Japan

Japan: 7 oktober t/m 24 oktober

*Het zuidelijke gedeelte van Japan wat ik bezoek, Kyushu, heeft een oppervlakte vergelijkbaar met Nederland en heeft zo’n 12,5 miljoen inwoners.

*In dit gebied liggen twee van de meest actieve vulkanen van Japan, de Aso (1592m) en Sukarajima (1117m).

*Door de vergrijzing zijn er meer huisdieren dan kinderen in Japan. Hierdoor worden er meer luiers voor volwassenen verkocht dan voor kinderen ;).

*Zwarte katten brengen hier geluk.

*Het slurpen van noodles/ramen is beleefd in Japan. Je geeft hiermee aan bij de chef-kok dat het lekker smaakt.

*In Japan rijden ze links.

*Japan kweekt vierkante watermeloenen, niet voor de smaak maar simpelweg omdat deze zich beter laten stapelen op de markt.

*Het snuiten van je neus in het openbaar wordt beschouwd als respectloos en onfris.

*Eten op straat wordt gezien als een teken van slechte manieren. Het kan impliceren dat je denkt dat je te druk of belangrijk bent om te gaan zitten en eten. Eten wordt gezien als iets dat met aandacht en respect moet worden genoten, in plaats van als een haastig gemak.

*Een postzegel voor een kaart van Japan naar Nederland kost € 0,86!!

De dag van de ferry naar Japan was een lange dag. Ik was er om 15u, een uur eerder dan eigenlijk hoefde maar ik was wel klaar in het hostel. Eerst een uur gewacht, naar boven gelopen en toen bleek de check-in om 16:30u open te gaan. Ik mijn tas in de rij gelegd zoals gebruikelijk is (ik ben al zo ingeburgerd) en weer gaan zitten. Om half 5 was ik na 3 minuten aan de beurt en na een procedure van ongeveer 1 minuut was ik klaar en kreeg ik te horen dat ik me tussen 18:30u en 19:00u moest melden bij de douane. Oh, weer wachten! Ik ben op een gegeven moment eerder de douane doorgegaan (mijn mes werd eruit gehaald bij de controle maar werd netjes in een envelop gedaan en kan ik aan de andere kant weer ophalen) en daar begon opnieuw het wachten. Mijn tas weer in de rij gelegd en een tijd gelezen. Iets voor half 8 werden de mensen onrustig, want om half 8 zou de gate opengaan. Daar was het een kwestie van kaartje afscheuren en moesten we een stuk lopen. Het was bijna een wedstrijd, zo voelde het. Niemand rende, maar er was zeker niemand die slenterde, iedereen liep vlot door. Ik denk dat iedereen een goede plek op de ferry wil. We kwamen weer in een rij en na 15minuten wachten konden we de ferry op. Op de ferry snel naar de kamer en gelukkig was ik de eerste want ik wilde aan het raam liggen, haha. Het is een shared room waar 10 mensen konden slapen, we waren met 7. We hebben allemaal een eigen futon (een dun matras wat op de grond ligt) en een superhard kussentje. Na het snel innemen van de kamer was de volgende horde eigenlijk zo snel mogelijk een goede zitplek bemachtigen, maar dit heb ik aan me voorbij laten gaan. Het bleek dat we pas om 22:30u zouden gaan varen, deze memo had ik even gemist. Dus van 15u tot 22:30u heb ik niet veel anders gedaan dan wachten… Of ja, toch wel, want op de ferry hebben ze ook een soort onsen, een badgelegenheid met natuurlijk verwarmd water (denk vulkanische activiteit), typisch Japans. Denk niet dat dit natuurlijk geiserwater was, maar het was wel lekker. Hier waren 6 kraantjes laag bij de grond met een tussenschotje. Je pakt een krukje en een plastic teil en de bedoeling is, zag ik bij anderen, om je uitgebreid te gaan wassen. Mensen hadden van alles mee aan scrubhandschoenen, shampoos en crèmepjes. Er waren ook 2 ‘zit’baden met heerlijk warm water. Je zou een mooi uitzicht hebben over de haven, maar door de regen was daar niet veel van te zien. En zo was ik om half 9 heerlijk warm gebadderd en heb ik de meeste tijd op de kamer doorgebracht. Alleen toen we vertrokken ben ik naar buiten gegaan. We voeren onder de verlichte brug door, prachtig. En het uitzicht over de verlichte stad was ook mooi.

Na een prima nacht, al was de grond futon toch best hard, ging om iets over half 6 het licht aan en meerden we aan. Pas om half 8 konden we door de douane en kon ik op pad naar mijn eerste couchsurfer. Ik heb aardig wat moeite gedaan hosts te vinden vooral in Japan, ik wil graag de cultuur echt leren kennen en ervaren.

Chen is geboren in China maar woont al bijna 20 jaar in Japan. Hij was de dag ervoor terug gekomen van een vakantie naar Namibië en had er een lange reis opzitten. We hebben een paar woorden gewisseld maar toen wilde hij weer gaan slapen dus ben ik maar op ontdekkingstocht gegaan. Ik kreeg de huissleutel mee dus kon verder mijn gang gaan, das wel fijn!

Fukuoka is een kleine stad (al google ik net tijdens het typen en kom ik erachter dat het de 5^e grootste stad van Japan is, met zo’n 1,6miljoen inwoners, haha), dus ik pas even aan… Fukuoka voelt als een kleine stad want de dingen die ik heb gepind op mijn googlemaps liggen allemaal op loopafstand. Of ja, loopafstand voor mij. Niet iedereen zou het leuk vinden 7 uur rond te lopen… Ik heb van alles gezien: opgravingen van een oud kasteel, een mooi park, nog een ander park, het stadium en de bibliotheek. Het is heerlijk om rond te lopen en van alles te zien wat anders is als bij ons, daar kom ik later op terug.

Om 4u ben ik ‘thuis’ en ik vind het eerlijk gezegd wel prima dat ik alleen ben, Chen komt pas rond 21u thuis, heerlijk! Na 2uur chillen (en logistieke zaken regelen) ga ik weer op pad. Eerst naar de mooi verlichte port tower waar je naar boven kan voor een supermooi uitzicht over de stad en daarna ik naar Canal City, een uitgestrekt winkelcentrum. De onderste winkels bestaan uit een aaneenschakeling van animatie-gerelateerde zaken. Dit is superpopulair in Japan, de speelgoedautomaten, mangaspullen en kinderprogrammaspullen (denk aan Hello Kitty en Pokémon). Er zijn veel van die automaten met plastic ballen met een speelgoedje erin, die dingen die bij ons voor de supermarkt staan en wat alleen kinderen leuk vinden. Maar hier zijn vele jongeren en volwassenen die eerst uitgebreid op die plaatjes kijken welke soorten er zijn en dan maar hopen dat het juiste speelgoedje in dat plastic ei zit. Dan zijn er nog van de grijpautomaten á la de kermis, natuurlijk van die fotohokjes, een stand met Tamagotchi’s (je weet wel, van vroeger), winkels met (grote) knuffels en dan nog winkels met allerlei pruttels in bepaalde animatiethema’s. Ik kijk mijn ogen uit, en ben bijna overprikkeld door alle kleuren en geluiden. Het meest fascinerende is toch wel hoeveel mensen hier rondlopen en helemaal lijken op de gaan in de fantasiewereld.

Ik had gelezen dat er om 20u een waterfonteinshow zou zijn, maar 20:05u realiseer ik me dat die er blijkbaar toch niet is en dan vind ik het mooi geweest en loop ik terug naar het appartement. Ik ben best moe, maar spendeer nog een uur op mijn telefoon omdat ik wil wachten op Chen, maar om kwart 10 vind ik het mooi geweest en besluit maar te gaan slapen. Ook hier slaap ik op een futon, en een meter verderop ligt de futon van Chen. Het is eigenlijk een studiootje en het is een beetje als de kamer van een 10jarige; knuffels, posters aan de muur, een kerstboom, kerstslingers aan het plafond, een zitzak, veel dvd’s en vooral een beetje rommelig. Ik word om half 12 wakker en kijk eens op mijn telefoon maar nog niet geen bericht van Chen. Best bijzonder, we hebben amper een paar woorden gewisseld en nu lig ik hier in zijn huis en geen idee hoe laat hij terug komt. Om 1u kijk ik weer eens op mijn telefoon en zie het bericht dat hij er zo aankomt en of ik de deur open wil doen want hij kon de reservesleutels niet vinden op kantoor. Het is een beetje ongemakkelijk, want ook nu is hij niet erg spraakzaam. Ik probeer een beetje uit te zoeken wat zijn plannen zijn voor morgen en of ik de sleutel weer mee kan krijgen. Dit zegt hij toe, maar hij heeft ze voor het laatst gebruikt en durf eigenlijk niet te vragen waar ze nu zijn. Ik had al een paar vragen gesteld waar ik zo’n half antwoord op kreeg, dus hou verder wijs mijn mond, ik zie het morgen wel.

Ik word op tijd wakker en na een uur op mijn telefoon en vervolgens het aankleden vind ik gelukkig de sleutels op tafel waardoor ik mijn ding kan doen. Ik ga weer aan de wandel. Na een paar dagen regen/miezer/bewolking wordt het de komende dagen topweer! Een zonnetje, graad of 25, wat heerlijk!

Op mapsme (zo fijn trouwens dat googlemaps en mapsme weer gewoon werken hier) zie ik een groot park. Als ik daar aankom blijkt het de dierentuin en botanical garden te zijn en kan ik er slechts omheen lopen. Ik loop via het park waar ik gisteren ook was naar nog een ander parkje waarna ik bij een strandje uit kom. Dan wandel ik terug heb ik er weer 4,5u op zitten. Chen heeft zich verslapen want hij is nog thuis maar met 10min snel snel is hij weg naar zijn werk. Gelukkig voel ik mij overal snel thuis, maar als dit je eerste couchsurfervaring zou zijn zou het toch behoorlijk ongemakkelijk voelen. Ik zit ondertussen al te denken wat ik in godsnaam in zijn review moet gaan schrijven…

Rond 14u ga ik weer op pad, maar inmiddels doen mijn voeten wel een beetje pijn. Ik draag teenspreiders maar 1 er is inmiddels kapot en de andere begeeft het ook bijna. Ik denk dat ik hierdoor weer meer last krijg van mijn voeten en ook mijn rechterbil steekt af en toe. Die teenspreiders blijken nergens verkocht te worden, maar ik regel het uiteindelijk zo dat mijn host in Busan ze besteld want i.v.m. levertijd kon ik dat niet doen want geen idee waar ik over 7 nachten ben. Daarnaast was er ook het probleem van verzendkosten omdat Amazon denkt dat ik in NL ben, of het niet kunnen betalen zonder Koreaans telefoonnummer, etc. Ik ga sowieso terug naar Busan en haal ze dan op, fijn! Ik heb de laatste dagen ook aardig last van met name mijn rechterspier in mijn nek. Misschien toch teveel gelopen met mijn backpack die een fijn formaat heeft maar niet het gewicht op de heupen draagt waardoor alles op mijn schouders terecht komt. Zelfs een paar uur lopen met mijn dagrugzak is op een gegeven echt niet meer prettig en ‘zeurend’ pijnlijk.

Mijn wandeling ‘s middags gaat eerst opnieuw naar de Port Tower want ik wil ook graag het museum wat erbij hoort bekijken, maar helaas blijkt het op woensdag gesloten. Dan loop ik naar het treinstation waar je op het dak een mooi uitzicht hebt, ik loop door Old Town maar kan het allemaal niet zo vinden en ben er wel klaar mee. Ik kan mezelf nog net dwingen iets verder te lopen dan ‘huis’ omdat daar een supermarkt is en dan kon ik met wat afgeprijsde artikelen terug. Oké, ik ga ‘s avonds alleen nog even naar een nieuw ontdekte supermarkt maar alleen om te kijken wat ze allemaal hebben. Leuk uitje!

De prijzen in de supermarkt zijn een stuk aantrekkelijker dan in Zuid-Korea, dit had ik echt niet verwacht aangezien Japan ‘bekend’ staat als een duur land. Maar groente en fruit zijn soms zeker de helft in prijs als in ZK. Ze hebben ook een grote keus in bijvoorbeeld maaltijdsalades, verse maaltijden, sushi en cake-broodproducten (al valt dit laatste toch tegen, het zijn allemaal van die witte klefbroodjes) en ze hebben veel afgeprijsde artikelen die aan de datum zijn. Nou, dikke prima voor mij!

Na 2 dagen héél veel uren te hebben rondgelopen, heb ik inmiddels al een verzameling aan leuke, gekke en bijzondere dingen gezien in Japan. Foto’s zeggen het meest (zie instagram) maar toch een kleine opsomming: parkeren van de auto’s gaat in meerdere lagen boven elkaar, een groot rek waar je je paraplu in kunt hangen met een slotje zodat hij niet gestolen wordt, de schattige compacte auto’s (ik kom er via google achter dat er zelfs een naam voor is: kei car; de kleinste categorie Japanse auto met bepaalde afmetingen en motorspecificaties), een wc waar de wc-deksel vanzelf omhoog gaat – naast sowieso allerlei knopjes voor verwarming, voor spoelen, achter spoelen (de temperatuur is ook in te stellen) is er ook een knop voor een halve minuut het geluid van golven, soms zelfs meeuwen op de achtergrond zodat je zonder gene kunt doen op de wc wat je moet doen (natuurlijk is het volume ook aan te passen), de grote hoeveelheid frisdrankautomaten; op elke straathoek staat er minstens één en pashokjes in een kledingwinkel waar je niet met schoenen in mag waardoor er voor elk gordijn een paar schoenen staat. Er lijkt voor elk mogelijk ‘probleem’ een oplossing te zijn. Straten en stoepjes worden ook behoorlijk ijverig schoongehouden. ‘s Ochtends zie ik meerdere, met name oudjes, alle kleine blaadjes van de stoep vegen of het weinige afval dat er ligt oprapen. Roken is trouwens een ding hier, dit is verboden op straat. Je ziet van die bepaalde afgeschermde ‘hokken’ waar je mag roken. En ook tatoeages zijn een ding, het liefst zijn ze niet zichtbaar. Je komt een zwembad of onsen (hot spring) soms ook niet in als ze niet zijn afgeplakt met een pleister. Wat jammer is, is dat de buitenfitnessapparaten verleden tijd zijn. Ik heb ze nog niet gezien...

Op dag 2 realiseer ik me ook ineens dat de mensen gewoon gekleed zijn, en niet zo vreselijk ingepakt als de Zuid-Koreanen, bang voor elk zonnestraaltje. Best een verademing.

Ik had een bepaald beeld van Japanse mensen gekregen door verhalen van anderen. Dat het zo stil zou zijn op straat, dat Japanners behoorlijk beleefd en introvert zijn, maar ik vind de sfeer en mensen veel vriendelijker overkomen als in Zuid-Korea. Ik heb ook het idee dat het niveau van Engels een stuk hoger ligt, veel mensen spreken in elk geval wel een beetje Engels waardoor de drempel voor mij veel lager ligt om wat te vragen. Ik zie zeker de cultuur van respect op straat (af toe wordt er naar iemand gebogen), maar er wordt ook gewoon gekletst met een vriendin of gelachen. Ik vind de sfeer heel fijn, veilig, vertrouwd en netjes.

Gelukkig komt Chen op tijd thuis en praten we zeker een uur. Hij heeft echter een behoorlijk accent en een slechte Engelse uitspraak dus moet me behoorlijk goed concentreren. Daarnaast is zijn kennis van Engels ook niet 100% denk ik, want niet alles wat ik zeg komt aan zeg maar. En hij luistert slecht, want vraagt iets 10 tellen nadat ik het net heb verteld. Maar, toch wel leuk om het te hebben over reizen, favoriete landen maar ook teleurstellingen, en in elk geval even ‘verbinding’ te hebben aangezien dat het ook wel het idee is van couchsurfen.

Na een vrije korte nacht vertrek ik om half 8 naar het busstation en reis ik in 2uur naar Nagasaki. Het OV is niet goedkoop hier en kan een flinke kostenpost zijn. De (snelle) trein vermijd ik want die is prijzig. Dit ritje met de trein zou bijvoorbeeld 35 euro kosten, voor de bus betaal ik 17 euro, keuze snel gemaakt.

Ik loop naar het hostel, drop mijn tas en loop door naar het atoombommuseum, een must-see als je naar Nagasaki gaat. Deze stad werd op 9 augustus 1945 met een atoombom aangevallen, 3 dagen na de atoombom op Hiroshima. Het museum vertelt veel over natuurlijk de impact, de lichamelijke gevolgen, de werking van een atoombom en bijvoorbeeld de enorme hitte die er is vrijgekomen waardoor veel voorwerpen zijn ge-/versmolten. Daarnaast heeft het een aantal rake foto’s van verkoolde lichamen en vreselijk brandwonden. Direct naast het museum is een memoriamhal waar net een schoolklas een eerbetoon geeft. Er wordt een lied gezongen en een ceremonie uitgevoerd. Typerend zijn de slingers van gevouwen en vrolijk gekleurde kraanvogels. De kraanvogels zijn symbool komen te staan voor het streven naar een kernwapenvrije wereld lees ik later op internet. In de buurt is een park met allerlei monumenten en ook hier is een schoolklas die een eerbetoon geeft en een slinger gevouwen kraanvogels aanbiedt. Het museum en het plein zijn trouwens vol schoolklassen in hun uniform en afgetopt met een gekleurde pet. Ik word nog door 2 groepjes jongeren geïnterviewd voor een schoolopdracht.

Om 15u ben ik terug in het hostel en kan ik de kamer in. Het is lekker rustig, je hebt allemaal je ‘pod’, een afgetimmerde kamer waar je niet in kan staan, maar je hebt wel helemaal je eigen ruimte. Vind ik altijd wel chill. Naast het OV is ook accommodatie prijzig vind ik, voor dit hostel betaal ik 22 euro per nacht. Nu moet ik zeggen dat het misschien wel één van de mooiste ooit is, aan alles is gedacht (een tandenborstel met een mini-tandpasta, scheermesjes, een heerlijke douche, een grote handdoek, wattenschijfjes, wattenstaafjes, gekoeld water), maar ik had liever de helft betaald en iets minder luxe ;). Voor de vrijdag hebben ze prijs flink verhoogd en daarom blijf ik maar 1 nacht en ga morgen naar een ander hostel. Ik moet (wil) een beetje op de kleintjes letten, haha.

Eind van de middag ga ik weer aan de wandel, Mount Inasa is de bestemming, waar je een mooi uitzicht hebt over de stad. Er gaat een treintje en een soort skilift maar ik wil natuurlijk lopen. Het eerste pad wat mapsme heeft bedacht bestaat niet, het tweede pad bestaat een soort van wel. Het is dat, of helemaal via de weg wat een flink stuk om is. Ik ga voor het avontuur! En avontuurlijk is het… Eigenlijk is het weer eens een slecht plan, het eerste stuk is er nauwelijks een pad te bekennen en zijn er teveel grote spinnenwebben met echt stevig draad en een paar cm-grote spinnen. Ik loop met een tak voor me uit als een soort grote wichelroede en probeer alle spinnenwebben weg te maaien. Ondertussen zoek ik ook een pad en check ik constant mijn mapsme of ik de goede kant op loop, dus ik kom per ongeluk wel eens tegen zo’n web aan, gatsie. Dit blijkt zeker niet een pad wat veel bewandeld wordt, ik denk eigenlijk nauwelijks meer. Ik zie op een gegeven moment wel herkenningspunten in de vorm van verkleurde lintjes aan takken, soms is er meer een pad dan anders en het is behoorlijk klimmen over veel losse bladeren, rotsen en boomwortels. Ik denk zeker een paar keer dat dit echt geen goed idee was, maar terug gaan wil ik ook niet en mapsme zegt me dat ik goed zit, dus ik ga maar gewoon door. Na een klein uur kom ik gelukkig aan bij een uitzichtpunt. Toch een kleine opluchting en de adrenaline zakt weer wat.

Ik moet nog vele treden naar het echte uitzichtpunt, maar dit was het meer dan waard. Een ondergaande zon, wel achter de wolken maar dit geeft een mooie oranjerode gloed en een mooi uitzicht over de stad. Ik eet mijn salade, ondertussen wordt het donker en zie ik de stad met alle lichtjes, mooi hoor!!

Dan moet ik weer naar beneden, het is zo’n 5km naar het hostel. Ik overweeg te vragen of ik met iemand mag meerijden, maar de parkeerplaats ligt een stukje de andere kant op dus ga toch maar lopen. Of eigenlijk meer rennen, want het lange stuk beneden ren ik bijna helemaal, dit gaat lekker snel. Al met al gaat de terugweg dus best wel prima. In het hostel neem ik een douche en werk mijn hele verhaal bij.

Vrijdagochtend maak ik een heerlijke ochtendwandeling in de buurt. Ik ben op zoek naar een begraafplaats in de heuvels die ik gisteren heb gezien. Ik ga op de bonnefooi, zie niet meer waar de begraafplaats is, maar kom via een stuk klimmen en vele treden bij een soort klooster en vind een paadje nog verder omhoog. Daar zijn vele Boeddhabeelden en 2 grottempeltjes, wat een verrassing. Ik loop terug via een park en loop ineens dwars over de begraafplaats die ik zocht. Er staan huizen direct tegenaan gebouwd, leuk uitzicht vanaf je balkon. Ook is er een moestuintje, lekker vruchtbare grond denk ik. Altijd interessant om te zien hoe het er in verschillende landen uitziet. Dit was echt een fijne wandeling. Zo rustig in de heuvels, een zonnetje, een echte ´walk and explore!

Ik loop in 30 minuten naar een ander hostel. Ik drop mijn tas en ga weer aan de wandel. Dit is een oudere buurt van de stad met meer historie van de o.a. Nederlandse handelspost die van 1641 t/m 1859 het enige contact was tussen de westerse wereld en het grotendeels afgesloten Japan. De musea laat ik allemaal links liggen, liever struin ik rond en ga door steegjes en paadjes. Ik pak nog even China Town mee maar neem ook de tijd om ergens in een park te lezen. Even een dagje rustig aan, ook wel lekker. Rond 14u ben ik terug, mag ik inchecken en doe lekker een dutje :).

Eind van middag loop ik nog even naar de kade voor de zonsondergang achter de heuvels waar ik gister stond, doe een rondje supermarkt en ben de rest van de avond in het hostel.

Hier in Nagasaki hebben ze een themapark met de naam Huis ten Bosch. Jawel, compleet nagebouwde Nederlandse huizen, hotels, theaters, museums, shops en restaurant. Natuurlijk ontbreken de kanalen, windmolens en een bloemenpark niet. Ik heb dit maar overgeslagen...

De zaterdagochtendwandeling gaat naar een rivier met mooie oude bruggen (of in elk geval lijken ze oud), een uitzichtpunt op de heuvel (lekker klimmetje) en een oude en een beetje spooky internationale begraafplaats.

Om half 11 pak ik de bus naar Kumamoto en hier ga ik weer couchsurfen, bij Tony. Hij is een behoorlijk ervaren host, ik krijg zelfs een handleiding toegestuurd, haha. Hij is, helaas, net als mijn eerste host geen echte local, al woont hij er al zo´n 10 jaar. Hij heeft een hond en 2 katten, gezellig. Hij is zo’n ervaren host dat zijn manieren een beetje zijn verdwenen lijkt het. Als iemand een gast in je huis is, zou ik het vrij ongemakkelijk vinden om iets te eten en drinken te pakken zonder de ander wat aan te bieden, zeker als je in gesprek bent. Gewoon uit beleefdheid. Tony heeft daar geen enkel probleem mee, ik vind het toch een soort van onbeschoft en ongemanierd.

Er komt de volgende dag nog een ander stel couchsurfen en hebben zij de logeerkamer dus ik moet het doen met de woonkamer, maar das prima. Als ik ‘s middags naar de supermarkt ga knallen er twee auto’s voor mijn neus op elkaar. De klap is aardig hard, tenminste, de schade aan de auto´s is groot. Het gekke is dat na het ongeluk niemand wat doet. Ik kijk eerst de witte auto na die nog verder probeert te rijden ondanks de grote schade, en dan realiseer ik me dat de airbags van de auto dichtbij zijn geklapt. Ik loop naar de auto om te checken hoe het gaat maar hij blijkt oké te zijn. Er gebeurt nog niets bij de witte auto, er stapt niemand uit. Ik loop er naartoe en er zit een oudere vrouw in, handen nog om het stuur, waarschijnlijk nog beduusd. Inmiddels was er al bijna een andere auto achterop geklapt omdat ze midden op de weg stil staat. Ik vraag haar of ze oké is, doe haar waarschuwingslichten aan en blijf een hele tijd bij haar. Ze vertelt van alles in het Japans maar kan er niets van maken. Ik blijf bij de witte auto staan om ervoor te zorgen dat de andere auto’s uitwijken en wacht vooral op de politie die de andere man heeft gebeld. Al die tijd is er op 1 iemand na, niemand die uitstapt, hulp wil bieden, vraagt hoe het gaat. En het is een druk kruispunt… Ik vind dat bijna het meest shockerende van het hele verhaal. Als de politie er is duurt het even voordat ze het één en ander gecoördineerd hebben, en dan ga ik alsnog naar de supermarkt.

Zondagochtend sta ik vroeg op want ik ga naar een national park waar mount Aso is, goede naam wel. De Aso is de grootste actieve vulkaan van Japan en behoort ook tot de grootste ter wereld. De berg bestaat uit 5 vulkanen, de grootste krater heeft een omtrek van maar liefst 120km. Dit is informatie van internet hoor, dit heb ik niet helemaal zo ervaren. De informatie op internet over het gebied was minimaal, ik had alleen gelezen over wat hikes. De langere leken wat gevaarlijk en onverstandig qua ondergrond en bewegwijzering dus had bedacht dat ik deze niet zou doen. Wel waren er twee kleine hikes die ik wilde doen. De rest van de info was er niet, het was al een hele puzzel geweest om uit te zoeken hoe laat ik waar moest staan om er überhaupt te komen.

Ik stond bijna aan de verkeerde kant van de weg (of eigenlijk stond ik er echt) totdat ik me realiseerde dat ze links rijden dus dat de juiste richting de andere kant op gaat. De bus bracht me in 1,5u naar het station van het dorp. Daar moest ik een te duur kaartje kopen voor een shuttlebus het gebied in. Ik wist niet beter dan dat de bus naar het vulkaanmuseum zou gaan, ook het beginpunt voor de twee hikes. Ik liep nog even naar binnen waar een informatiecentrum is om te vragen waar de mensen die in de bus bleven zitten naartoe gingen, maar kreeg geen goed antwoord. Sowieso was ik al een beetje chagrijnig over de hele manier van dure kaartjes moeten kopen zonder duidelijke uitleg en een informatiecentrum waar ze Engels zouden moeten spreken maar vervolgens weinig behulpzaam zijn. Het beginpunt van de hike was ook even zoeken en toen kon ik beginnen. De eerste 10min een beetje sikkeneurig om de hele gang van zaken, maar toen moest ik van mezelf gaan genieten. Het is een mooie omgeving, de hike ging grotendeels door knie-heup-schouderhoog pluimengras wat het lastig maakt de ondergrond te zien. Het was behoorlijk rustig op de route, ik had gelezen dat dit de drukste route zou zijn namelijk. In de verte zag ik de dampende vulkaan zowat de hele tijd, en verder was er topuitzicht over heuvels en bergen. Toen ik boven was en uitzicht had, snapte ik ook waar de bus heen ging, ik zag namelijk nog een parkeerplaats verderop en vanaf daar ook auto’s naar dichtbij de vulkaan rijden. Daar moest ik zijn!

Ik besloot eerst de andere hike te maken, opnieuw door hoog gras en een lekker stuk klimmen. Het uitzicht was weer fantastisch! Ik had tijd om even snel iets te eten en toen rennend naar beneden want ik wilde de shuttlebus van kwart voor 2 halen, hij ging slechts om het uur. Het was inmiddels aardig druk geworden, een populaire plek om te zijn op zondag. De laatste 25min heb ik gelopen i.p.v. van weer een andere shuttlebus te nemen waar je extra voor moest betalen en toen stond ik ineens aan de rand van de krater. Er zullen niet veel kraters zijn waar je zo gemakkelijk met vervoer kunt komen, meestal gaat er toch een hike aan vooraf. Ik hoorde dat de plek de vorige dag dicht was vanwege de gassen, maar vandaag gelukkig open. Het was een prachtig plaatje! De kleuren van het gesteente, het blauwige meer, de gassen, de uitzichten. Ik zag ook dat als de informatie iets beter was geweest, ik daar een hartstikke mooie hike had kunnen doen meer de bergen in. Het stond prima aangegeven. Maar het was oké zo, ik had een mooie dag gehad!

Terug bij het busstation zou de bus over een paar minuten gaan. Ik kon in de shuttlebus online geen kaartje reserveren dus hopen dat hij niet was volgeboekt anders moest ik een uur wachten. Ik wilde bij een informatiecentrum nog even snel mijn 10.000yen wisselen in kleinere briefjes voor als ik contant moest betalen in de bus, maar ik bleek 10.000won (Zuid-Korea) mee te hebben. Snap nu ook waarom de automaat ‘s ochtends mijn briefje niet accepteerde… Gelukkig kon ik met mijn debitkaart betalen bleek toen ik het vroeg aan de chauffeur, hij ´bliepte´ in. Maar, toen ik wilde uitstappen en uitchecken bleek hij toch niet te werken. De chauffeur was een beetje chagrijnig en sprak geen Engels. Iemand uit de bus kwam vertalen en ik legde uit dat ik juist had gevraagd of ik met creditkaart kon betalen omdat ik geen cash had. Hij was er niet erg blij mee maar kon uiteindelijk ongeveer de helft betalen met het kleingeld wat ik nog had. Tja….

Maandagochtend heb ik een uurtje gewandeld en ontbeten en om half 10 ging ik de deur weer uit. Ik had al besloten dat ik niet dacht dat het bezoeken van de Japanse tuin en het kasteel van enige toegevoegde waarde zou zijn, en dat was maar goed ook, want ik was vooral moe, en moe, en moe. Geen energie, een beetje een ‘wattig’ hoofd en gewoon een beetje ‘bleh’. Ze hebben in de plaatsen waar ik tot nu ben geweest wel veel informatieborden over de omgeving/standbeeld/gebouw, ook in het Engels, dus zo heb ik nog wel iets cultureels gedaan ;). Ik heb de sleutel moeten afgeven aan het stel, dus hoopte maar dat ze er zouden zijn toen ik rond half 1 terug was. Gelukkig deden ze de deur open en hoewel ik in de woonkamer slaap en dat dus een beetje ongemakkelijk is, ben ik toch op bed gaan liggen en heb ik zo’n 2u geslapen. Had het ff nodig!

‘s Middags een hele tijd met het stel gepraat, wat te eten gehaald bij de supermarkt en wat dingen geregeld voor morgen.

Na de ochtendwandeling en een ontbijt liep ik om half 9 weg naar de bus die me in 3 uurtjes naar Kagoshima bracht. Ik had het nemen van de beslissing over het al dan niet bezoeken van het eiland Yakushima uitgesteld totdat ik in deze plaats zou zijn. Ik had al veel gelezen over deze topbestemming, maar het is als backpacker, afhankelijk van openbaar vervoer, niet onmogelijk maar wel slecht te bereizen. Ik heb de tijdelijke beslissing genomen deze helaas over te slaan, en na een paar uurtjes laten sudderen voelde dit helemaal oké. Scheelt veel uitzoekwerk/geplan en geld voor de ferry overnachtingen bus. Dus meteen nog maar 2 nachten hostel bijgeboekt, ben ik de komende dagen klaar. Het hostel kost hier ´maar´ 10 euro per nacht, dat is een stuk vriendelijker dan mijn vorige hostel.

Ik ga de drie dagen even samenvatten, ik heb namelijk niet superveel interessants gedaan. Ben in 50min naar een zwembad gelopen om te zwemmen, maar werd opnieuw niet binnen gelaten met mijn bikini (en dat terwijl ik eerder langs 2 zwembaden ben gegaan om het daar te vragen, en daar gaven ze aan dat het geen probleem zou zijn in Japan). Verder veel gewandeld, poging tot zoeken van natuurpaden maar die zijn er niet en gekeken om vanuit hier een dagje naar een andere plaats te gaan maar is allemaal te omslachtig of er is niets te doen. Dus voor mij doen rustig aan gedaan. Weer normaal gaan eten ipv het snaaien, 2 ochtenden gesport, elke dag een dutje, even op en neer met de ferry naar het vulkaaneiland Sakurajima (maar vanwege de hoge activiteit kan je hier niet wandelen dus heb alleen het museum bezocht en lekker gezeten). Het was even wennen om weinig te doen, maar ook wel lekker. Boodschappen voor een paar dagen doen maakt ook dat je eens wat andere keuzes kunt maken, heb bijvoorbeeld een zak diepvriesbroccolli- en bloemkool gehaald, een grote zak sla, een doos eieren, een zak champignons, een bakje gesneden lente-ui en diepvriesgehaktballetjes. Als je ergens 1 of 2 dagen bent is dat veel te veel, maar nu kon ik het verdelen over de dagen.

Ik heb mijn tijd ook besteed aan het lezen over (de geschiedenis van) Japan en ook over de werkcultuur, die is nogal anders dan in Nederland. Sowieso bestaat de hiërarchie hier nog behoorlijk. En er bestaat zeker een verband tussen de hoge werkdruk en het hoge aantal zelfmoorden. Ook is (superveel) overwerken meer regel dan uitzondering en hoort het erbij om ook na werktijd nog met collega’s uit eten te gaan of te borrelen. De verhouding werk-privé is anders dan in Nederland… Het is teveel om het allemaal te beschrijven, maar zeker interessant (en ook triest) om te lezen.

Er schijnt een wet in Japan te zijn die het verbied om mensen met overgewicht aan te nemen en mensen met overgewicht in dienst kunnen worden gedwongen af te vallen. Een dag vrij nemen of een keer eerder naar huis kan al een enorm probleem zijn. En je baan opzeggen kan niet altijd zomaar… Soms weigert je baas gewoon (meerdere keren) je ontslagbrief aan te nemen, ook al ga je letterlijk voor hem op de knieen, dus moet je er gewoon blijven werken.

De laatste avond zie ik toevallig iemand terug die ik 1,5 maand geleden in Taiwan heb ontmoet en toen een paar dagen later nog ben tegengekomen in een andere plaats. We zitten al een paar dagen in hetzelfde hostel blijkt later, zelfs op dezelfde kamer, en ik heb wel gehoord dat er een Duitse was, maar heb haar gewoon niet aangekeken of opgemerkt. Het is grappig haar terug te zien en we wisselen de hele avond verhalen uit.

Zaterdagochtend heb ik de shuttlebus, inclusief de ferry, naar Kanoya gepakt. De enige reden om hier naartoe te gaan heeft te maken met de volgende couchsurfer, Masa. Hij woont in Miyazaki maar daar naartoe met de bus is nogal omslachtig, dan zou ik eerst weer terug moeten naar Kumamoto. Hij vertelde dat hij het weekend bij zijn ouders is en dat ik vanaf Kanoya met hem mee kan rijden, topidee!

Om half 1 kon ik gelukkig al inchecken in het hostel, heb ik een lekker dutje gedaan en ben ik aan de wandel gegaan. Er is hier eigenlijk niet zo heel veel te doen (geen bezienswaardigheden op loopafstand en ook geen paden in de heuvels), maar ik heb gehoord over een tweedehandswinkelketen dus daar ben ik heen gelopen en denk wel een uur rondgesnuffeld. Eigenlijk ben ik blij dat ik niets leuks heb kunnen vinden, ik moet het nog een paar weken meedragen namelijk. De middag en avond doe ik niets bijzonders.

Zondagochtend maak ik 2x een uur een wandeling en om kwart over 11 komt Masa mij ophalen met de auto. We gaan naar een festival met zijn ouders, 2 nichtjes en neefje. We rijden er in de camper van zijn ouders naartoe. Masa noemde het een festival maar het is gewoon een dorpsfeest. Veel eetkraampjes, wat muziek, een show met een 14jarig kind op een paard dat met pijl en boog boven het hoofd langsloopt en later 3x schiet, en een optocht met verschillende groepen mensen die hetzelfde dansje doen. Best geinig allemaal, niet superbijzonder. Wel leuk om zo lokaal iets mee te maken, één van de grootste attractie lijk ik soms zelf. Zie en hoor mensen kijken en opmerkingen maken over mijn lengte. Tja, ik steek er vaak wel een kop boven uit. Het is jammer dat het Engels van Masa vrij basic is, het maakt het lastig een leuk gesprek te voeren. Ook in de 1,5u naar zijn huis kost het aardig wat moeite. Een vraag herhalen, of 3x herhalen met gebruik van andere ‘makkelijke’ woorden. Een vraag stellen maar daar een antwoord op krijgen waarbij je door hebt dat hij niet heeft gesnapt wat de vraag was. Of een vergelijkingsvraag stellen (is het dit of dat) en dan als antwoord ‘ja’ krijgen. Of een vraag stellen met als antwoord geen ja of nee, maar ‘maybe’, ofterwijl, hij weet het eigenlijk niet. Kan je ook gewoon zeggen. Het maakt dat we niet echt diep op een onderwerp in kunnen gaan. In zijn whapsapp ‘sprak’ hij prima Engels, maar denk dat hij google translate heeft gebruikt. Ik ben natuurlijk blij dat hij me wil hosten, maar zou ook graag een goed gesprek met een local voeren zodat je wat dieper op de inhoud in kan gaan.

We doen boodschappen en daarna gaat hij eerst een uurtje hardlopen en douchen, waardoor we pas om 21:15u gaan eten. Hij heeft wel echt heerlijk gekookt: misosoep, gegrilde vis, rijst en een kleine noodlesalade.

Ik pas me zo’n dag toch behoorlijk aan merk ik. Kijken wat de gewoontes en manieren zijn, meegaan in hun plan, niet alleen voor jezelf wat eten halen maar delen met de anderen. Of gewoon uren niet eten omdat het zo uit komt of omdat je maar 1ding van iets hebt. Masa haalt onderweg naar huis een zakje gedroogd fruit, maar biedt mij niets aan. Nog zo’n voorbeeld, net als de host in Kumamoto, van, vind ik, onbeleefd gedrag.

Ik ben blij dat het maandag is en hij gewoon moet werken, dan kan ik lekker mijn eigen ding doen ;). De hele ochtend regent het hard, dus pas om half 1 ga ik de deur uit. Ik heb geluk dat het de komende 2,5u droog is. Ik had vooral een aantal winkels op de lijst die ik wilde bezoeken, en met elke keer 10-30min lopen tussendoor wordt de tijd snel gevuld. Had het gisteren behoorlijk koud en aangezien ik niets warms bij me heb, heb ik nu bij de tweedehandswinkel een trui gekocht, en ook gezwicht voor 2x 2 schaaltjes, toch een aandenken voor thuis.

De tweede ronde winkels bezoeken heb ik minder geluk, vooral de terugweg regent het echt hard en dan zijn 15 minuten terug lopen lang genoeg om mijn schoenen, sokken en broek aardig nat te krijgen. Dus ik besteed thuis zo’n half uur aan het droogfohnen van mijn schoenen.

‘s Avonds gaan we uit eten met zijn vriendin erbij, haar Engels is gelukkig beter maar ze is behoorlijk verlegen dus het blijft allemaal een beetje braaf. We gaan naar een sushirestaurant, dat moest er natuurlijk nog van komen nu ik in Japan ben! Je bestelt je sushi op een computer en via een lopende band komt het naar je toe. Je betaalt het gerecht en de kleur van het bordje bepaalt de prijs. Het uit eten is ook hier geen avondvullend programma maar vooral praktisch, ik denk dat we krap 5 kwartier binnen zijn en dan gaan we weer naar huis. Leuk om op de valreep nog op een authentieke manier sushi te eten (maar eerlijk gezegd vind ik de manier in Nederland en bij een allyoucaneatrestaurant wel gezelliger en lekkerder).

Dinsdagochtend ben ik rond 10u klaar om op pad te gaan, maar beneden blijkt het toch harder te regenen dan ik dacht en ik ga weer terug naar boven. Ik kwam er gister achter dat het scherm van mijn ereader kapot is, dus heb veel te veel tijd op mijn telefoon doorgebracht, ook omdat ik vanwege het slechte weer veel ‘thuis’ was. Ben ‘s middags nog naar een tweedehandsboekenwinkel geweest, maar de selectie Engelse boeken was beperkt tot 1,5 boek ongeveer. Ik heb zowat de hele dag binnen gehangen, pas om 18u werd het een soort van droog en ben ik even gaan wandelen.

Ik zou gaan koken voor Masa en mij, en bij thuiskomst bleek ook zijn vriendin er te zijn. Goede communicatie wel. Alledrie maar iets minder eten dan…

Woensdag heeft Masa mij iets voor half 8 afgezet bij het busstation en zo was ik 5u later terug in Fukuoka. Ik ben naar de haven gelopen om een ferryticket te regelen (online lukte het maar niet), maar daar was niemand. De mensen van het hostel dachten een iets andere locatie van het kantoor te weten, dus wederom richting de haven gelopen maar ook dit was het niet. Nu maar hopen dat ik morgenochtend nog een ticket kan kopen en meteen mee kan… Heb de rest van de dag besteed aan de laatste inkopen, waaronder een kleinigheidje voor de kinderen van de volgende twee couchsurfadresjes en wat voor thuis. Ik heb een Engels boek gevonden, en heb weer eens zitten hamsteren qua eten, alsof er in Zuid-Korea niets te krijgen is. Dit doe ik wel vaker, het gevoel hebben van alles te moeten halen omdat ik het land verlaat, dat vervolgens mee moeten sjouwen en het dan in 1 dag allemaal maar op eet. Ik leer er weinig van, want ik doe het telkens weer ;).

‘s Avonds ga ik nog naar de McDonalds. Een menu met grote friet en extra saus kost hier maar € 3,58. Ongelooflijk!

Conclusie Japan:

De eerste week in Japan was echt top! Het weer was goed, er was van alles te zien aan leuke-gekke-grappige dingen, er was natuur, en al wandelend kon ik echt genieten van het om me heen kijken en me verwonderen.

De tweede week was ik op plekken waar minder te doen was. Minder/geen natuur in de buurt, geen opvallende bezienswaardigheden, teveel moeite moeten doen om ergens te komen waardoor ik het niet deed. De verzadiging begint ook toe te slaan merk ik. Ik heb soms niet zoveel zin meer om heel veel moeite te doen om ergens heen te reizen, ik verwacht dat iets geen toegevoegde waarde meer zal hebben om te bezoeken. Het weer speelt ook niet echt mee. 2 dagen vooral regen is gewoon niet leuk. Voor mijn gevoel heb ik de afgelopen week weinig nieuwe dingen meegemaakt. Als ik terug denk valt dat echt wel mee, maar is het beperkt tot 1 ding per dag bijvoorbeeld, terwijl ik toch een beetje gewend ben de hele dag ‘vermaakt’ te worden en onder de indruk te zijn. Ik moet mezelf soms even herinneren dat ik wel gewoon de luxe heb te reizen ipv elke dag maar weer naar het werk te moeten, maar dat wil niet zeggen dat elke dag voelt als een 100% leuke dag, soms is het gewoon minder spannend zoals de afgelopen dagen. Thuis heb je altijd wel dingen te doen, maar hier kom ik vaak niet verder dan of op mijn telefoon bezig zijn, of lezen. Dus de keuze is ook wat beperkt.

Desondanks ben ik wel echt blij in Japan geweest te zijn. Voor nu helemaal prima een klein stukje gedaan te hebben, ik bewaar de rest voor een andere keer!

De planning voor de komende weken ligt aardig vast (en dat vind ik helemaal prima, lekker om een beetje van al dat uitzoekwerk af te zijn). Ik neem dus hopelijk morgen de ferry terug naar Busan, ben daar nog een paar nachten voordat ik de bus naar Seoul pak, waarschijnlijk op maandag. Daar wil ik wel een goede week spenderen, denk (hoop!) dat er genoeg te doen in de stad met 10miljoen inwoners. Heb in elk geval halverwege een host gevonden, een vrouw met zoontje, ben benieuwd.

En dan vlieg ik 7 november naar China! Stond nooit hoog op mijn lijst (of stond er eigenlijk helemaal niet op, had er een kleine aversie tegen zelfs), maar zo zie je maar hoe het kan lopen. Daar ga ik de eerste 3 nachten couchsurfen, dan naar een te gek natuurgebied (dat wil zeggen, op google ziet het er echt fantastisch uit!) en de laatste paar nachten naar Xiamen vanwaar ik de 20^e terug vlieg naar huis. Gek dat ik weet dat het nog 4 weken zijn (voor veel mensen geldt dat al als een lange vakantie) maar voor mijn gevoel is het einde in zicht.