Tadzjikistan deel 1

Tadzjikistan: 23 augustus – 27 augustus

*Tadzjikistan is bijna 3,5 zo groot dan Nederland en er wonen bijna 10 miljoen inwoners.

*Net als in Kirgizië bestaat Tadzjikistan voor meer dan 90% uit bergachtig gebied. Meer dan 50% van het land heeft een hoogte van meer dan 3000m boven zeeniveau.

*De hoofdstad is genoemd naar een dag in de week, Dushanbe betekent maandag.

De treinreis was eigenlijk prima te doen! De temperatuur was goed, het was rustig in de trein (op wat kinderen na die me een behoorlijke tijd hebben geobserveerd, haha). De kerel van de wagon wilde nog wel dat ik 10.000som zou betalen voor thee danwel heet water. Zelfs toen ik zei dat ik er geen gebruik van zou maken, bleef hij een beetje aandringen. Met behulp van iemand die Engels sprak maakte hij nogmaals zijn punt, maar ik ging het niet gebruiken en ging ook niet betalen. Ik had ook geen som meer, dus dat ging hem sowieso niet worden.

De Oezbeekse bordercontrol ging even moeilijk doen over de registratie van de hostels. Ik had wel gehoord dat je vanaf ik dacht de 5^e dag registratiepapieren moet krijgen van de hostels waar je bent geweest, maar had van andere reizigers gehoord dat ze er niet naar hadden gevraagd dus had er slechts 1. Ik kon er nog wel 1 via Booking laten zien, maar had ook wel nachten gehad zonder belasting te betalen en 2 nachten couchsurfing gedaan. Hier hielp het dan wel weer dat er een taalbarrière was, andere had hij vast moeilijker gedaan, maar ik hield mij een beetje van de domme en op een gegeven moment was het goed.

Net voor de grensovergang kwam er een vrouw die mijn tassen nog wilde controleren, beetje vaag verhaal. Ze leek op zoek te zijn naar een ‘tablet’ en het enige dat ik kon bedenken is dat ik de avond ervoor een vitaminepil had gehad, en dat iemand dat dan moet hebben gezien en verdacht hebben gevonden, want de rest werd niet gecontroleerd. Maar prima hoor, je checkt mijn tas maar…

Aangekomen op de Tadzjiekse kant werd mijn paspoort wel even gezien door een man in uniform en werd ik welkom geheten in Tadzjikistan. Op het treinstation was het nogal chaotisch met mensen die heen en weer liepen, bagage dat werd verplaatst en het was onduidelijk dat daar de paspoortcontrole was, de andere keren werd dit gedaan in de trein. Ik was inmiddels aan de praat met een Canadees en we konden ze doorlopen dus we dachten dat het voor de mensen was die de trein in zouden gaan.

Ik had nog geen lokaal geld, maar de buschauffeur was zo aardig me toch in te laten stappen. Aangekomen bij het hostel vroeg de eigenaar naar de stempel van Tadzjikistan, die moet hij scannen blijkbaar. Nou, die heb ik dus niet… Oeps! Ben ik gewoon illegaal in het land. Na een leuk gesprek met mijn kamergenoot ben ik terug gegaan naar het treinstation om het te regelen.

Na 25min wachten kwamen er 2 mannen naar me toe, good cop en bad cop. De chagrijnige was meteen meerdere keren van ‘you problem miss’ met een boze kop, ik was met de andere via google translate in gesprek om proberen uit te leggen hoe het zat. Ze zeiden wel meteen dat ik in een boete zou krijgen, daarna was er zelfs sprake van deportatie. Doe even normaal joh! Ik probeerde uit te leggen dat een paspoort normaal in de trein wordt gestempeld, ik het alfabet niet kan lezen, het nogal chaotisch was, er niemand stond om het in goede banen te leiden. Uiteindelijk bonden ze in gelukkig en kreeg ik toch de stempel. Wel moest ik een boete van 17 euro betalen. Vraag me af of dat naar de staatskas gaat of in hun eigen zak ;).

De middag ben ik bezig geweest om de juiste papieren te krijgen voor Tadzjikistan. Als je langer dan 10 dagen in het land blijft, moet je je binnen die 10 dagen laten registreren. En ik heb een vergunning nodig om in een bepaald gebied te reizen waar we met de tour naartoe gaan. Er werd mij verteld dat ik pasfoto’s nodig had, dus die heb ik eerst laten maken, toen lopend naar het juiste kantoor. En toen had ik geen formulier meegenomen van het hostel, oepsie. Gelukkig mocht ik het formulier van het meisje voor mij gebruiken (raar dat het zomaar kan trouwens maar waarschijnlijk is het gewoon een vorm van geldklopperij en maakt het dus niet uit dat ik nu papieren van een ander hostel heb…). Ik heb alles betaald en kon het de volgende dag ophalen.

Donderdag heb ik ´s ochtends een wandeling gemaakt, teruggegaan voor het ontbijt, en van 12u tot 17.30u nog meer sightseeing gedaan naar een paleis, een shoppingmall (waar ik dingen heb gekocht die ik nodig heb voor de tour, en oké, ook dingen gekocht die ik niet nodig heb voor de tour ;)) en naar de bazaar. Daar was ik om noten en gedroogd fruit te kopen. De kraampjes met de kruiden, thee en noten zien er allemaal prachtig uit en iedereen vraagt je aandacht. Ik heb de aankopen van noten/gedroogd fruit daarom maar verdeeld over meerdere kramen zodat ze dan in elk geval allemaal een beetje inkomsten hadden. Ik mocht van alles proeven, ik kreeg kopjes thee, hartstikke leuk!

Ik heb 2 leuke kamergenoten, Anja uit USA spreek ik vooral ‘s ochtends en Birgit uit Duitsland/Australië vooral ‘s avonds omdat ze allebei een ander ritme hebben. Maar heel leuk om weer gesprekken te hebben met andere reizigers, verhalen te horen en ideeën te krijgen. Dit heb ik gemist afgelopen weken!

Vrijdag wilde ik eigenlijk plannen gaan maken voor na de tour, maar, Anja ging naar een meer en vroeg of ik mee wilde. Ja, leuk, laten we het proberen! Met de taxi naar een ander taxipunt, toen naar Shahrinav en vanuit daar wilden we verder met een taxi maar die bracht ons niet verder dan Kuran. Vanuit daar was het nog maar 15km, maar enkel dirtroad, en we dachten dat we wel konden hitchiken. Maar na 1,5u wandelen en slechts 3 auto’s naar beneden zien komen en 0 auto’s omhoog, hebben we besloten dat het niet ging werken en zijn we teruggelopen. Het was echter een leuke wandeling, mooi uitzicht, langs de rivier én leuk gezelschap! Dus dat we dat meer niet hebben gezien was geen enkel probleem. In Kuran weer een taxi terug, even wat drinken in de ‘stad’ en toen met de taxi terug naar Dushanbe. Vreemd dat de terugreis de helft kostte van de heenreis, dus de eerste taxichauffeur heeft goed van ons geprofiteerd… In Dushanbe wist Anja een goede zaak waar we plov konden eten, maar die bleek helaas dicht dus zijn we naar een tentje verderop gegaan waar we alsnog iets traditioneels hebben gegeten. Het was een restaurant met alleen maar mannen, natuurlijk. We kregen een kamerscherm om onze tafel, maar of dat was om ons te beschermen tegen de mannen of de mannen niet in ‘verleiding’ te brengen is niet helemaal duidelijk ;).

Zaterdag en zondag heb ik van alles gedaan; de laatste dingen gekocht voor de tour, ‘s avonds de stad in geweest wat erg leuk is want alle locals komen hun huizen uit en verzamelen in parken waar een soort permanente kermissen/attracties zijn en natuurlijk de verhuur van steps en autootjes maar het is gelukkig niet zo schreeuwend druk als Oezbekistan; hier zie je ook alleen maar de locals!), geluncht met Kim en Simon – een Nederlands stel waarmee ik de tour in Pamir ga doen, rondgelopen, spullen georganiseerd, etc. Zondag was een dag met regen, ja ja. Dat is lang geleden en het was heerlijk dat het een koelere dag was! Zondagavond alle spullen gepakt en toen was ik helemaal klaar voor de tour!

De link naar de foto´s:

https://1drv.ms/f/s!Ar87NWIVlPefrFL_KfQqcypTlHOP?e=0iKbk9