Een tussenweekje

Tussenweekje 9 september – 14 september

Vrijdag zijn Dani en ik samen op pad geweest. Haar moeder geeft vrijwillig online Engelse les aan gevluchte Afghaanse vrouwen en 2 daarvan wonen toevallig in een buitenwijk van Dushanbe, dus Dani wilde daar op visite. En ik weet niet meer of zij mij heeft uitgenodigd of ik mezelf, maar we gingen in elk geval samen ;). We werden heel gastvrij ontvangen door de hele familie. We zijn er nog niet helemaal uit wie wie is, maar de man is in elk geval met 1 of misschien 2 van de vrouwen getrouwd, heeft totaal 5 kinderen en zijn 3 zussen en vader wonen er ook. We wisten niet goed wat te verwachten van hun Engels en of een gesprek mogelijk zou zijn, maar we konden met behulp van ieders Engels een goed gesprek voeren. Ze hebben van alles verteld over hun vroegere leven en hun leven nu in Dushanbe. Een aantal heeft een visum aangevraagd in Canada dus hopelijk kunnen ze daar binnenkort terecht. Ze hebben dan wel een huis, maar ze zijn toch vooral aan het wachten. Alleen de man werkt, de kinderen gaan niet (meer) naar school maar sommigen krijgen wel thuisonderwijs, ik denk ook van vrijwilligers. Het lijkt een beetje dezelfde situatie als in de crisisnoodopvang in Doetinchem, wachten tot je nieuwe stappen kunt maken…

We kregen eerst thee met snacks en later ook nog een lunch en toen was het tijd om voorzichtig aan te kondigen dat we echt weer weg moesten, anders zouden we er nooit wegkomen (we mochten namelijk ook blijven slapen etc.). De man kwam van een taxirit terug en heeft ons naar een taxiplaats gebracht vanwaar we terug konden naar Dushanbe.

‘s Middags moest ik een aantal dingen regelen dat zoals gewoonlijk weer uren in beslag nam wat in Nederland misschien 45 minuten zou duren, maar, het is gelukt. Mijn wandelschoenen zijn weer gemaakt, ik heb een voorraadje US-dollars (nodig in Libanon) en ik heb boodschappen gedaan. ‘s Avonds met de overgeblevenen uit eten geweest in een Georgisch restaurant, bracht me even terug naar de reis 4 jaar geleden, leuk en lekker! En toen was het tijd om afscheid te nemen van de laatste 3. Eentje vliegt vannacht en Dani en ik zullen morgenochtend vertrekken.

Ik heb meerdere dingen overwogen hoe en wanneer terug naar te gaan naar Bishkek. Een lange tijd dacht ik dat ik via de zuidkant van Kirgizië terug zou komen, dan kon ik nog naar 2 plekken die nog op mijn lijstje stonden. Maar op het laatst heb ik besloten dat ik dat toch teveel moeite zou vinden voor misschien 2 dagen daar en de rest reisdagen. Een andere optie was om nog een nacht in Dushanbe te blijven, het was zaterdag namelijk onafhankelijkheidsdag en ik had van alles gezien ter voorbereiding. Maar niemand kon echt vertellen hoe en wat, en ik vroeg me af of het niet allemaal een beetje een teleurstelling zou zijn.

Met daarbij, Dani en een Nederlands meisje zouden zaterdag de grens over naar Oezbekistan en het leek me wel gemakkelijk mij daarbij aan te sluiten. Anders moest ik zondag alles alleen ondernemen en daar had ik even geen zin in.

Dus, zaterdagochtend om 9u, zijn we met in totaal zijn 4-en met een shared taxi naar de grens met Oezbekistan gegaan en goh, opnieuw leek er wat met mijn paspoort. Ik vermoed dat de stempel van Tadzjikistan niet duidelijk genoeg was. Ik moest in elk geval weer minstens 10min wachten voordat ik hem terugkreeg, niet heel relaxed (aangezien ze aangaven dat er een ‘problem’ was maar mij niets konden vertellen omdat ik geen Russisch spreek en zij geen Engels). Toen verder met een taxi naar Samarkand en gelukkig kon ik een treinkaartje kopen naar Tashkent voor dezelfde avond. Heel comfortabele 2u in de trein gezeten met airco, veel beenruimte, we kregen zelfs thee en een cakeje/croissant en oordopjes voor de Bollywoodserie. Een hoog gehalte service á la vliegtuig.

Ik had een hostel gevonden in een ander deel van de stad en met de metro en googlemaps was deze snel gevonden. En dan ben ik na een goede 2 weken met altijd mensen om me heen, weer alleen. En dat is stiekem ook best fijn. Weer de tijd nemen om een boek te lezen, alleen rond te wandelen en doen wat je zelf wil.

Zondag was een internetdag en die heb ik grotendeels doorgebracht in het Eco Café. Ik had hierover gelezen en ik was erg toe aan iets van vers fruit en verse groente. Een smoothie gehad, een lekkere bowl met grilled veggies, een verse worteljuice en een bruschetta met avocado. Zoo lekker!

En toen begon om 18u weer een reis, de nachtbus naar Bishkek. Waar de reis de vorige keer 16u had geduurd, duurde de reis nu ‘maar’ 13u, niet slecht. De grensovergangen met Kazachstan gingen vrij vlotjes, we hoefden in elk geval niet uren te wachten tot ook de bus erdoor was.

Ik ben weer terug in Apple Hostel in Bishkek, inmiddels de derde keer. Maar het is fijn om een plek te hebben die bekend is, te weten waar je kunt pinnen en waar de supermarkt is. Maandag doe ik bijzonder weinig; slapen op de bank, veel internetdingen, naar de supermarkt, stukje wandelen, netflix kijken.

Wat nog op mijn lijstje stond maar wat de vorige keer niet is gelukt, doe ik nu wel. Dinsdag ga ik naar Ala Archa National Park. Om 9u komt de taxi en rijden we met zijn 4-en een klein uurtje naar de ingang. We hebben afgesproken dat ieder zijn eigen tempo loopt en we elkaar om 16u terug zien als de taxi ons weer komt ophalen. Helaas is het weer niet al te best, het is mistig, het regent op stukken en maar heel soms zien we de zon. Het eerste stuk is best een stuk klimmen en ik besluit al vrij snel dat ik niet naar de top ga, ik heb er gewoon geen zin in en ik denk dat het uitzicht minimaal is vanwege het weer. Maar, een stuk omhoog en daarna een vrij gemakkelijk stuk tot aan de waterval (die natuurlijk tegenvalt zoals watervallen wel vaker doen…) is een leuke wandeling. De uitzichten zijn mede vanwege het weer prachtig; donkere luchten, de wolk die in de vallei blijft hangen, een felle regenboog. Als ik weer beneden ben loop ik ook nog een heel stuk langs de rivier. We zijn allemaal op tijd terug en het wordt toch wel koud, wat een verschil met andere dagen. Helaas heeft de taxi autopech en komt een half uur te laat, we verlangen allen naar een warme douche! Terug in het hostel is dan ook het eerste wat ik doe en daarna heb ik een rustige avond.

Woensdag is de laatste dag in Centraal Azië, oh oh. Ik heb geen zin om in het hostel te blijven hangen, dus ik loop vele km’s zonder echt een doel. Gelukkig is de temperatuur eindelijk eens geen 38 graden, maar een prima 22 graden. Ik heb 2x een stop in een park om te lezen en 1x om te lunchen met een laatste lavash op een plein. Eind van de middag en avond zoek ik mijn spullen weer bij elkaar, organiseer mijn tas, maak spullen op en gooi dingen weg, ook weer lekker.

Ik ben helemaal klaar voor het volgende deel van de reis: Libanon en Jordanië. Het wordt wel een lange reisdag. Ik vertrek om 2:30u vanuit het hostel met een gedeelde taxi naar het vliegveld, om 8u vlieg ik in 5u naar Istanbul. Daar wacht ik 11uur en dan vlieg ik in ruim een uur naar Beiroet. Maar, dan heb je ook wat :).

En ik heb het goed geregeld want couchsurfer Wael haalt mij net even na middernacht van het vliegveld (zo fijn want dat scheelt mij een taxirit waar ik een hekel aan heb vanwege het ‘afzetten’) en ik mag bij hem logeren, chill!

De link naar de (weinige) foto´s:

https://1drv.ms/f/s!Ar87NWIVlPefrUlR9EEs20TF5ekb?e=oRspBF