Libanon

Libanon 14 september – 28 september

*Libanon heeft een oppervlakte van 10.400 m2, dus 0,3x zo groot als Nederland.

*Libanon heeft bijna 6 miljoen inwoners.

*De cederboom afgebeeld in de Libanese vlag vertegenwoordigd lands ooit beroemdste export: cederhout.

*De officiële taal in Arabisch. Daarnaast is Frans de belangrijkste taal (45%), en ongeveer 30% spreekt Engels.

*De Libanese keuken wordt algemeen beschouwd als de meest verfijnde keuken van de Arabische wereld, bekende gerechten zijn taboulé, hoummous, baba ganoush en falafal.

Het was een lange, lange reis naar Libanon. Zal er niet teveel over uitweiden, maar 27u onderweg zijn voor 7 uur vliegen is niet de juiste verhouding….

Ik was dan ook blij toen ik rond 01:00u werd opgewacht door mijn couchsurfer Wael. We hebben in zijn appartement even gekletst en toen lekker naar bed. Ik heb de slaapkamer van zijn 2 dochters en kreeg meteen de huissleutel, dus alle vrijheid :).

Ik moest mezelf even over een drempel helpen om weer actief op pad te gaan. De afgelopen weken zat ik óf in een auto of was ik op plekken waar ik al geweest en dat nodigde niet uit om de hele dag op pad te gaan. Maar nu merk ik dat het gemak er een beetje is ingeslopen en ik een klein beetje opzie tegen weer alles opnieuw ontdekken en uitvinden. Maar ik zal wel moeten als ik wat van Libanon wil zien :).

De volgende ochtend was een rustige start met een laat maar lekker ontbijt (verschillende soorten (plat) brood met labneh, een kruidenmengsel za’tar, kaas) en rond de middag ben ik naar het centrum gegaan. Wael werkt thuis en kan zijn eigen tijd indelen. Hij was eigenlijk niet beschikbaar om te hosten maar toen ik hem een berichtje stuurde over iets anders, was hij zo vriendelijk mij zijn huis toch aan te bieden. Hij heeft zijn familie namelijk over uit Chicago en heeft niet heel veel tijd om samen dingen te doen. Maar, ik kan mijzelf prima alleen vermaken dus geen probleem.

De eerste dag Beiroet heb ik gewoon heel veel rondgelopen en van alles gezien. Arabisch-Engels-Frans gaan door elkaar (de kinderen moeten kiezen of ze Engels of Frans willen op school), de bedragen gaan ook vaak door elkaar in dollars en Libanese ponden, er is nog veel schade te zien van de explosie in de graansilo in 2020, er zijn allerlei opstanden geweest de afgelopen jaren waardoor sommige gebieden zijn afgezet met veel prikkeldraad en op een aantal plekken lopen militairen met mitrailleurs rond, er zijn best veel bedelaars, veel streetart en veel zwerfkatten.

Op een foto zie je een heel smal huis. Dit is het smalste huis van Beiroet (1954). Het heeft iets te maken met 2 broers die land hebben geerfd van hun vader maar daar vervolgens ruzie over krijgen. Broer 1 bouwt een mooi complex, maar broer 2 is boos en bouwt op wat er nog over is een heel smal huis wat het zee-uitzicht van broer 1 verpest en de waarde van zijn huis laat dalen. Op de app atlasobscura staan veel van dit soort ‘bijzondere’ of ‘rare’ gebouwen die je anders misschien voorbij loopt.

Door Wael heb ik wat inside information gekregen over bijvoorbeeld de sterk fluctuerende inflatie. Waar een product eerder nog 1500 LBP kostte, is dat nu gestegen 89.000BLP. Het is gelukkig nu al een paar maanden stabiel. Het heeft natuurlijk wel tot veel onrust geleid. Banken gingen op slot, mensen konden niet bij hun spaargeld, je mag nu niet meer dan 300dollar per maand opnemen, je hebt 2 soorten banken; een oude en nieuwe. Bij de oude krijg je, als je geld pint, niet meer dan de 1500LBP voor een dollar, nogal oneerlijk aangezien het op straat 89.000LBP waard is. Het briefgeld met de hoogste waarde is 100.000LBP, nu nog maar iets meer dan een dollar. Dus als je geld wisselt krijg je gewoon een hele stapel 100.000jes, je voelt je heel rijk. Muntgeld is er wel maar wordt niet meer gebruikt, een muntje van 250LBP is nu niets maar dan ook niets meer waard.

Elektriciteit is ook zo’n ding. Per dag is er vanuit de overheid maar een paar uur elektriciteit beschikbaar. De rest van de uren wordt door Wael bijvoorbeeld opgevangen met zonnepanelen die hij heeft laten installeren, en als het echt moet zijn er generatoren die stroom leveren, maar hier kunnen wij ons toch niets bij voorstellen.

Het geloof is nog zo’n ding. Op straat leven verschillende geloven prima naast elkaar, maar om dat zo te houden moeten allerlei functies in bijvoorbeeld het parlement of op het vliegveld eerlijk worden verdeeld over de geloven. Dus stel, er zijn 10 mensen nodig op het vliegveld. Dan moeten er bijvoorbeeld 3 christelijk zijn en 7 moslims. Maar die moslims moeten dan ook weer worden verdeeld over het soennisme en sjiisme. Alles om de gelijkheid maar te waarborgen, maar is het een hele klus.

Zaterdag ben ik op pad gegaan naar Baalbek. Dit is een prima dagtrip aangezien de afstanden in Libanon relatief klein zijn. Met wat hulp kwam ik bij het juiste busstation aan waar ik de minivan naar Baalbek pakte. Ik moest halverwege overstappen, en waar ik de eerste rit nog eens overdacht hoe fijn ik het Midden-Oosten vind, kwam ik ook helaas de rotte appels tegen. Zodra de deur van de minivan opengaat staan er ‘proppers’ te wachten om je naar hun minivan te krijgen, en ik nam plaats in een minivan met maar 2 anderen. Het duurde een hele tijd om andere mensen te vinden blijkbaar, en in die tijd was met name 1 kerel mij erg aan het intimideren om 10 dollar te betalen zodat we konden gaan rijden. Ik zou dan zo ongeveer voor de hele bus betalen. Hij bleef ook maar Arabisch lullen, en in het begin was ik vriendelijk maar op een gegeven raak ik geïrriteerd als ik al 4x heb gezegd dat ik geen Arabisch spreek en hij maar blijft vragen om 10 dollar. Toen ik wilde uitstappen omdat ik er klaar mee was bond hij in maar bleef vervolgens wel theatraal zijn hoofd schudden en zuchten omdat hij niemand anders kon vinden. Er waren op die plek ook veel bedelaars die dan naast je bij het raampje komen staan en vrij hardnekkig blijven vragen om geld. Een oude vrouw naast mij in de bus handgebaarde ze elke keer weg maar vroeg op een gegeven moment zelf ook om geld vanwege iets met haar been. I am not a walking ATM people! Zucht.

Op een gegeven moment zijn we dan toch gaan rijden (al moesten ze eerst met een paar de man het busje een paar keer voor- en achteruit duwen aangezien de motor niet wilde starten). In Baalbek aangekomen heb ik eerst een heerlijke wrap met falafal gehad, mijn ontbijt en lunch ineen. Gisteren had ik het niet kunnen vinden toen ik wilde eten, dus dat was mijn eerste doel van vandaag!

Daarna heb ik de Romeinse ruïnes bezocht. (Ze hebben hier 3 verschillende entreeprijzen: voor mensen uit Libanon, voor Arabische mensen en voor toeristen, 3x raden wie het duurste kaartje heeft..). Ik had er eerlijk gezegd wat meer van verwacht, zeker meer dan de 4 informatieborden, en met heel rustig aan doen heb ik er een uur kunnen rondwandelen. Wel prachtig om te zien hoor, maar ik weet er te weinig vanaf om er echt van onder de indruk te kunnen zijn denk ik. Daarna even de stad door en toen naar een shrine/altaar iets verderop. Het is daar prachtig binnen, alles van glas en blingbling.

Toen was het tijd om weer terug te gaan. Een minivan gevonden, wachten op anderen, en toen half leeg naar Beiroet gereden. De reis duurde wel lang want de 2 mannen voorin waren alleen maar bezig andere mensen in de minivan te krijgen. Toeteren, omkijken, stoppen, achteruit rijden, toch niet, weer verder rijden en dat heel vaak in de herhaling. Ze zijn er maar druk mee! Mensen op straat letten ook gewoon niet op. Bij ons zou de buschauffeur denk ik gewoon doorrijden als je niet te kennen geeft dat je mee wil. Dat werkt hier anders.

Het verkeer is trouwens opnieuw chaotisch, maar ik kan er prima mee leven. Veel getoeter, asociaal rijden, weinig verkeerslichten die werken, spookrijders, tuktuks, weer veel scooters zoals in Azië met 1, 2, 3 of 4 mensen erop – een man en vrouw met een baby op de arm is heel normaal, kinderen staand voorop, het kan allemaal. Hoe chaotisch het ook is, het lijkt allemaal goed te gaan (al moet het ook vaak fout gaan gezien de staat van sommige auto’s).

Zondag ben ik een dag met Wael op stap geweest. Het idee was een korte hike naar een uitzichtpunt en naar een grot, maar hij had allerlei andere dingen bedacht en het was een vol dagprogramma! 2X een hike naar een uitzichtpunt en een waterval, 2x een bezoek aan een christelijk beeld op een berg en de grot. Toen we daar aankwamen had ik er eigenlijk al geen zin meer in want: zo toeristisch. En eerlijk gezegd valt het dan meestal tegen. De grot bestaat uit twee delen en ik had gelezen dat het deel waar je met een bootje door gaat een beetje tegenvalt na het andere deel. Daar ben ik dus maar mee begonnen. En inderdaad, zelfs zonder deel 1 te hebben gezien viel dit tegen. 1 minuut met een bootje de grot in, omkeren en weer terug, mwah. Toen naar het andere deel. En dat was moooi! Een prachtige hoge diepe grot met een grote verscheidenheid aan soorten stalagmieten en stalactieten. Helaas is het niet toegestaan foto´s te maken, maar check google maar eens op Jeita Grotto, echt prachtig!

Het leek nog even oncomfortabel te worden toen Wael maar bleef grappen dat alles in ´the package´ hoorde en hij iets had gezegd over andere couchsurfers en betalen. Eenmaal thuis vroeg ik hem wat hij wilde hebben en hij bleef het bij mij leggen (what is a fair price for you). Nee nee, daar doen we niet aan. Blijkbaar gingen we er beiden met andere verwachtingen in… Maar, hij noemde uiteindelijk een bedrag van 25 dollar. Fair enough voor benzine, het eten en drinken dat hij had betaald. Bleek het dus toch gewoon een aardige couchsurfer ;).

Ik mocht zo lang blijven als ik wilde, en het was ook behoorlijk comfortabel, maar maandagochtend ben ik toch weer verder gegaan. Er waren een paar dagen ervoor onrusten geweest in Sidon, maar nu leek het weer rustig. De onrust is, als ik het goed heb begrepen, tussen 2 vluchtelingenkampen in Sidon. Dus dank je wel dat we worden opgevangen, maar we zijn het niet met elkaar eens dus stoken de boel even lekker op. Dat idee volgens de couchsurfer. (Als je niets te doen hebt, zou je eens het reisadvies voor Libanon van buitenlandse zaken moeten lezen, je durft überhaupt niet naar Libanon te gaan, er staan vrij veel waarschuwingen in…).

Hetgeen waar ik vooral tegenop zag is met die backpack weer op pad. De grote backpack mee in die minivans, niet ideaal. Wael heeft me naar een rotonde gebracht en een minivan aangehouden dus dat was weer goed geregeld. In een uurtje, langs kilometers met bananenplantages, naar Sidon (of Saida zoals ze hier zeggen) en daar zou ik naar een volgende couchsurfer gaan. Het duurde even voordat hij reageerde op mijn appjes, maar toen kwam het toch goed. Ik vond hem vrij duidelijk in zijn reactie via de app, als hij zin heeft doen we iets samen en anders niet. Helemaal prima, maar dat maakte wel dat ik een eigen plan had gemaakt. Ik heb mijn tas gedropt en ben met de minivan naar Tyre (of Sour zoals ze hier zeggen) gegaan. Daar zijn een aantal bezienswaardigheden waar ik heen had kúnnen gaan, maar, soort van wetend dat dat niet zo heel veel zou toevoegen (waarom naar nog meer ruïnes als ik al naar Baalbek ben geweest) dus ik heb mij een fijn plekje gegund op het strand! Eerst bij een strandtent in de schaduw want het was onwijs warm, maar later heb ik de bikini aangedaan en heb ik een duik genomen, heerlijk! Het is ook fijn om een middagje te chillen en te lezen!

Theodore woont helaas niet in Sidon zelf maar 15min verderop in een dorpje wat maakte dat ik met de minivan en toen een taxi terug moest, irritant! Ik had hem gevraagd hoeveel het ongeveer zou moeten kosten (tussen de 120.000 en 180.000). En dit vind ik echt zo’n gedoe... Ten eerste werd ik met de minivan al op een plek gedropt wat op de route naar Beirut lag, dus eerst een stukje lopen naar een rotonde. Daar vroegen 2 chauffeurs 300.000, nee nee nee, dat gaan we niet doen, doei! Het was inmiddels ook al donker en dat voelt iets kwetsbaarder ofzo. Weer een stukje verder naar waar ik de ochtend was uitgestapt, iets ‘bekends’. Toen bedacht dat ik eerst maar eten zou gaan halen en jaa, daar was iemand die Engels sprak. Volgens Wael zou de helft van de bevolking toch Engels moeten spreken maar daar vind ik in het zuiden weinig van te merken (de mensen bij de strandtent, de chauffeurs, een praatje op straat, de mensen in de taxi; geen Engels terug als ik Engels praat).

Ik heb dus eten besteld en gevraagd hoe ik aan een taxi kwam en gelukkig wist zij wel iemand en heeft ze hem gebeld, fijn! Komt alles toch weer goed!

Terug in het dorp had ik ‘s avonds een ‘call’ voor Because We Carry, heb ik allerlei dingen uitgezocht en nog even met Theodore gekletst. Hij is een beetje vaag in zijn communicatie; heel adrem en scherp maar meestal ook sarcastisch dus een normaal gesprek voeren zit er niet in.

Het blijkt dat we beiden onze plannen en verwachtingen niet echt goed met elkaar gecommuniceerd hebben waardoor er was ruis en onduidelijkheid was. Ik was om 11u wel klaar om te vertrekken (eigenlijk om 9u al…) maar hij was nog steeds niet wakker. Op een gegeven moment maar besloten te vertrekken zonder gedag te zeggen en mijn weg te vinden naar Tripoli. Een stukje lopen naar de openbare weg en daar hielpen een paar mannen me aan een bevriende taxichauffeur die me naar de bus heeft gebracht. Eerst de bus naar Beiroet en daar over gestapt in een minivan naar Tripoli.

In het hostel kwamen we ongeveer met zijn 3-en tegelijk aan: Steve uit België en Juliette uit Frankrijk/Engeland. De middag had ik geen zin om iets te doen dus ben in het hostel gebleven, ‘s avonds zijn we met zijn 3-en uit eten geweest in een lokale tent en hebben we lekker gegeten (baba ganoush, fattoush, wineleaves en kebbeh.

Woensdagochtend een kleine wandeling gemaakt in de omgeving, door de souk en de heuvel op. Maar na een uurtje had ik wel het gezien en om 14u hebben Juliette ons klaargemaakt om naar Rabbit Island ofwel Palm Island te gaan. Dat was

het plan in elk geval, maar doordeweeks zijn er weinig mensen die ook naar het eiland willen, en we moesten 45min wachten totdat de meneer toch besloot ons erheen te brengen, top! 2Uurtjes op het strand doorgebracht en dat was eigenlijk ook wel prima. Rond 18u weer terug met een mooie zonsondergang vanaf het water.

Weer terug hebben we Hadi ontmoet, een couchsurfer waar Juliette contact mee had. We hebben een ‘beroemde’ chilifishsandwich gehad en daarna een drankje gedaan in een café. Hij was een beetje bijzonder, maar het was een prima avondje totdat ik op een gegeven moment was klaar met alle prikkels. Een gesprek voeren met iemand die een lastig te verstaan accent/uitspraak heeft met muziek en andere mensen in een café vond ik erg vermoeiend.

Donderdag op tijd opgestaan en om 9u met Juliette de bus gepakt naar Bcharre, de bergen in. Steve was hier de vorige dag al heen gegaan en we delen nu een appartement met elk een eigen slaapkamer, chill. Een paar uurtjes ieder voor zich en ‘s middags naar een cederbos, erg karakteristiek voor Libanon. Er is erg weinig meer over van het bos van wat het eerder is geweest, maar leuk om even gezien te hebben. Daarna zien we een prachtige zonsondergang! Zowel de heen- als terugweg doen we hitchhikend en dit gaat vrij gemakkelijk gemakkelijk.

Vrijdagochtend doe ik met Steve een hike naar een monastary, half gemaakt in de grotten. We moeten hiervoor de vallei in en dat is prachtig! Ik klim alleen terug omhoog, Steve neemt een taxi. ‘s Middags vertrekt Steve naar de volgende plek en doe ik met Juliette een langere hike naar een andere monastary. Opnieuw gaan we de vallei in, helemaal tot de rivier dit keer. We zijn er in totaal een aantal uurtjes zoet mee en de klim omhoog is pittig, een goede work-out. De terugweg doen we hitchhikend, de eerste de beste auto stopt en brengt ons terug. ‘s Avonds gaan we wat eten in de stad en raken aan de praat met Toni. We hebben een vleesgerechtje en brood met lebneh met knoflook en houmous. En we krijgen de lokale arak te proeven. Als we willen betalen blijkt dat Toni dat voor ons heeft gedaan, zoo lief!

Ik ben echt blij dat ik Steve en Juliette ben gevolgd naar de bergen! Het stond eigenlijk niet op mijn lijstje, dat wil zeggen, ik had het nog niet echt onderzocht, maar dit is een prachtige plek als tegenhanger van de steden. In de winter is een groot deel van de bergen omgetoverd tot skigebied en valt er meters sneeuw. Lijkt me tof dan eens terug te komen!

Zaterdagochtend had ik eventueel nog een hike kunnen maken, maar ik heb besloten de bus van 11u terug te pakken naar Tripoli. Eenmaal terug in het hostel wilde ik naar Batroun, een dorpje aan de kust, maar het is er niet van gekomen want ik heb uren geslapen… Blijkbaar had ik wat in te halen. ´s Avonds wat gegeten in hetzelfde restaurant als eerder, lekker lekker.

Zondagochtend om half 9 heb ik de minivan teruggepakt naar Beiroet waar Wael me heeft opgepikt. We hebben de tas gedropt en hebben opnieuw een dagje ´sightseeing´ gedaan. Eerst naar een andere rots vanwaar we toffe foto´s hebben gemaakt, toen naar de valley voor 2 hikes en daarna lekker geplonsd in het water bij de waterval. Via de rivier in de valley en behoorlijk wat klimmen terug naar de auto en toen zijn we naar het strand gereden en hebben we lang in de zee gelegen en genoten van de zonsondergang. Even wat te eten gehaald onderweg en toen zijn 2 dochters opgehaald die doordeweeks bij hem zijn. Dat maakte ook dat ik weer eens echt heb moeten´couchsurfen´, dus slapen op de bank ;).

Het was opnieuw een toffe dag en ik ging laat naar bed, ik wilde niet dat de dag ten einde kwam. Ik had inmiddels ook besloten dat ik maandag niets meer ging doen, als in, een paar uur ronddwalen in een ander stadje. Ik heb zoveel gezien, gedaan en gehoord dat ik echt helemaal voldaan ben, er kan niets meer bij in ‘hoofdstuk Libanon’.

Maandag niets meer gedaan dan wat boodschappen en spullen uitgezocht en vooral heel veel op mijn telefoon gezeten om dingen te (onder)zoeken voor de komende maanden. Echt jammer dat ik morgen weg ga, ik heb een geweldige tijd gehad!!

Ik heb zoveel verhalen gehoord over Libanon, corruptie in het parlement, inflatie, etc, dat ik een aantal verhalen wil delen (hopelijk noteer ik het goed, maar je krijgt in elk geval een idee):

-Voor de crisis kreeg je voor 1 dollar 1500LPB, nu is dat 89.000LBP. Het hoogste bedrag is rond de 140.000LBP geweest! Nu is het bedrag al een paar maanden stabiel.

-Er wordt gemeten met 2 maten: de oude wisselkoers en de nieuwe wisselkoers.

-Het geld op een ‘oude’ bankrekening blijft maar 1500LBP per dollar waard, de veranderende koers wordt hierin niet meegenomen. Dus als je eerst een 1.000.000LBP op de bank had was dit 666 dollar, nu is dat nog maar 11 dollar waard. Geen grap.

-In de crisis wilden mensen massaal hun geld van de bank halen, logisch. Er zijn veel protesten geweest en veel onrust zoals je je kunt voorstellen. Nu mogen mensen nog maar maximaal 300dollar per maand van hun rekening halen. Gewoon, hun eigen spaargeld, ze kunnen er niet bij…

-Een zorgverzekering dekte eerst 90% van de gemaakte kosten. De prijzen zijn echter niet aangepast aan de inflatie, dus nu krijg je nog maar 10% van alle kosten gedekt. Daarbij, zijn de mensen die werken voor de verzekering en/of mensen bij het ministerie van volksgezondheid, al 3 jaar (!) aan het staken dus de kantoren zijn dicht. Oh, als kers op de taart krijgen ze wel gewoon doorbetaald. Maar mocht je een rekening willen indienen kun je dus nergens terecht…

-Salarissen in de publieke sector zijn niet meegegaan met de nieuwe wisselkoers. Dus een militair verdient nu zo’n 90 dollar per maand (!) en een leerkracht op een ‘public’ school 250 dollar per maand. Ik begreep dat ze soms bijvoorbeeld wel een soort voedselpakketten krijgen of tijd om er een extra baan bij te nemen ter compensatie.

-De leerkrachten in ‘public schools’ staken trouwens ook veel, het kan maar zo zijn dat ze naast de 4 maanden vakantie per jaar, ze ook nog eens 1 of 2 maanden staken. Blijft er weinig tijd over om les te geven…

-Het doorbetalen van loon lijkt ook zo te gaan met treinpersoneel. In de jaren ‘90 heeft de trein voor het laatst gereden, maar tot op de dag van vandaag krijgen de mensen die hier werkten, doorbetaald. Mocht de vader die er werkte overlijden, wordt het salaris gewoon doorbetaald aan de vrouw, mocht zij overlijden gaat het naar de kinderen… Free money!

-Er is geen instantie zoals RDW die de auto’s jaarlijks checkt. Het bedrijf waar het land een contract mee had is nooit verlengd, dus er valt al jaren niets te checken...

-Wat ik begrijp is de politie niet corrupt maar er wordt eigenlijk nergens voor ingegrepen. Dat is ook de reden dat auto’s zonder licht rijden, parkeren overal is toegestaan (al zijn er wel mannetjes die dan claimen dat het hun stukje grond is en je een parkeerkaartje laten kopen), het verkeer chaotisch is, niemand zich aan de snelheid houdt, etc. Nobody cares.

-Hetzelfde geldt voor de werking van verkeerslichten. Het bedrijf waar het land een contract mee had is nooit verlengd, dus er zijn nauwelijks nog werkende verkeerslichten en mochten ze kapot gaan worden ze dus ook niet gemaakt...

-Als je al een boete krijgt van de politie, dan moet je deze betalen in ‘stamps’, maar ook administratieve dingen op een school moet je betalen met ‘stamps’. Dit is een kaartje met een bepaalde waarde. Maar, je raadt het al, deze ‘stamps’ worden niet meer gedrukt aangezien er geen contract is met een bedrijf. Dus, als je iets wilt moet je de zwarte markt op en deze voor het 3 of 4 (of weet-ik-hoeveel) dubbele kopen.

-Als je tijd heb, zoek de video ‘how can lebanon fix its waste crisis’, duurt 10 minuten maar geeft echt een goed beeld hoe het hier gaat, en dit is alleen nog maar het afvalprobleem…

-En als je dan nog tijd en interesse hebt zoek op ‘Lebanon’s economic crisis explained’ en ‘Lebanon, why is the country in crisis and what’s happening?’ (deze laatste is zeker goed!). Het is waarschijnlijk een ver-van-je-bed show voor het thuisfront, maar ik leer het land nu op een heel andere manier kennen dan alleen de toeristische trekpleisters…

Conclusie:

Libanon was echt een pareltje!! Een klein maar overzichtelijk te bereizen land, ik heb echt wel het idee een goed deel gezien te hebben danwel de sfeer te hebben geproefd, al valt er natuurlijk nog meer te ontdekken. Bovenaan staat de vriendelijk- en gastvrijheid van de mensen. Vriendelijk zijn zonder er iets voor terug te hoeven is echt goud waard! Door de couchsurfers heb ik ook een goed idee gekregen van het dagelijkse leven wat zeker een grote indruk heeft gemaakt.

In de reisapp staan zoveel waarschuwingen dat je op bepaalde plekken niet moet komen vanwege onrusten, maar in de dagen dat ik er was voelde het allemaal superveilig gelukkig.

Het eten was, zeker na centraal Azië, ook echt lekker. Ik heb veel dingen geproefd maar zeker nog niet alles wat er te proberen valt, maar ik denk dat er in Jordanië ook nog wel het een en ander te proeven valt.

Het weer was chill, overdag boven de 30graden maar wel prima te doen en ‘s avonds bleef het warm met zo’n 26 graden. Alleen in de bergen was ‘s avonds een vestje nodig (en ik blijf de thermolegging en handschoenen maar meesjouwen...).

De link naar de foto´s:

https://1drv.ms/f/s!Ar87NWIVlPefrVzOHhQl-cM03toJ?e=jxVveb