Kirgizië week 2

Kirgizië week 2: 2 augustus – 8 augustus

Woensdagochtend hebben we rustig aan gedaan in het hostel en rond 10.30u waren we klaar om naar het strand te gaan. Het was gelukkig niet heel zonnig anders zouden we levend verbranden. We hebben eten meegenomen wat we beiden nog hadden en dat was ons ontbijt, inclusief verse frambozen en kersen uit de tuin van de host. Het is best toeristisch op het strand: parasols die je kunt huren, een jetski, waterfietsen, sups, de mogelijkheid een foto te maken met een pony/kameel. Er zijn veel Russen en mensen uit Kazachstan, gezien de nummerplaten. Beetje vreemde gewaarwording om in een land als Kirgizië dit soort toerisme te zien, een ‘strand’vakantie aan het meer.

Na de lunch hebben we onze tassen opgehaald en was het plan te gaan hitchhiken naar de volgende plaats Karakol. De eerste lift was een Kirgies die ons een uur heeft meegenomen en de tweede lift was een Pools stel die ook op vakantie zijn en ons het volgende uur meenamen. En toen waren we er al, het ging behoorlijk gemakkelijk!

We hebben een goedkoop ‘capsule’ hostel gevonden, slechts 5,50 per nacht, en hebben een lokaal restaurant gevonden om te eten. We gingen af op rook en een lekkere geur, en uiteindelijk hebben we beiden een heerlijke kipspies met salade en brood gehad met 2x het lokale drankje kompat. We hadden een wedje gelegd over hoeveel het zou kosten, en helaas, ik heb verloren… Het was alles bij elkaar slechts 7 euro, zoo goedkoop! Als tegenprestatie heb ik de snacks voor de avond moeten betalen ;).

De volgende dag was het plan een hike te doen. Op internet staat hij te boek als makkelijk en voor iedereen toegankelijk. Een marshrutka bracht ons in 20min voor slechts 30cent (!) naar de beginplek. Het is trouwens heel normaal om op te staan voor ouderen die een zitplek willen in de marshrutka, mooi gebaar!

Ik was weinig voorbereid en ging mee op de informatie die Roz had en die we de vorige avond nog even hadden opgezocht. Het leek niet al te moeilijk, het was de vorige keer ook goed gegaan op deze manier. Het enige wat ik hoefde te onthouden was als er een splitsing zou komen ik links zou moeten. Ik loop harder dan Roz dus had haar al snel achter me gelaten. Zo gemakkelijk als het leek zo ingewikkeld bleek het toch te zijn. Op een stuk ben ik rechtdoor gegaan, het voelde al niet helemaal goed, dus ik heb gewacht op Roz. Ze kwam maar niet dus ik ben een stukje terug gelopen en werd door een Kirgies gewezen naar een andere weg. Hij leek te zeggen dat Roz ook die kant op was gegaan. Een stuk klimmen en toen begon ik toch weer te twijfelen, was dit wel goed? Ik had het gevoel haar allang ingehaald te moeten hebben. Weer een tijd gewacht en toch maar weer terug gelopen. Ik had een screenshot van de route en die leek toch echt niet rechts te gaan. Weer het pad rechtdoor gevolgd en dat leek een tijdje oké, maar bleek toch een soort van dood te lopen. Shit! Wat nu? Voor mezelf vond ik het allemaal wel prima, ik wist dat ik wel terug zou komen, maar ik had met Roz afgesproken na 2u lopen te wachten om samen te kunnen lunchen. Zou ze het vinden? Zou ze zich zorgen maken?

Uiteindelijk leek me het toch het beste/slimste terug te lopen en de marshrutka terug te pakken naar Karakol en maar hopen dat Roz, die overigens wel de route op maps.me had, haar weg zou vinden. Ik heb een aantal uur gewerkt aan de blog en foto’s (veel werk!) en gelukkig kwam zij uren later ook in het hostel. Oh oh oh, dit hebben we niet slim gedaan maar gelukkig zijn we allebei veilig in het hostel aangekomen. We wisten van elkaar wel dat we de weg terug zouden vinden, maar het was toch een opluchting allebei terug te zijn!

Ik heb natuurlijk meteen de app maps.me gedownload en zal voortaan zelf beter mijn huiswerk doen ;). De wandeling schijnt wel erg mooi te zijn dus misschien ga ik hem alsnog wel lopen.

´s Avonds hebben we gegeten bij hetzelfde ´restaurant´ als gisteren. We hebben het traditionele gerecht Plov, rijst met ui-wortel-rozijnen-stukjes lam, gedeeld en een samsa, deeg met een ui-lam vulling, echt lekker! En opnieuw een goedkope maaltijd, €1,80 p.p. De avond veelal op de telefoon doorgebracht om alles verder uit te zoeken met insta-foto’s-etc en afl 3 gekeken van de serie.

Vrijdag rustig aangedaan in de ochtend en na het ontbijt naar de bazaar geweest. Lekker slenteren en rondkijken. Alles is te koop in kleine overdekte kraampjes. Vooral het vleesgedeelte was interessant, alle lichaamsdelen van allerlei dieren liggen daar open en bloot en de eigenaren staan met een stok met een plastic zakje eraan de vliegen weg te jagen. Anders dan Nederland zeg maar, velen zouden spontaan vegetarisch worden denk ik ;).

Na een lunch met vers fruit van de bazaar in een park hebben we de middag in het hostel doorgebracht met zoeken naar goedkope tickets, dromen waar we heen zouden willen en gewoon kletsen. Eind van de middag kwam Tom in het hostel, een Belg die we hebben ontmoet bij het paardrijden. Met z’n 3-en hebben we shoarma gegeten (een half broodje shoarma met een drankje voor slechts 1 euro) en als toetje een pannenkoek met chocoladepasta voor 0,20 cent. ‘s Avonds de laatste aflevering van de serie gekeken.

Zaterdagochtend was het na het ontbijt helaas tijd om afscheid te nemen. Het was heel gemakkelijk reizen met Roz. Ze is gezellig, ze heeft verhalen te vertellen, ze is vrolijk, geen gedoetjes, een snelle denker en ad rem, wederzijdse interesse, we vullen elkaar aan, denken vaak hetzelfde. Ze heeft de tijd in Kirgizië absoluut enorm aangevuld en ik ga haar zeker missen! Het is in een land als dit, waar echt alles anders is, zo fijn om een gezellig reismaatje te hebben. Het voelt veilig, het is gemakkelijk, je kunt dingen delen qua inkopen-uit eten gaan-leiding nemen-uitzoeken… Ze heeft me trouwens ook een geweldige levensles geleerd: hoe eet je ongepelde zonnebloempitten. Het kost even wat tijd en het gaat nog niet altijd goed, maar het begin is er ;).

Terwijl Roz naar het busstation ging, hebben Tom en ik gewacht op de juiste marshrutka want ik ging opnieuw een poging doen de hike maken te maken die van de week misging. Eenmaal aangekomen wist ik nu de goede weg, en hoewel het fijn is dat Tom Nederlands praat, heb ik na een klein uur toch voorgesteld allebei alleen te wandelen. Op die manier geniet ik meer van de omgeving en voel ik me niet bezwaard stil te staan voor een foto of iets dergelijks. Het eerste stuk was grotendeels door het bos en dat was fijn vanwege de schaduw maar ook om eens wat anders te zien. De omgeving van de afgelopen week was vooral dor en droog, geen groen te bekennen. Ik heb alle tijd genomen bloemetjes te fotograferen, een eekhoorn in de boom te volgen en te genieten van de uitzichten. Meestal doe ik een hike in 1 rechte lijn van A naar B en dan pas neem ik pauze (want you never know what’s gonna happen), maar nu wist ik dat het een vrij makkelijke tocht zou worden en dat ik op de goede weg was want ik kon precies op maps.me zien waar ik was.

Op een gegeven moment werd het heuvelachtig en heb ik echt genoten van het ‘alleen op de wereld’gevoel. Het was de eerste keer sinds Bishkek dat ik uren alleen ben en in deze omgeving was het heerlijk! Ik heb een pauze genomen, de omgeving in mij opgenomen, een beetje liggen zonnen en toen weer doorgelopen. Na wat slalommen om heuvels kwam de stad Karakol in beeld en heb ik nog een pauze genomen. Daarna was het een kwestie van naar beneden en de weg terug naar de stad vinden, dit was het minst leuke gedeelte. Het duurde denk ik zo’n 1,5u voordat ik de juiste weg terug had gevonden en ik was blij toen ik in het hostel aan kwam, ik ben alles bij elkaar zo’n 6u onderweg geweest, geen idee van het aantal km’s.

‘s Avonds opnieuw naar het lokale restaurant geweest, nu met Tom en de Zuid-Koreaanse ‘Teddy’ en opnieuw plov gegeten, gewoon omdat het zo lekker is.

Zondagochtend ging de wekker om 5u want Tom en ik hadden gehoord van de wekelijks ‘lifestock bazaar’, of terwijl, de veemarkt. Het was een half uurtje lopen en aangekomen keken we onze ogen uit. Een voor ons nogal ongeorganiseerde veemarkt met overal koeien, schapen en paarden. De markt begint rond een uur of 2 in de nacht, dus het zou zomaar kunnen dat al deze mensen en dieren hier al uren stonden… We waren de enige toeristen dus vielen nogal op in de soms op elkaar lijkende Kirgiezen. We hebben een beetje rondgelopen, geobserveerd en toen weer teruggegaan waarna ik nog een uurtje op bed heb gelegen. De volgende wekker ging om 8u want Teddy en ik gingen onze weg vinden naar Jeti Oguz. Voor hem een dagtrip, ik zou een nacht blijven. Het ging vrij gemakkelijk een shared taxi te vinden en om 10u had ik ook mijn guesthouse gevonden.

Vanuit het guesthouse heb ik zicht op de Seven Bulls, 7 rode rotsen. Ik ben er naartoe gewandeld en later richting het sanatorium gelopen. Stalin heeft in 1936 de ´right to rest´ in de wet vastgelegd. Alle werknemers kregen een tweeweekse vakantie om te rusten en bij te komen in één van de sanatoriums die werden gebouwd. Deze in Jeti Oguz is niet de enige in Kirgizië, maar wel één van de weinige die tot op de dag vandaag wordt gebruikt. Ik ben alleen maar in de hal geweest en later via een kapotte deur naar een portiek, maar het ziet er behoorlijk oud-Russisch uit en ik voel niet de behoefte daar een behandeling te ondergaan.

Rond lunchtijd was ik klaar met rondslenteren en besloot ik naar mijn kamer te gaan. Ik heb even geslapen en de uren daarna weinig gedaan.

Ik ben nu echt alleen alleen, ik heb geen enkel reisplan, ik weet niet waar ik goed aan doe om heen te gaan, ik ben even klaar met ‘alles-is-anders’, ik zou graag een dagje gewoon werken en slapen in mijn tent – iets herkenbaars hebben, ik heb geen internet dus kan ook niets uitzoeken, het weer is niet echt uitnodigend. Ik heb het idee dat Kirgizië mij niet heel veel meer te bieden heeft dan meer van hetzelfde en ik denk dat ik toe ben aan een nieuwe impuls. Ik heb gehoord en gezien van Roz dat Oezbekistan meer cultuur heeft en dat trekt mij wel. Ik weet echter ook dat het in de steden waar ik heen zou willen gaan f*ck*ng warm is (36°C tot 41°C) en ik kan mij van Bishkek nog goed herinneren dat ik dat helemaal niet zo fijn vond. Dus, wat te doen?? Ook dit hoort bij het reizen, het kunnen niet alleen maar hoogtepunten zijn. Gelukkig weet ik dat het nu misschien even allemaal niet wil, maar dat het wel weer goed komt en ik weer iets nieuws bedenk.

Een paar uur later ben ik over deze ´bui´ heen, maak ik nog even een wandeling en besluit dat het prima is om door te reizen en Kirgizië achter me te laten.

Na een lange nacht, ik lig er vanwege niets te doen te hebben al vroeg in, pak ik langzaam mijn spullen en eet mijn ontbijtje. Ik zou waarschijnlijk nog een prachtige hike kunnen doen, maar ik heb besloten dat het niet hoeft en dat het zo goed is. Ik krijg een lift van de bakker danwel bezorger en in het dorp snijdt hij een marshrutka af en kan ik instappen op weg naar Karakol. Ik sta er trouwens niet meer gek van te kijken dat er auto’s rondrijden met meer dan 400.000 of zelfs 600.000 km op de teller, ongelooflijk! In Karakol wip ik even snel het hostel binnen om gebruik te maken van de wifi en dan loop ik naar het busstation en wacht tot de marshrutka naar Karakol vol is. De rit duurt maar liefst 7uur, pfff (en dat voor slechts 5 euro). De eerste 2u hobbel ik behoorlijk heen en waar aangezien het een dirt road is en de chauffeur behoorlijk doorrijdt! Daarna is de weg zowaar geasfalteerd, alleen de laatste 1,5u schieten niet op vanwege veel verkeer. Ik heb een nacht in hetzelfde hostel als het begin geboekt. Niet het meest bruisende hostel, wel naast het busstation en iets bekends.

Ik kom achter de bustijden van de bus naar Tashkent (hoofdstad van Oezbekistan) en die blijkt de volgende avond te rijden. Top! Ik zoek een hostel uit en probeer alvast een busticket te kopen maar de 2 verschillende kaartjesverkopers spreken geen woord Engels en wuiven me weg. Oké, dan niet. Ik ga morgen wel op tijd naar het station en kom er vast wel uit.

Het laatste wat ik wilde doen vanuit Bishkek is naar het nationaal park Ala Archa. Ik weet dat er vanuit het hostel een ‘tour’ wordt gedaan en hier had ik mij op ingesteld. Helaas bleek dat er te weinig mensen waren en ik had vast mijn weg kunnen vinden met een marshrutka en hitchhiken maar het leek me teveel moeite, dus ik breng de laatste dag door in en rond het hostel. Dat geeft mij mooi de tijd alles uit te zoeken met foto’s (is soms veel werk aangezien ik foto’s maak met mijn telefoon en camera, maar ook foto’s van anderen krijg en ik dit allemaal enigszins logisch moet zien te krijgen op mijn laptop), de blog af te maken en informatie te zoeken over Oezbekistan!

Conclusie Kirgizië:

Ik ging er met bijzonder weinig verwachtingen heen, dus ik kan niet anders zeggen dan dat het land mij positief heeft verrast! Alles gaat hier anders dan in Nederland en dat is heerlijk, maar maakt dat je soms ook verlangt naar een ‘gewone’ dag in Nederland. Het was daarom extra fijn zo’n superleuk reismaatje te hebben!

De eerste week was vol met nieuwe indrukken, ook zeker omdat ik nieuwe dingen heb gedaan en de dagen erg intens(ief) waren. De laatste week was er meer rust en dat is ook fijn.

Het land bestaat grotendeels uit bergen en daar had ik wel een iets andere voorstelling bij, niet perse het droge en nietbegroeide ‘heuvellandschap’ wat ik de eerste week veel heb gezien. Het was dan ook fijn om meer bossen tegen te komen in het oosten van het land.

Toeristen komen hier vooral heen om hikes te maken en de natuur in te gaan, verder is er namelijk niet heel veel te doen qua cultuur of bezienswaardigheden. Ik had op een gegeven moment het idee dat een volgende hike niet heel veel meer zou toevoegen aan wat ik al had gezien…

De mensen in Kirgizië vind ik over het algemeen best gesloten/timide/verlegen/terughoudend. Bij een enkeling spatte de energie er vanaf, maar de rest lijkt vooral bovenstaande. Ik ben dus niet echt meer te weten gekomen over de mensen, hoe ze denken, hoe ze in het leven staan. Ook couchsurfen is hier niet gelukt terwijl dat altijd een goede manier is de locals beter te leren kennen en de vragen te stellen die je hebt. De kinderen waren ook opvallend stil in bijv een park, de bus of een trein. Zoveel uur in een bus zouden Nederlandse ouders niet trekken, of in elk geval vermaak meenemen zoals een telefoon, maar de meesten zitten hier gewoon rustig te wachten. Weet niet of ik het knap of een beetje zorgwekkend vind...

Ik had gelezen dat het land grotendeels Moslim is, maar dit zie je niet zo terug in het straatbeeld. Je hoort zeker niet dagelijks de moskee, mensen gaan niet gesluierd – al dragen velen wel een ‘sjaal’ om hun haar te bedekken. De ene keer dat ik in een korte broek heb gelopen voelde ik mij wel bekeken, maar of dat lag aan de korte broek of het feit dat ik de enige toerist was daar, weet ik niet. Ik had me in elk geval voorbereid om meer bedekt gekleed te gaan, maar dat lijkt niet nodig te zijn.

Al met al was het een hele ervaring, iets totaal weer out-of-comfort zone en veel nieuwe indrukken en verhalen.

Voor degene die naar Kirgizië op vakantie wil, hier de belangrijkste woorden die je helpen in het dagelijks leven ;). (fonetisch opgeschreven natuurlijk)

Bier = 1

Ekki = 2

Ush = 3

Turt = 4

Besh = 5

Alté = 6

Gjetti = 7

Sees = 8

Tarous = 9

On = 10

Su = water

Djarche = heel goed / heel lekker

Kgandysun = hoe gaat het?

Owa = ja

Djok = nee

Istimistim = genoeg thee/drinken

Djedimdjedim = genoeg eten

De link naar de foto's:

https://1drv.ms/f/s!Ar87NWIVlPefqF_h9lpX5VmixRNG?e=cYwRs1