Tadzjikistan deel 2

De 11daagse tour op de Pamir Highway

28 augustus – 7 september

Dag 1: Om half 10 ben ik opgehaald door onze chauffeur Nasir en hoewel werd gezegd dat we een Engelssprekende chauffeur zouden krijgen, was al snel duidelijk dat het geen hele gesprekken gingen worden want zijn Engels is bijzonder basic. Erg jammer! We gingen al snel de stad uit en kwamen in de bergen. De weg was erg slecht, we hadden regen in het begin en zelfs een hagelbui. Het klaarde gelukkig al snel op en de uitzichten waren echt fantastisch, zoveel verschillende kleuren/bergen/landschappen. Elke minuut zou je kunnen stoppen voor een foto.

Het grootste gedeelte van de Pamir grenst aan Afghanistan met enkel de Panj-rivier ertussen. Het is zo’n gek idee dat de wereld aan de andere kant van de rivier zó anders is. We hebben meerdere Talibanvlaggen gezien, mannen op motoren die op het grindweggetje rijden, een overgang wat eerder gewoon een toegankelijke grens was, maar ook natuurlijk het dagelijks leven al lijkt het vrij rustig. De huizen zien er over het algemeen meer basic uit en wetende wat de regels zijn voelt het zo raar er vlak langs te rijden…

Onderweg hebben we nog 2 auto’s kunnen helpen uit het grind te duwen, zij hadden zich vast gereden. We hebben ook een stop bij een museum. Waar we even denken dat het zo’n verplicht bezoekje is, is het uiteindelijk wel grappig want we krijgen een gids die mee heeft geholpen met de opgravingen van het fort. In een beetje gebrekkig Engels vertelt hij van alles en haalt hij gewoon voorwerpen uit de vitrine en geeft het ons in de handen om een foto te maken. Hij heeft ook boeken geschreven, de president ontmoet en alles, en zonder teveel op te scheppen laat hij toch even weten wat zijn rol is geweest. We krijgen de boeken en de foto’s ook te zien.

Om iets voor 18u komen we aan, na heel wat uurtjes in de auto! We droppen de spullen (ik heb een kamer voor mij alleen) en gaan afzonderlijk van elkaar het dorp in. De met name kinderen zeggen allemaal hallo, willen gezien worden, soms vragen ze wat, het is alsof je heel bijzonder bent zonder dat het vervelend is. Al snel nodigt een oudere vrouw me uit voor een kopje ‘chai’ en voor ik het weet zit ik in een woonkamer en krijg ik niet alleen thee maar ook soep, watermeloen, komkommer en brood met kaas. Het is een beetje lastig weg te komen en ben dus ook iets te laat voor het avondeten in het guesthouse, maar het was zeker een warm welkom op Pamir Highway. Na het avondeten spelen we een potje kaarten en gaan we naar bed.

Dag 2: Na een ontbijtje zijn we om half 9 vertrokken. We moesten onderweg 1uur wachten op wegwerkzaamheden. Ze zijn de ‘weg’ aan het verbreden en halen dus hele stukken berg weg en dumpen de rotsen gewoon in de rivier ernaast, niet al te moeilijk doen.

Daarna leek het alsof we haast hadden want de komende 4uur heeft de chauffeur idioot hard gereden. Van genieten van de omgeving was niet echt sprake, we voelden allemaal een soort haast maar wisten niet echt waarom. Aangekomen bij de plek vanaf waar we zouden wandelen waren we inmiddels met 2 auto’s en ik snap de haast denk ik wel, want pas om 17u waren we klaar om de 1:45u naar boven te lopen waar we zouden overnachten. Het was fijn na alle uren in de auto actief te zijn en de wandeling was vrij makkelijk maar fantastisch! Langs een rivier, in de vallei, naar 3 ‘villages’ in de bergen. Wat een plek om te wonen! In het eerste dorpje staan 5 huizen, iets verderop het tweede dorpje ook 5 huizen en het laatste dorp heeft 2 huizen, alles bij elkaar zo’n 60 bewoners. Enkel toegankelijk via een paadje in de bergen, boodschappen en dergelijke worden vervoerd met een ezel. Ongelooflijk! Ze zijn grotendeels zelfvoorzienend denk ik, maar zullen niet zo gevarieerd eten als wij doen… Na het avondeten met soep en snacks (want het is net als in Kirgizie blijkbaar gebruikelijk dat er bij het avondeten ook schalen staan met biscuitjes, rozijnen, noten en snoepjes) gaan we richting de kamer. We slapen met zijn allen in één ruimte, best gezellig, net een kamp van groep 8.

Dag 3: Om 7:30u ontbijt en toen zijn we naar een meer gelopen. Je kunt bijna niet verdwalen want het paadje is gemakkelijk te volgen. We lopen het eerste stuk gezamenlijk maar dat vind ik vrij irritant. Ik loop liever op mijn eigen tempo en alleen, zo geniet ik meer van de omgeving. Op een gegeven moment maak ik me vrij en heb ik een prachtige wandeling naar boven. Na 1,5u kom ik aan; een blauw meer, ezeltjes en koeien aan het grazen, snowy mountains op de achtergrond. Zo mooi! Na wat fotomomenten loop ik alleen weer naar beneden. Ik word in dorpje 2 uitgenodigd voor een kopje chai, ik heb gelukkig koekjes en cake mee om te delen (ook wel fijn om eens wat terug te kunnen geven) en daarna loop ik terug naar ons guesthouse. De mensen die hier wonen zijn zo aardig en gastvrij, erg leuk! Na opnieuw kopjes thee is iedereen terug en is het tijd om te vertrekken. Ik loop lekker alleen en geniet opnieuw van de wandeling. Zo’n bijzondere plek, zo afgelegen, zo idyllisch. Ik had hier makkelijk een paar nachten extra kunnen blijven! Ik heb vaker in afgelegen dorpjes geslapen, maar dat je hier alleen lopend kunt komen maakt het extra speciaal.

De kinderen gaan van hun 5^e tot 10^e jaar naar een ‘schooltje’ in dorpje 2 en daarna een soort kostschool-idee in het dichtstbijzijnde dorp. We hebben een verpleegster ontmoet in dorp 1 die daar 2x per maand komt en de 3 ‘dorpjes’ bezoekt dus mooi dat het op die manier is geregeld.

We rijden een uurtje naar Choroug en ik ben erg blij met een douche, ik was wat kleren en daarna eten we bij een pizzeria een niet al te goede pizza.

Dag 4: Een vroeg ontbijt en om 8u zijn we helemaal klaar voor vertrek. We weten dat het een lange dag zal worden met een aantal stops. De eerste is een hotspring. Dames en heren gescheiden en badkleding is niet toegestaan. Na 15min is het behoorlijk warm geworden en rijden we door naar de volgende stop. Eerst hebben we een picknicklunch en daarna bezoeken we het fort. Er is weinig meer van over en niet bijzonder, maar de uitzichten maken het zeker de moeite waard! We rijden daarna door verschillende landschappen, opnieuw heel bijzonder! We bezoeken een fort wat mooier is dan de eerste, maar vooral het uitzicht maakt het zo mooi. Vlak in de buurt is opnieuw een hotspring, deze is overdekt maar zeker zo lekker warm dus 15min snoezelen en dan naar de laatste stop, een boeddhistische tempel. Wat kinderen rennen naar de auto en nemen ons mee en oefenen hun Engels. De tempel is opnieuw weinig interessants, maar de ‘tour’ door de kinderen maakt het leuk. De laatste 1,5u rijden en dan komen we aan bij ons guesthouse waar we meteen voor het avondeten kunnen aanschuiven.

Het was opnieuw een mooie dag! Veel variatie in landschappen en meerdere stops. De weg was vandaag vrij goed. Weinig asfalt, maar prima om aardig door te kunnen rijden zonder ontwijken van hobbels en kuilen wat soms een beetje misselijkmakend is.

Dag 5: Vandaag een grote hike-dag! Ik stond natuurlijk netjes op tijd klaar, ik had eigenlijk al eerder willen beginnen maar goed, je bent met een groep dus je doet concessies. Maar om half 9 besloten Dani en ik te vertrekken. We wisten dat het eerste stuk het lastigst zou worden, vooral alleen maar steil omhoog. En steil was het, echt pittig op meerdere plekken. Vaak op adem komen, verzuurde benen. Maar ja, je moet toch door. Na 1:50u alleen maar (steil) klimmen kwamen we op een heerlijk stuk aan, gewoon rechttoe rechtaan wandelen, wat een verademing was dat! Het was ook nog eens met prachtige uitzichten zowel voor ons als achter ons, een feestje. Ik dacht eigenlijk dat we het meeste klimmen wel hadden gehad, dus het viel nogal rauw op mijn dak dat we nog meer moesten klimmen. Ik had het zwaar! Stappen tellen dan maar, vaak op adem komen, even zitten om de benen te ontlasten. We hebben er 3,5u over gedaan uiteindelijk, niet slecht. Het idee was om bij een meer aan te komen, maar het meer bleek niet te bestaan, ik denk opgedroogd in de zomer. Dat was wel een kleine deceptie, maar we zijn een stukje teruggelopen en hebben daar ruim een half uur een heerlijke lunchpauze gehad met uitzicht op de snowy mountains. Daarna begon de terugweg. Dan besef je eigenlijk pas hoeveel je hebt geklommen en hoe makkelijk het naar beneden gaat ;). We wilden het laatste stuk niet dezelfde weg terug nemen want we wisten dat er ook een andere weg zou zijn. Niet dat het minder steil was overigens, dit was op plekken behoorlijk steil over los zand/grind/keien, best een uitdaging! Het pad was lastig te volgen en soms moesten we onze eigen weg vinden. Het vraagt wat van je concentratie omdat je over elke stap moet nadenken. Op een gegeven moment zagen we iets bekends en na 3u waren we terug in het guesthouse. Normaal zou de terugweg aanzienlijk sneller gaan dus dat zegt iets over de moeilijkheid (we hadden trouwens ook een kleine omweg genomen). Na een douche waren de struggles en pijn in de voeten al snel vergeten en keken we terug op een geslaagde hike!

De nacht heb ik doorgebracht met de kitten die midden in de nacht mijn kamer in is geklommen via het raam, maar het was gezellig aangezien ze lekker aanhankelijk was en fijn bij me heeft gelegen :).

Dag 6: Om half 8 begon de dag met een ontbijt (met opnieuw gebakken ei, best lekker hoor, maar ik eet nu al 2 weken gebakken ei bij het ontbijt, altijd met veeeeel olie), daarna de spullen weer ingepakt en op pad. Na een paar uur rijden kwamen we bij een plek waar we konden wandelen. Een soort van uitleg ontbrak, dus we zijn maar gewoon gaan lopen. We zitten inmiddels op bijna 4000m en aan het ademen merk je dat je hoog zit, dus ik denk halverwege vond ik het wel mooi geweest. Ik miste ook een doel van het wandelen, wist niet hoe ver het nog was, het leek me gewoon niet echt de moeite waard verder te lopen. Dus genoten van het uitzichten, wat vogels bekeken met de verrekijker, en hier waren ook marmotten, leuk!

Na de wandeling was het opnieuw een paar uur rijden naar Murgab, onze volgende overnachtingsplek. We hebben een stop gehad bij een yurtkamp waar we jakyoghurt en jakboter hebben geprobeerd en sommigen wilden graag op een jak rijden. Dat laatste heb ik niet gedaan, dit valt voor mij in de categorie ‘olifantje rijden in Thailand’. Na een korte stop bij een opvanglocatie voor sneeuwluipaarden kwamen we rond 18.30u aan bij het guesthouse van onze chauffeur. Het eten werd geserveerd en daarna hebben we onze spullen weer gepakt voor de volgende dag.

Dag 7: Na een ontbijt met pannenkoeken (lekker!) gingen we op pad. Een paar uur rijden in opnieuw een prachtige omgeving, het blijft elke keer anders. We reden langs de grens met China, er is een afzetting maar het is niet de officiële grens, het is een soort niemandsland. We kwamen aan bij de beginplek van onze hike. We waren inmiddels op 4100m hoogte. Gelukkig had ik geen last van hoogteziekte. Dat kan iedereen zomaar overkomen en ik had geen medicijnen mee, dus ik kom er goed mee weg. We hadden gekozen voor een langere maar minder steile hike. Deze hike zou ons naar een uitzichtpunt brengen op 5100m met uitzicht op het meer en de 7000m hoge bergen aan de grens met Kirgizië. Als dit de minder steile versie was, ben ik heel benieuwd hoe de steile wandeling zou zijn geweest… Al snel had ik last van mijn ademhaling en ik heb de bijna 3u omhoog allerlei tactieken geprobeerd: zigzaggend wandelen waardoor het minder steil is, een rots uitzoeken tot waar je moet lopen totdat je mag rusten (maar die stond toch vaak te ver weg), met mijn voeten schuin omhoog als een soort dressuurpaard, stappen tellen. Het was echt pittig! Op een gegeven moment waren er 2 rechtdoor gegaan maar ik had op maps.me gezien dat het sneller leek om links te gaan. Toen ik eindelijk boven was, na meer dan 800m klimmen, was het uitzicht prachtig! Er lag hier en daar nog wat sneeuw, ik heb een soort kleine ijswand gezien, onderweg redelijk wat hazen en schedels van de Marco Polo schaap. Na een niet al te lange pauze, want het was winderig en koud, dacht ik dat het een goed idee zou zijn om een andere route naar beneden te zoeken. Nou, dat bleek een verkeerde inschatting! Ik heb in het begin vooral veel schuin naar rechts om de bergen gelopen hopende de juiste vallei te vinden waar ik naar beneden moest, maar, deze heb ik niet gevonden. Op een gegeven moment had ik door dat ik toch wel een soort verdwaald was. Ik was inmiddels ook al uren alleen. Het pad was grotendeels slecht, ik gleed bij elke stap centimeters naar beneden (met veel steentjes in mijn schoenen, maar ik heb ze maar laten zitten, elke keer eruit halen zou nutteloos zijn), 1x een hardere en langere val, en mezelf elke keer afvragende waar de f*ck de juiste weg was. Omdat we van een andere kant waren begonnen dan we op maps.me hadden gekregen, had ik ook geen navigatie om naar terug te gaan. Echt niet slim alles bij elkaar! De uitleg van de gids bij de start van de hike sloeg natuurlijk ook nergens op, zoals wel meer organisatiedingen in deze tour niet het beste zijn. Toch wel een beetje stress… Toen ik de juiste weg maar niet kon vinden besloot ik maar naar beneden te gaan, daar moest ik sowieso heen! Ik zag in de verte ook de weg, dus ik had bedacht dat als ik de auto niet zou kunnen vinden, ik altijd naar de weg zou kunnen lopen en de eerstvolgende auto zou kunnen aanhouden. Toen ik vrij ver beneden was, wist ik niet of ik nou links of rechts moest. Aan de hand van een foto die ik op de heenweg had gemaakt, besloot ik links te gaan en woopwoop, na 6u onderweg geweest te zijn, vond ik mijn groep terug. Wat een opluchting (ook voor de mensen die beneden stonden te wachten en zich toch wel zorgen maakten, de eerste was namelijk om 13u alweer terug)!

Beneden bleek dat de juiste weg toch de weg was van de eerste 2, maar ja, who knew. Er waren nog 2 wandelaars ook links gegaan, maar die hadden de top niet bereikt en hadden dezelfde weg terug gelopen. Gelukkig was dit de laatste hike-dag, ben er wel even klaar mee. Het is wel grappig om te merken hoe zo’n hike verloopt, je komt in allerlei emoties binnen een paar uur hiken; vol goede moed, uitputting, afvragen waarom je dit leuk vind, toch doorzetten, stress, angst, blijdschap en opluchting.

We hebben nog een fotostop gemaakt bij het meer met uitzicht op de besneeuwde 7000m bergen, wow! En toen naar ons guesthouse bij Karakullake. Het is hier echt het einde van de wereld. Er wonen slechts 700 mensen in een vrij uitgestorven en troosteloos dorp aangezien er vroeger 1200 mensen woonden. Er lijkt hier echt niets te doen, één kleine ‘supermarkt’ met weinig keuze, er is niets geen groen, het is kaal, er is niet altijd elektriciteit, ik weet niet of er geen stromend water is maar er zijn een aantal waterpompen in het dorp, er is alleen een koude douche, de wc’s zijn 20m van het guesthouse; hoe leven de mensen hier? Na een rondje in het dorp en een potje volleybal met wat jongens was het tijd voor eten, een leuk gesprek en vele potjes uno voordat ik om half 11 naar bed ging.

Dag 8: de dag begon weer vroeg met een ontbijtje met ‘porridge’ en toen begonnen we aan de terugweg. De komende dagen zullen we terugrijden, gelukkig niet de hele weg hetzelfde, maar ik merk dat het mentaal toch een beetje anders voelt om terug te gaan. De eerste uren zijn hetzelfde en hoewel de bergen nog steeds geweldig zijn, raak je er ook aan gewend. De eerste stop was in Murgab, een vrij troosteloze stad. Het plan was eigenlijk een uurtje te blijven, maar onze chauffeur vertelde ineens dat we pas om 15u zouden vertrekken, dat zou betekenen dat we 5u in een dorp moesten doorbrengen waar we niet wilden zijn en waar niets te doen was (en ook niet mooi was). We zijn even naar een museum geweest maar dat was in 5min bekeken, even naar de bazaar, wat inkopen gedaan en toen naar het guesthouse van de andere groep. Daar thee gedronken en vooral een beetje gehangen, het voelde echt zonde van de tijd. Zij vertrokken eerder en toen zijn we naar een guesthouse geweest waar we eerder hebben geslapen, daar hebben we gewacht en geluncht (met lekkere soep en pannenkoeken, dat dan weer wel) en toen hebben we de chauffeur verteld dat we echt niet langer wilden blijven. Zijn gezin woont daar dus ik snap wel dat hij daar tijd wil doorbrengen, maar voor ons was het echt niets. Om 14u zijn we gelukkig vertrokken, nog een stop gemaakt bij een meer en toen kwamen we aan bij onze volgende plek, een yurtkamp op een prachtige locatie. Heel afgelegen, in een vallei, bergen om ons heen, super! En we hebben een eigen hotspring, dus voor het eten hebben we daar van genoten. Na een lekkere maaltijd en veel potjes uno zijn we voor het slapen gaan nog een keer in de hotspring gegaan en toen naar bed.

Dag 9: Na een heerlijke nacht in de yurt mochten we zowaar een beetje uitslapen en chillen, voor het eerst! Alhoewel, deze keuze hadden we zelf gemaakt... We hadden 2 keuzes aangezien er wegwerkzaamheden zijn en de weg het grootste gedeelte van de dag dicht is. De eerste keuze was half 7 ontbijt en dan vertrekken maar dan zouden we veel tijd hebben in Choroug en dat is niet de plek waar je uren wilt zijn. In plaats daarvan hebben we gekozen voor een paar uur genieten van de omgeving rond het kamp. Ik was natuurlijk al vroeg wakker en heb eerst een uur alleen rondgelopen. Om 9u hadden we ontbijt met een gekookt ei, ook weer eens wat anders, en toen hebben we met zijn 5-en nog een heerlijke rustige makkelijke wandeling gemaakt in de vallei. Prachtig groen, bergen om ons heen, zonnetje erbij, niets te klagen. Ik heb nog snel een ‘duik’ in de hotspring gedaan en toen was het tijd voor de lunch. En oh, we hadden vers brood. Zooo lekker!! (er is hier bij elke maaltijd brood, maar vaak is het brood uitgedroogd en hard, dus dit was echt luxe!). We hadden ook een aardappelgerecht en watermeloen, mjammie (fruit is hier ook een luxe en hebben we zeker niet elke dag gehad).. Rond kwart over 1 zijn we gaan rijden en het zouden heel wat uurtjes in de auto zijn. De weg varieerde van bijzonder slecht tot prima; het aantal km’s viel mee maar door de wegen heeft het ons wel bijna 6u gekost. We komen langzaamaan weer in de bewoonde wereld, best jammer eigenlijk. We hebben hele stukken gehad waar we lang konden rijden zonder iemand tegen te komen…

We hadden aangegeven niet nog een keer in hetzelfde hotel als op de heenweg te willen verblijven en de chauffeur wist nog een leuk guesthouse net buiten de stad, helemaal goed. Heerlijk gegeten (bulgur, aardappelpuree en kip) en toen na dagen weer een douche kunnen nemen. En na de nodige potjes uno lekker naar bed.

Dag 10: Korte samenvatting van vandaag: 7uur in de auto voor slechts 230 km, echt slechte weg, vooral heeeel veeeel stof, een paar keer stoppen voor wegwerkzaamheden of vrachtwagens die elkaar moesten passeren op ieniemieneweggetjes, veel gehobbel in de auto, daarvan misselijk zijn, uurtje in de stad doorgebracht en toen naar het laatste guesthouse, op wel weer een mooie plek buiten de stad en aan de rivier!

Dag 11:De laatste dag! Vandaag was het eigenlijk alleen maar uren rijden om terug te gaan naar Dushanbe. Het was overigens wel een mooie dag, want op deze weg zijn zoveel verschillende landschappen te zien. Dus de laatste momenten genieten van de bergen dan maar.

Rond half 3 waren we terug in het hostel en een uurtje later was de andere auto er ook, zij hadden onderweg autoproblemen (maar goed dat het op de terugweg was en niet ergens halverwege de tour... ), 's Avonds hebben we met zijn allen Indiaas gegeten, we waren erg toe aan andere smaken en het heeft ons allemaal fantastisch gesmaakt! Daarna nog een paar potjes uno gespeeld en toen was het tijd om afscheid te nemen van Kim en Simon, zij zijn de eerste die morgen vertrekken.

Conclusie van de tour:

Dit was echt een geweldig avontuur!! Zeker een highlight van deze reis so far! Zo anders dan de dingen die ik tot nu toe heb gedaan op reizen. De landschappen waren zoo mooi en elke keer zo anders, prachtige kleuren en vormen, je raakt niet uitgekeken. De foto’s zijn niet half zo mooi als dat het in het echt was, maar je krijgt een idee. Het is alsof de landschappen zijn geschilderd, het lijkt soms bijna ‘nep’.

We hebben heel wat kilometers gereden op nogal verschillende wegen. Soms echt prima asfalt maar dat was niet heel vaak. Vaker was het slecht, vol kuilen en gaten, veel ook zonder asfalt en slechte dirtroads. Maar, dat hoort allemaal bij het avontuur. Ze zijn volop bezig aan de weg, en het avontuur zou echt een stuk minder zijn als dit allemaal en perfect geasfalteerde weg zou zijn… Dus ik ben benieuwd hoe deze tour over een paar jaar zal zijn.

Het was wel echt tof om zo afgelegen en remote een land in te gaan. Bijna niemand tegen komen, kleine dorpjes (of slechts een paar huizen) waarvan je je afvraagt hoe mensen hier dag in dag uit werken en leven.

De overnachtingsplekken waren precies zoals ik mij had voogesteld: basic, geen luxe maar voor een nachtje slapen prima. Het eten vond ik best oké. Vaak soep, een paar keer plov of een ander lokaal gerecht. Ik had misschien meer van hetzelfde verwacht, dus ik vond de variatie best goed (behalve de ontbijtjes dan…). De wc’s waren variërend van een doorspoelwc (luxe!) tot een wc-pot met een gat in de grond eronder tot de ouderwetse squattoilet, van alles wat.

We hebben een speciale vergunning moeten regelen om dit gebied in te mogen en we hebben wel 15 controles gehad waar we elke keer een kopie van ons paspoort en vergunning moesten geven. We hebben langs de grens met Afghanistan veel soldaten een soort patrouille zien lopen, meestal in drietal.

Er gaat een soort ‘gezegde’ dat je de Pamir Highway niet goed hebt gedaan als je niet ziek bent geweest, maar ik vond het wel prima zo :). Iedereen heeft ergens in de 11 dagen met name buikklachten gehad, sommigen hebben ook last gehad van hoogteziekteverschijnselen. Ik had vooraf gelezen dat het kan helpen om veel te drinken, dus de dagen dat we hoog zaten, heb ik de aanbevolen 3liter wel gehaald. Maar verder heb ik gewoon geluk gehad denk ik…

De organisatie van de tour liet zeker te wensen over. De communicatie ging in het begin goed, maar later kregen we gewoon geen reactie mee. Een Engelssprekende gids ‘beloven’ die geen Engels spreekt is behoorlijk onhandig en erg jammer want ik had veel willen vragen over wat ik heb gezien, nu blijf je toch alleen een aanschouwer zonder bepaalde dingen te snappen. Beide chauffeurs waren ook niet zo goed in communiceren; wij weten niets over hoe lang iets rijden is of hoe lang het wandelen is, maar ze konden ons ook niet echt duidelijkheid geven terwijl zij dit toch echt vaker doen en je verwacht dat ze het weten. Beetje frustrerend soms!

Hieronder de link met de foto´s (het zijn er weer veel....):

https://1drv.ms/f/s!Ar87NWIVlPefrGL5ImDH9s6UUBhB?e=RkKyCr