Oezbekistan week 1

Oezbekistan: 9 augustus – 16 augustus

*Nederland past 10x in Oezbekistan en heeft ruim 35 miljoen inwoners.

*Oezbekistan staat op de 4^e plaats in de wereld wat betreft goudreserves.

*De plaats Samarkand is één van de oudste steden ter wereld, qua leeftijd vergelijkbaar met Rome.

De avondbus blijkt geen avondbus te zijn maar ‘s middags om 16.50u te gaan. Goed dat ik het toch nog even heb gecheckt en meteen een kaartje heb gekocht. Een uurtje voor die tijd loop ik naar het busstation naast het hostel, lekker dichtbij. De chauffeur heeft geen haast, doet nog een technische check-up en om kwart over 5 vertrekken we. Ik had gehoopt om 2 stoelen voor mezelf te bemachtigen want het leek niet zo druk, maar de bus was toch meer gevuld helaas.

De eerste horde is de grensovergang naar Kazachstan. Ik ben nu officieel in het land geweest maar zal het niet afkrassen van mijn wereldkaart hoor ;). Het gaat er amateuristisch aan toe. Wij moeten allemaal met bagage uitstappen en lopend door de paspoortcontrole en douane, dit is vrij normaal. Het duurt echter wel lang voordat de bus ook de hekken doorkomt. Pas na ruim een uur kunnen we verder, al die tijd staan wij buiten te wachten. Met prachtige luchten maar ook wat regen...

De tweede horde is de grensovergang naar Oezbekistan, het is inmiddels 4u in de nacht. Waar de eerste al amateuristisch is, is deze net zo erg dan niet erger. Het lijkt geen geoliede machine zoals we in Nederland gewend zijn en het schiet allemaal niet zo op. Mensen moeten met hun hele hebben en houden de poorten door, er gaan letterlijk steekkarretjes met grote bigshoppers naar binnen en het moet allemaal door de douane.

Als ik mijn paspoort overhandig duurt het een tijdje, er wordt gekeken, hij loopt het hokje uit, ik zie hem tegen het harde gedeelte tikken, hij kijkt er schuin op, hij overlegt met een collega. Het lijkt of hij twijfelt aan de echtheid. Je weet dat het goed zit, maar het is toch een kleine opluchting als ik hem gestempeld en al weer terug krijg. Verderop bij een controle wordt er een foto gemaakt door iemand zonder uniform. Het is al gedaan voordat ik het door heb, op de vraag waarom krijg ik alleen ‘registration’ te horen. Lijkt me niet helemaal de bedoeling en alleen de Westerse paspoorten worden gefotografeerd. Weird!

Op Oezbeekse grond is het, ook al is het vroeg in de ochtend, best druk met geldwisselaars, kraslotenverkopers, taxichauffeurs en mensen die wachten op hun bus/auto die maar mondjesmaat worden doorgelaten. Na 2u komt eindelijk onze bus door de poort en kunnen we door. Het is dan gelukkig nog maar een klein stukje naar de hoofdstad. We worden afgezet bij het busstation. Ik had al wel gelezen dat pinnen moeilijk zou kunnen zijn maar ik ging ervanuit dat een internationaal busstation toch wel faciliteiten heeft. Niet dus. Zonder geld wordt alles wel heel lastig… Met 2 andere ‘gestrande’ toeristen lopen we een stukje en vinden we gelukkig een werkende pinautomaat en lopen we naar het metrostation. Het is even kijken hoe alles werkt. Je koopt een los kaartje bij de kassa, je tas wordt gescreend door een mannetje met een metaaldetector, het poortje opent met een QR-code en voor slechts 10 cent kun je zo lang ondergronds blijven als je wil. Met googlemaps vinden we beiden het goede metrostation en rijden we een paar haltes mee. Sommige metrostations zijn erg mooi met lampen, versieringen, afbeeldingen, echt sjiek!

Dan is het nog even zoeken naar mijn hostel maar rond kwart over 8 ben ik aangekomen en mag ik ook de kamer al in, heel fijn! Het was een intensieve reis van alles bij elkaar 16uur! Ik rommel wat met mijn telefoon en dan ga ik eerst maar eens even fatsoenlijk slapen voordat ik wat ga doen.

Rond het middaguur ben ik helemaal klaar om de stad te ontdekken. Ik trakteer mezelf op een metrokaartje en slenter door de stad op zoek naar de bazaar (met dit keer teveel vogeltjes in een kooi en kippen/hanen) voor een lunch en een moskee. Het door een nieuwe stad lopen vind ik al leuk… Deze stad is echt anders dan Bishkek (tenminste, ik heb niet heel veel van Bishkek gezien maar krijg hier een andere vibe). Het is zeker moderner, al staan er ook nog wel gebouwen in Sovjetstijl. Er wordt volop gebouwd, de infrastructuur is zo goed als op orde (natuurlijk missen er hier en daar stoeptegels of is er wat verzakt) en er zijn veel (luxe) winkels en hippe koffietentjes en plekken om uit eten te gaan. Er zijn 2 varianten van thuisbezorgd, er zijn van die elektrische steps die je via een app kunt gebruiken, waar in Albanië de Mercedes erg populair is als statussymbool is dat hier de Chevrolet denk ik, en er loopt een mix van mensen rond. Het voelt daarom niet echt aan als een plek in Centraal Azië, maar dat is prima. Ze doen niet aan gratis wifipunten bij cafés of stations, dus een goede voorbereiding is wel nodig aangezien ik geen simcard heb en ook niet wil.

Het oogt wat minder ‘authentiek’ maar ik vind de sfeer wel fijn.

Het is een warme dag (37°C) en waar ik het in het begin wel kan hebben is het rondsjokken in de zon wel too much. Waar je kunt loop je in de schaduw, maar dat kan niet overal. Rond 3u ben ik terug in het hostel en doe ik een siesta. Na wat left-overs als avondeten doe ik nog een wandeling en ook hier zie je een moderde stad met veel (neon)verlichting. Ik had wel drukker op straat verwacht want overdag was het ook al zo rustig. Heb in een blog gelezen dat de stad is gebouwd met oog op de toekomst, dus ben benieuwd of het de komende dagen drukker wordt.

Woensdag had ik bedacht het anders aan te pakken. In plaats van op het heetst van de dag in de stad te zijn, ben ik vanochtend om 6.30u vertrokken, en toen was het al lekker warm met de 27°C. Ik had een aantal dingen gepind op mijn googlemaps en heb een rondje gedaan langs het bekende in Sovjetstijl gebouwde Uzbekistan Hotel, een square, de tv-toren, een erg mooie moskee, een begraafplaats en verder vooral veel gewandeld en om me heen gekeken. Om 12u heb ik geluncht en toen had ik het ook wel gehad. De komende 6u heb ik in het hostel doorgebracht met slapen, uitzoeken, reisplannen maken, etc etc. Komt altijd heel wat planning bij kijken…

Het avondprogramma bestond uit een treinticket kopen naar Samarkand. Is daadwerkelijk een avondvullend programma hier. Zo makkelijk als het in Nederland gaat, zo veel tijd kost het hier. Ik had gelezen dat je het beste een paar dagen van tevoren een kaartje kunt kopen vanwege volle treinen. Nu ben ik niet zo van het plannen dus ik hoopte dat er nog een plaatsje vrij zou zijn. Eerst 45min lopen naar het treinstation, bij de informatiebalie checken of er kaartjes beschikbaar zijn, toen een nummertje halen. Bleek er een wachtrij te zijn van 85! Wow… Een lesje in geduldig afwachten dus. Op een gegeven moment kwam er iemand naast me zitten en hebben we een vermakelijk googletranslate gesprek gehad. Waar kom je vandaag? Ierland? Oh, dat heb ik op youtube gezien. Nee, Nederland. Ooh, dat heb ik ook op Youtube gezien. Waar ging ik heen, wat ging ik doen, en toen of ik getrouwd ben en waarom ik dan niet getrouwd ben, of ik alleen woonde, dat ik very beautiful ben, you smell very nice, what is your perfume (lijkt me sterk dat ik lekker ruik want A: ik heb geen parfum op en B: ik heb de hele dag zitten zweten en nog niet gedoucht…), you are so joyfull. Ik heb dit soort gesprekken vaker gehad en zeg altijd maar gewoon ‘bedankt’ op alle complimenten. Toen ik even later vroeg waarom hij niet getrouwd was, bleek hij dat wel te zijn. Plottwist! Hij had ook een zoon en dochter. Oké, waarom hebben we dit gesprek…? Maar toen was nummer 722 en was ik aan de beurt. Saved by the bell na 75minuten wachten!

Ik heb een kaartje kunnen bemachtigen voor morgen 14.00u, top! Ben blij weer eens met de trein te reizen. In de Balkan alles maanden met bus moeten doen (op één enkele treinreis op het einde na), en ook in Kirgizie is geen trein in beeld geweest. Dus ik verheug me erop!

Vrijdagochtend heb ik weinig gedaan; een wandelingetje gemaakt, gelezen in het park en op tijd heb ik me, ipv met de tassen in de metro te gaan en stukken te moeten lopen in de hitte, met een Yandex (=Uber) naar het station laten brengen. De € 1,70 was het waard! Op het station werden de tassen

gecheckt net als op het vliegveld en toen moest ik even zoeken waar ik moet zijn. Ik heb meerdere mensen moeten vragen welk perron, welke wagon en welke stoel ik heb, want het kaartje is voor mij onleesbaar. Ik was ruim op tijd, het was akelig stil op het perron. Toen de trein eenmaal aankwam, kwamen er vele mensen van alle kanten aanlopen, dus die hadden zich ergens stiekem verstopt. Ik had wel begrepen dat ik een 4persoonscabine had, maar het bleek een 4persoons slaapcabine te zijn. Schattig maar onnodig, voor 4u in de trein. Na het eerste stuk had ik, omdat er mensen instapten, eigenlijk geen andere keus dan op mijn bovenbed te liggen en te slapen danwel zwetend zo rustig mogelijk liggen want oh oh, wat was het warm!! En dan te bedenken en zien dat er zoveel mensen gewoon buiten aan het werk zijn, volop in de zon aan het spoor werken, of op het land, ongelooflijk! Respect!).

In Samarkand aangekomen wist ik dat er een metro zou rijden richting de bazaar, de rand van het centrum. Ik was de eerste de beste metro ingestapt maar dat bleek de verkeerde. Bij de eerstvolgende halte uitgestapt en op zoek gegaan naar de juiste, nr 2. Iemand zei dat deze niet meer reed. Ik zag net een bus stoppen met bazaar als eindpunt dus ben ik daar snel ingestapt. Even observeren hoe het hier werkt… Iemand op mijn telefoon laten typen hoeveel het kost, kijken wanneer je moet betalen. Ah oké, mensen betalen als ze uit de bus stappen, check!

Op het eindpunt was ik inmiddels een soort van samen met een Chinees meisje, die ook zoekende was. Via de vertaalapp vertelde ze dat ze nog geen slaapplek had en waar ik heen ging. Ze is met mij meegelopen en er bleek nog plek in het hostel. Ze kan geen woord Engels maar had wel allerlei ideeën over verder samen reizen etc. Ze wilde eigenlijk koken maar toen ik zei dat ik naar het centrum ging, heeft ze gewacht en gingen we opeens samen. Het was vrij ongemakkelijk want communiceren gaat niet en ik voel ook niet de behoefte haar de hele tijd mee op sleeptouw te nemen. We hebben samen wat gegeten en toen richting Registan gelopen, het middelpunt van wat bleek ‘het toerisme’. Ik vond het vreselijk eerlijk gezegd. Een totaal geplaveide weg, overal mensen, van die 4-6 persoons fietsen die je kunt huren, steps met ledverlichting, ballonnenverkopers, van die led-wegschietende ‘helikopters’ te koop, led verlichte ballonnen en andere snuisterijen en toen kwam er ook nog een muziek- en lichtshow op de gebouwen van de moskee. Vreselijk, dit is echt de negatieve kant van toerisme! Ik heb, na dit gezien te hebben, geen 2x hoeven nadenken dat ik het de volgende dag anders ging doen...

Zaterdagochtend ben ik om 5.15u opgestaan en heb uren ‘alleen’ in de stad kunnen doorbrengen, zo fijn! Aangename temperatuur, geen verkopers om me heen, een slapende stad, alle tijd om te genieten van de prachtige kleuren en patronen van de moskeeën. Ik had de Chinees inmiddels via de vertaalapp verteld dat ik geen interesse heb om alles samen te doen, dat ik juist graag alleen reis, dus ik had haar niets van mijn plannen gezegd. Na alles gezien te hebben ben ik naar het station gegaan om een kaartje te kopen voor de volgende bestemming, Buchara. Het liefst was ik dezelfde dag nog gegaan, maar het kaartje was zoveel duurder dan een dag later, dat ik morgen de trein pak. ‘s Middags geslapen en toen een tijd op een bankje in de schaduw gezeten.

Ik heb zitten denken dat ik al bijna een week geen normaal gesprek heb gevoerd. In de hostels verblijven niet de ‘normale’ backpackers waar je gemakkelijk een praatje mee maakt. Ik weet niet precies waar het aan ligt maar het voelt anders dan anders. Het kan een taalbarrière zijn want velen spreken Russisch, maar er zijn ook hostels waar mensen meer lijken te wonen omdat ze in die stad werken dan dat ze rondreizen.

Oezbekistan is prachtig met alle cultuur, maar ik merk ook dat alles een beetje op elkaar begint te lijken. Er is geen informatie over de plekken te vinden (wel als ik alles voor- of naderhand opzoek op internet, maar daar heb ik geen zin in), dus ik maak net als anderen wat foto’s en loop dan weer verder. Er zijn geen gesprekjes met lokale mensen, couchsurfen lukte niet in Kirgizië en ook hier krijg ik geen antwoorden. Het blijft een beetje oppervlakkig een land bezoeken maar ik heb niet het gevoel de mensen te leren kennen of meer te leren over de cultuur of gebruiken.

Zondagochtend heb ik ‘uitgeslapen’ tot 6u en toen een wandeling gemaakt langs een begraafplaats en wat paadjes van het centrum weg. Ik kwam daar de schaapsherders weer tegen, verder was het vooral een dorre droge bedoeling, maar lekker om uit het centrum te zijn. Ik had inmiddels positief contact met iemand gehad van CS (dan toch…) maar hij had helaas niet meer verder gereageerd op waar af te spreken en aangezien ik de trein moest pakken bleef het nog even in het midden hangen.

In een verbazingwekkend comfortabele trein voor Economy, met ruime zitplaatsen én airco, kwam ik na 3u aan in Buchara. Ik heb een medestander gezocht die ook naar het centrum moest, had even geen zin om alleen alle taxichauffeurs vriendelijk te bedanken en de juiste bus te zoeken. Dat laatste was gemakkelijker dan gedacht, want de eerste bus zou stoppen bij Old Town.

Ik had bedacht naar een hostel te gaan die ik voor de zekerheid toch maar had uitgezocht en daar gebruik te maken van de wifi en hopelijk toch nog contact te krijgen met de host. Maar dit duurde mij uiteindelijk te lang en toen heb ik maar om een bed gevraagd. En, ik heb een kamer met eigen badkamer, wat een luxe! En dat voor € 7,69 per nacht. En ik had het niet perse gemist maar nu ik het heb, merk ik dat het toch wel heel lekker is. Niet alles meteen hoeven opruimen, je tandenborstel kunnen laten staan, een deur die op slot kan, Netflix zonder oortjes kijken, en ik heb goede wifi dus hoef de kamer niet uit.

Ik heb ‘s avonds een eerste ronde gelopen door de stad. En ik vind het heerlijk! Veel oude moskeeën, prachtige stenen koepels die me erg aan Iran doen denken, een fijne sfeer – niet zo massaal als Samarkand, meer gevarieerde snuisterijen ipv elke shop hetzelfde en de locaties zijn verdeeld over de stad. Ik voel me hier echt op mijn plek. En dat is fijn, want ik was bang dat deze plaats hetzelfde zou zijn en ik het een beetje mwahmwah zou vinden (natuurlijk is er ook een plein waar je fietsen kunt huren en souvenirs kunt kopen, maar dit ligt aan de rand van het centrum en kun je gemakkelijk links laten liggen).

‘s Avonds heb ik boodschappen gedaan in een volwaardige supermarkt, en ook dat is fijn na weken alleen in de kleine shops geweest te zijn met voornamelijk koek-snoep-chips-ijs. Ik was ook even klaar met alles van de straat eten, het is altijd iets met deeg en gefrituurd in de olie. Lekker hoor, maar ik heb onwijs genoten van de rijstwafels met cream cheese en komkommer, goddelijk!

Maandag liep ik om half 7 weg en heb ik door de wijk geslenterd maar ook de ‘belangrijke’ gebouwen bezocht. Ik kwam in een park waar een permanente kermis is (ik weet niet of ik in de attracties zou durven, sommigen zijn behoorlijk gedateerd en weet niet hoe het zit qua onderhoud en veiligheid enzo…), ik heb over een muur kunnen spieken bij een ‘zoo park’/kinderboerderij maar dit was te triest om te zien – de dieren in kleine hokjes, een reetje kon niet fatsoenlijk meer op zijn achterpoten staan – zo zielig en naar om te zien, mannen en vrouwen die overal de parken en straten schoonvegen – elke dag maar weer, de mannen die een fort aan het restaureren zijn en met zand, stro en water een lemen laag aanbrengen, een vrouw waarbij ik 1 brood wilde kopen maar zo blij was mij te zien dat ik er 2 mee kreeg zonder te betalen.

De maandagavond, dinsdag en woensdag heb ik eigenlijk niet zoveel noemenswaardig gedaan. Opnieuw bezig geweest een treinkaartje te kopen naar Khiva, deze gaat woensdagnacht maar had ik eigenlijk voor dezelfde avond moeten kopen want de woensdag was vooral een beetje hangen en wachten tot ik weg kon. Geen zin om nog een keer naar het centrum te gaan dus heel veel meer dan boodschappen doen, dingen uitzoeken, lezen en het verslag foto’s uitzoeken heb ik niet gedaan. Nou ja, ik heb lekker kunnen uitrusten afgelopen dagen. Kleding met de hand gewassen, en ook mijn dagrugzak gewassen (en dat was nodig…), mij ingelezen over Tadzjikistan en toch nog een couchsurfer gevonden voor mijn bestemming na Khiva. Hopelijk gaat deze wel door!

De link naar de foto's:

https://1drv.ms/f/s!Ar87NWIVlPefqyisjXBQDd-wGoyo?e=gF4Oa2