen van het hostel zijn behoorlijk geschrokken aangezien ze het hebben zien gebeuren, en uiteindelijk zit ik met een andere Nederlandse jongen tot 4u in de ochtend met het meisje te praten, ze durft niet naar bed te gaan en durft niet alleen te zijn.

Dinsdag maak ik een 2u durende wandeling in het dorp en omgeving. Ik heb niet echt zin meer om een lange hike te doen en geniet van een rustige dag. Beetje wandelen, lezen, boodschappen doen, slapen en kletsen met mensen.

Woensdag loop ik in een klein uur naar Sevin Kuk, een skigebied(je) waar ik natuurlijk niet de 2 kabelbanen neem; ik loop in 2u omhoog. En ik schrijf dit zo gemakkelijk, maar oh, wat had ik het zwaar! Mijn benen voelen vanaf het begin aan als lood, bij de steile stukken moet ik elke 10 stappen op adem komen, ik ben niet vooruit te branden. Stappen tellen helpt op een gegeven moment ook niet meer… Een laatste redmiddel, mijn telefoon. Ik heb slechts 2 liedjes op mijn telefoon maar ik speel ze meerdere keren af in de hoop afleiding te vinden. Ik ben blij als ik mensen uit de kabelbaan zie stappen want als ik andere mensen voor me heb wil ik me niet laten kennen en trek ik me op aan hun tempo. Ik heb niemand anders de route zien lopen, maar de mensen die uit de kabelbaan stappen lijken een meerdaagse hike te doen, zo ‘profi’ zijn ze uitgerust. Echte wandelkleren, rugzak, petje, en vooral niet te vergeten, de walking poles. Die 30min omhoog moet toch ook zonder kunnen lijkt me, maar goed.

Bovenaan heb ik zo’n 10min uitzicht en dan trekt het dicht. Ik zie via google maps dat er een alternatieve route terug is, maar na een paar minuten keer ik toch om. Ik ben niet zeker van het pad en in de mist lijkt het me niet verstandig (en ook zeker niet in de bergen waar het weer nogal snel kan omslaan). Aangezien het laatste stuk lopen behoorlijk stijl was over losse stenen, neem ik dit kleine stuk de kabelbaan, de rest loop ik naar beneden.

Ik heb al gemerkt dat ik me steeds minder goed begin te voelen en de weg terug naar het hostel wordt het alleen maar erger, ik ben vooral erg misselijk en heb een vol gevoel. Het is ook nog eens superwarm op dat moment en dat kan ik er eigenlijk niet bij hebben. Ik probeer heel bewust door mijn mond te ademen om de misselijkheid weg te nemen, maar het moet er toch uit blijkbaar, ik moet 2x kotsen langs de weg. De weg naar het hostel duurt 1,5x keer zo lang en als ik terug ben duik ik meteen mijn bed in, ik ben gesloopt. Ik moet er meerdere keren uit om te spugen en voel me erg slap. Gelukkig, rond een uur of 7, ben ik er weer een klein beetje, en eet ik een stukje brood. Ik doe die avond niet heel veel, behalve wat plannen maken voor de volgende dag.

Na een lange nacht voel ik me gelukkig weer zo goed als de oude en ga ik samen met een Nederlandse jongen op weg naar het busstation en de eerste bus brengt ons naar Tara Bridge. Hier moeten we een paar uur overbruggen tot de volgende bus ons naar Mojkovac brengt. Hier scheiden onze wegen en heb ik voor luxe gekozen, ik laat me oppikken voor een transfer naar mijn volgende slaapplek in de bergen, camp Janketic. Ik had ook een taxi kunnen pakken tot het nationaal park en dan in 1,5hr naar boven kunnen lopen, maar dat zag ik echt niet zo zitten. Het is me de 30 euro meer dan waard geweest, want de weg is geen weg te noemen (kan ook alleen met een 4x4 worden gereden) en onderweg begon het te regenen. Hele goede keuze dus.

In het camp heb ik een eigen hutje op de berg, zo schattig. Er ligt alleen een matras en er zijn wat haken voor je spullen, that’s it. Je kan er wel staan, en je hebt licht, what else do you need? Deze overnachtingen stonden niet gepland, maar kreeg ik als tip van iemand uit het hostel, ik ben blij dat ik ernaar geluisterd heb! Ik loop even naar het uitzichtpunt en klets de rest van de avond met de andere gasten.

Vrijdag is het slecht weer, het miezert eigenlijk de hele dag en het is grijs en grauw. Natuurlijk is het jammer, maar ik geniet desondanks enorm van de plek, de mensen, mijn hutje op de berg, de mist die voorbij komt; ik loop nog een uurtje in een vuilniszak (want geen regenjas bij me) maar meer doe ik niet. Ook helemaal prima.

Zaterdag is het gelukkig opgeklaard en ga ik na het ontbijt op pad. Ik loop in 2uur naar het hoogste punt van het park, en wat is het hier ontzettend mooi! De weg is niet moeilijk, alleen het laatste stuk is klimmen. Ik ben op zulke momenten echt helemaal in mijn element en haast euforisch als ik boven aankom. Niemand gezien onderweg, prachtige uitzichten, zo fijn!! Het plan is een omweg te maken langs het meer, maar het pad dat ik volg houdt al vrij snel op dus moet ik door het gras steil naar beneden. Ik kom een jonge herder met zijn schapen tegen en even later komt zijn nogal groot uitgevallen hond blaffend en grommend op me af. Ik v ind het doodeng maar probeer dit niet te laten zien natuurlijk, ik blijf stilstaan en ‘blaf’ terug. De herder roept hem al snel terug gelukkig.

Op een gegeven moment heb ik weer een paadje gevonden en loop om het meer heen en weer een heel stuk omhoog tot een andere hoge berg. Vanaf daar is het dezelfde weg terug naar het kamp. Het is nog steeds een prachtige tocht, maar heen en terug dezelfde weg vind ik toch iets minder… Onderweg pluk in blauwe bessen en neem de tijd om af en toe eens stil te staan en om me heen te kijken. Het laatste stukje neem ik een iets andere route en kom nog een keer bij het uitzichtspunt uit. Beneden aangekomen neem ik een douche en geniet nog even van de zon. Wat een heerlijke dag!

De eerste week in Montenegro was het echt bloedje heet en droeg ik elke dag een korte broek en shirtje (en hoop je dat het de dag erop ietsje koeler is), in de bergen is het natuurlijk anders. De afgelopen week heb ik mijn lange kleren ook zeker nodig, sleep ik het in elk geval niet voor niets mee ;). Maar na een dag als vandaag, met redelijk wat zon, verlang ik ook wel weer naar lekker warme dagen!

Zondag ga ik na het ontbijt weer op pad. Ik heb ruim twee weken geleden meerdere aanvragen gedaan voor Workaway en na een tijd niets te hebben gehoord kreeg ik opeens 3 reacties binnen 2 dagen. Ik heb gekozen om naar Plav te gaan, in het oosten van Montenegro. Almir heeft daar een hostel maar er moeten ook andere werkzaamheden in de bergen gebeuren staat er op hun profiel. Het plan is daar voor een week of 2 te helpen. Voor een paar uur per dag werk, 5 dagen in de week, krijg je eten en onderdak. Een mooie manier om wat langer op één plek te blijven en wat rust in te bouwen, ik ben heel benieuwd, de eerste keer voor mij.

Ik loop in 2 uur met al mijn bagage naar beneden, naar het begin van het nationaal park. Daar begint een nieuw avontuur, voor het eerst alleen hitchhiken. Ik moet echt een drempel over om er te gaan staan met mijn duim omhoog, het voelt nogal awkward. Gelukkig duurt het niet lang voor er iemand stopt en elke auto later wordt het ongemakkelijke gevoel minder. Ik heb uiteindelijk 6 auto´s nodig om bij mijn hostel te komen. Wat ik wel heb geleerd is dat ik de volgende keer iets minder eerlijk antwoord geef op de vraag of ik een vriend heb. Ik had gemakkelijk met 5 van 6 (één was een vrouw) kunnen trouwen denk ik.

De komende twee weken zal ik samenvatten: een gevarieerde ervaring. Ik help de eerste week met name mee in het hostel, omdat er in de lodge in de bergen weinig te doen is. Bedden afhalen, wassen en schoonmaken is op zich prima, maar niet echt wat ik me had voorgesteld. De tweede week ben ik met name bezig met de pagina´s op Booking en Airbnb en dat bevalt beter. Uitzoeken hoe het werkt, alles gestructureerd krijgen en zorgen dat alles klopt. Meer mijn ding! De eigenaar is een beetje chaotisch en heeft allerlei projecten lopen (het hostel, verhuur appartementen, de lodge, een radiostation, een galerij in het gebouw, een website maken, tours organiseren) maar het is een aardige man. Hij heeft een paar jaar in Nederland gewoond dus we communiceren in het Nederlands ;).

Het tempo is behoorlijk laag, voordat we wat gaan doen is het vaak al 10u. Het hostel wordt gerund door vrijwilligers en de eerste week is het uitzoeken hoe dingen werken, wat mijn rol is en hoe de verhoudingen liggen. Later vind ik mijn rol in de groep, al is het ook elke keer anders omdat de vrijwilligers komen en gaan en natuurlijk de wisselende gasten in het hostel.

Het stadje Plav heeft opvallend veel auto’s en aangezien we in de hoofdstraat zitten is het soms erg lawaaiig en vies. Ik kan de stad niet zo goed ‘aflezen’. Aan de ene kant is er genoeg geld van de vele mensen die werken in New York, aan de andere kant zie je meer armoede. Soms word ik gek van de drukke straat, maar 10min lopen en je kunt genieten van de natuur/rust. Vaak vind ik het gezelschap om me heen leuk, maar soms zitten ze me in de weg en trek ik me terug. Meestal kan ik me aanpassen aan het tempo, het niet punctueel zijn en creatief moeten oplossen, soms vind ik het irritant en wil ik gewoon door. Over het algemeen geniet ik van een vaste plek, het is wel gemakkelijk om niet over alles zelf na te hoeven denken. Dus de ervaringen wisselen nogal, maar ik zie het maar als een leerproces ;).

Veel mensen die in de lodge of het hostel komen zijn hikers die the Peaks of the Balkan lopen, een meerdaagse tocht door de bergen van Albanië, Kosovo en Montenegro. Deze heb ik inmiddels op mijn lijstje gezet, dus ik moet nog maar eens terug.

Het eerste weekend gaan we in onze vrije tijd naar de lodge in de bergen. Een fijne plek om even te ontsnappen aan de stad. Er is nauwelijks wifi, dus de telefoon kan uit. Ik merk dat er dagen zijn dat ik mijn telefoon toch wel erg veel gebruik, zowel nodig als onnodig. Nu wordt er voor mij bepaald dat ik hem niet kan gebruiken en dat is heerlijk! Ik maak een hike van 6hr met mooie uitzichten, een pad wat opeens ophoudt maar samen met een verdwaalde hiker loop ik 1,5u, op aanwijzing van een herder, over rotsen en door het bos terug naar een herkenningspunt en vind ik de weg weer terug.

Na een nacht in het hostel gaan we met 3 meiden opnieuw op pad. We zijn uitgenodigd in het huis van Katie, zij heeft een huis in de bergen waar we 2 nachten doorbrengen. Geweldig!! De eerste dag maken we een lange hike met haar broer en doen we allerlei nieuwe ervaringen op: dingen proeven uit de natuur, schieten met een pistool (aangezien er vaak geen netwerk is in de bergen schieten ze 1 of 2x om elkaar te groeten of te laten weten dat er mensen aankomen, weer eens wat anders dan een appje), we ontmoeten locals die in een hutje in de bergen wonen en we drinken Turkse koffie met suiker. Om de één of andere reden hebben we geen elektriciteit en stromend water, maar dat maakt mij helemaal niets uit, ik hou van back to basic en het is prima dat het even duurt voordat de waterkan is gevuld met water uit de bergen. ‘s Avonds maken we een kampvuur en schuiven er 3 jongeren aan die we eerder die dag hebben ontmoet. Het wordt een latertje en om half 4 lig ik in bed.

De volgende dag gaan we eerst de geiten melken bij de broer van Katie, drinken we opnieuw koffie bij de moeder van Katie en daarna hebben we onszelf uitgenodigd op de quad en buggy van de 3 jongens. Avontuur! We rijden naar een uitzichtpunt en naar een beginpunt van een hike waarna we in een paar uur omhoog lopen. Er zijn genoeg blauwe bessen en frambozen onderweg en we zoeken paddenstoelen. We weten niet precies welke eetbaar zijn maar we laten ze checken door een buurman voordat we ze ‘s avonds eten. Na opnieuw een kampvuur vertrekken we de volgende dag vroeg terug naar Plav. We bezoeken nog even snel een ‘school’ waar we eigenlijk niet welkom zijn omdat Katie zich hard maakt wat te doen aan het schoolgebouw en het onderwijs. Je kunt het nauwelijks een school noemen, er zitten slechts 4 kinderen op de school en het ziet er echt armoedig uit. Geen elektriciteit, geen stromend water, geen wc, onveilige omgeving, ontzettend weinig schoolmateriaal; we zagen slechts wat boeken uit de jaren ‘60. Het is een trieste bedoeling. Montenegro is een land met veel corruptie en politieke spelletjes, het is lastig dit te doorbreken of iets te doen aan een situatie als dit. Dan is het Nederlandse onderwijs toch wel echt anders en ‘rijk’.

Vrijdagavond gaan we het nachtleven van Plav ontdekken. We gaan naar een bar met ‘Cobra´ – een local, we worden enorm aangekeken als we daar met 5 meiden en ‘Cobra’ binnenkomen. Het stappen hier blijkt niet meer te zijn dan aan een bartafel hangen en drinken. De muziek is veel te hard en er wordt binnen gerookt, bah. Er zijn een paar meiden die wat dansen, en wij dansen natuurlijk. Interessant om een keer gezien te hebben, en ik vermaak me ook wel, maar het wordt niet echt een topavond.

Zondag hebben we een ontbijt op locatie gedaan, een appelgaard. Wat eten uit het hostel meenemen, vuurtje maken en daarop de groenten, eieren en water voor de thee/koffie bereiden. Helemaal mijn ding! Het was heerlijk weer dus hebben een paar uur in de zon kunnen chillen. Daarna mochten we de ‘mountaincar’ van Almir meenemen en hebben we een kleine roadtrip gedaan in de omgeving, leuk om ook eens wat anders te zien dan Plav.

Maandag kwamen 2 meiden van het hostel terug met een straatkatje, een kitten. We hebben hem gezamenlijk geadopteerd en een naam bedacht: Tuna. Echt een schatje! Ik spendeer heel wat uurtjes met haar. De temperatuur is de laatste week echt minder fijn. Zo’n max 15 graden, soms zon, soms somber weer. De nachten zijn koud. We hebben geen verwarming in het hostel dus het wordt wat onaangenamer. Ik heb echt behoefte aan de zon en maak in mijn hoofd plannen voor na Montenegro. Ik stel mijn vertrek steeds een beetje uit omdat er dingen gepland worden, de laatste week wacht ik vooral op het kunnen bezoeken van de school. Het is wel gemakkelijk en gezellig om hier te blijven, maar ik wil toch ook wel door.

Maandag heb ik mezelf uitgenodigd om op de school in Plav te kijken. Almir, de eigenaar van het hostel, heeft gelukkig allerlei connecties en zijn broer is toevallig de onderdirecteur, dus dat was snel geregeld. Het ging echter wel in Montenegro stijl. Maandag werd dinsdag, toen woensdag, het wordt toch donderdag, en uiteindelijk ben ik helemaal niet geweest. De communicatie daarover had beter gekund, vanaf donderdag liet Almir gewoon niets meer van zich horen. Ik ben best flexibel, maar dit is gewoon niet netjes.

De laatste twee dagen hebben we heerlijk weer, als in, de zon schijnt en eindelijk kan de korte broek weer eens aan. Zaterdag maak ik een hike en voel ik dat ik klaar ben om te gaan. Langer blijven heeft geen zin meer. ‘s Avonds pak ik mijn spullen, zoek dingen uit en slaap ik de laatste nacht samen met Tuna op de bank ;).

Ik ben uiteindelijk 36 nachten in Montenegro geweest en als ik het verhaal zo terug lees heb ik heel wat ervaren en beleefd. Ik vind het een fantastisch land en absoluut een aanrader! Met name de natuur is zeker een reden om hier op vakantie/reis te gaan. Het kleine land is heel veelzijdig: strand, cultuur, bergen, meren, warmte, sneeuw in de winter; voor ieder wat wils.

De eerste weken in Montenegro heb ik niet echt het gevoel gehad de mensen in Montenegro te hebben leren kennen. Couchsurfen is niet gelukt en er waren niet echt andere spontane ontmoetingen. Door het werken in het hostel en de connecties die je daar opdoet, heb ik zeker meer locals ontmoet en dingen gezien en gehoord. Dit geeft toch altijd wel een extra dimensie aan het reizen, het land echt beter te leren kennen dan alleen de toeristische attracties. Al met al een hele ervaring rijker!

Hier de link naar de foto's. Het zijn er heel wat, maar ik ben dan ook lang in Montenegro geweest ;).

https://1drv.ms/u/s!Ar87NWIVlPefo0BH3w9uK3JQCPrv?e=W0slqv