Iran deel 2

De laatste avond in Armenië moesten we onze gekregen fles wodka nog opmaken en daarna kwam er nog een andere fles op tafel. Een heel slecht idee, haha ;). Dinsdag rond elf uur waren we klaar om naar Iran te gaan. Het duurde weer even voordat we een rit hadden gevonden maar uiteindelijk konden we een stuk met 2 mensen uit het leger mee en later zijn we gesplitst en konden we met 2 Iraanse vrachtwagens mee. Exit Armenië en entree Iran moesten we lopend doen maar dit ging probleemloos gelukkig. Hitchhiken is in Iran niet echt bekend, duimpjes omhoog mag niet want dat betekent wat anders, maar met 2 lifts kwamen we ‘s avonds rond 21u aan in Tabriz. We waren nauwelijks uitgestapt en toen kwam, naast taxichauffeurs en mensen die geld met je willen wisselen, Ayhan naar ons toe. Een leraar Engels die ons eigenlijk meteen op sleeptouw meenam. We kwamen erachter dat geld wisselen bij een kantoor niet ging lukken want er is een 3daagse national holiday dus veel is gesloten. Met zijn hulp een guesthouse gevonden (5 dollar per nacht voor ons 3-en), eten gehaald en lekker slapen!
De volgende ochtend hadden we weer met Ayhan afgesproken. Met Ayhan wat geld gewisseld en naar een park geweest en daar hadden we, om 13u, eindelijk een ontbijtje, heerlijk! Even in het park rond gelopen en toen met een taxi naar Kandovan gereden, een dorpje met door mensenhand gegraven grotwoningen waarvan sommigen nog steeds worden bewoond. Helaas was het mistig en hadden we niet echt heel veel uitzicht, maar het gaf ook wel een speciaal tintje aan de foto’s. Weer terug naar Tabriz, wat te eten gehaald en rustig aan gedaan op onze kamer.
Donderdag opnieuw met Ayhan afgesproken (of eigenlijk had hij meer met ons afgesproken...). Hij was iets te laat dus zijn we zelf de straat opgegaan om geld te wisselen. Keuze genoeg, zodra we er één aanspraken stonden er meteen een stuk of tien om ons heen. We waren een beetje sceptisch maar met veel narekenen is het gelukt en hebben we weer ‘eigen’ geld. Eerst op zoek naar een Iraanse simcard, maar vanwege de feestdagen was veel dicht en lukte het niet. Even over de grootste bazaar van Iran gelopen, heerlijk gedroogd fruit gekocht, en toen hadden we meer geluk met de simcard. Hier gaat een hele administratie aan vooraf waarbij ze zelfs de naam van je vader willen weten maar uiteindelijk is het gelukt en hebben we internet.

Om 15u (3u later dan gepland!) afscheid genomen van Ayhan. Absoluut een lieve jongen en heel behulpzaam maar een beetje verstikkend en overwhelming some times dus we vonden het wel lekker om weer met zijn 3-en op stap te gaan. Met een taxi de stad uit en zoeken naar een lift. Gelukkig vonden we 2 vrienden dus ons maar liefst 4uur (volgens google maps 5 uur maar hij reed als een malle) lieten meerijden naar Qazvin. Omdat we laat waren begonnen konden we niet meer verder naar Rasht wat eigenlijk onze ‘planning’ was. In de auto via couchsurfen naar een overnachtingsplek gezocht en in Qazvin ontmoetten we Begnam. Eerst thee gedronken, gegeten en toen mochten we met hem mee naar zijn huis. Hij was een maand geleden beroofd (zei hij..) en had een bijzonder kaal huis. De jongens op hun matje, ik op een kleedje en na een wat onrustige nacht besloten we onze plannen om te gooien. Rasht en Masuleh (bergdorpje) gingen hem vanwege het weer niet worden dus besloten we richting Teheran te gaan. Begnam was gastvrij, maar een beetje een bijzondere en typische man, en toen we ons uit zijn klauwen hadden bevrijd gingen we de stad uit en op zoek naar een lift.
Zoals ik eerder al zei is hitchhiken niet echt bekend en lukte het niet een lift te vinden. We waren net aan het overleggen of we voor een paar dollar een taxi zouden nemen, toen Amir uit zichzelf voor ons stopte. Hij was zo vriendelijk ons mee te nemen naar Teheran. Amir is een student die goed Engels praat en na 5 minuten vroeg hij ons of we al een slaapplek hadden. Euh, nee. We mochten wel bij hem slapen, wow, top!
In zijn appartement aangekomen kwam ook zijn vriendin, het was gezellig! We voelden ons erg thuis! Amir en Pegah zijn moderne Iraanse twintigers met andere ideeën dan wat ik tot nu toe heb gehoord, interessant! ‘s Avonds zijn we naar Baam gereden, een park waar je een mooi uitzicht heb over een verlicht Teheran. Daarna broodje falafal gegeten en thuis een gezellige avond gehad.

Zaterdagochtend en begin van de middag zijn we druk geweest met een nieuw plan. We hadden gehoord over Turkmenistan en het leek ons wel bijzonder om daar met een transitvisum heen te gaan en dan weer terug naar Iran. Dus wij met openbaar vervoer en veel rondvragen naar 2 immigratiediensten. Maar, visum Turkmenistan vraagt iets meer voorbereiding, we hebben een single entry visum voor Iran dus dat zouden we opnieuw moeten aanvragen, maar dat kan niet in Iran zelf, en en en… Kortom, leuk idee maar de uitvoering gaat ‘m niet worden.
‘s Middags met Michael uit Teheran afgesproken, andere Michael had hem ontmoet tijdens het reizen. Een paar uurtjes samen gespendeerd en toen via een lange taxirit vanwege erg veel verkeer terug naar huis waar de belangrijkste voetbalwedstrijd van het jaar was, de finale van de Asiancup: Iran tegen Japan, helaas heeft Iran verloren... We hebben overdag nog even geprobeerd kaartjes te regelen voor de wedstrijd maar ik als vrouw mag het stadion niet eens in en op de zwarte markt ging het ook niet lukken.

Zondagochtend waren Michael en ik vroeg op. Amir heeft ons afgezet bij het metrostation en zo gingen wij op weg naar de zwarte markt om geld te wisselen. Het duurde even voordat we een ‘betrouwbaar’ iemand hadden gevonden maar we hebben een goede deal kunnen maken. Toen met het openbaar vervoer naar Baam park en om 12u meldden we ons bij de skiverhuur. Zij gaven aan dat we te laat waren, rond half 3 zou de lift dicht gaan. Oh.. dat wisten we niet. Maar, we zijn er nu toch, dus laten we de spullen maar huren en voor 1,5u gaan skiën. De kabelbaan omhoog duurt 45 min en brengt je 7,5km de berg op. Daar is één prima piste, niet te makkelijk en te moeilijk, gewoon lekker skiën. Helaas was het weer niet al te geweldig, in de sneeuw en met (soms erg) weinig zicht zijn we een aantal keer de berg af gegaan. Op het einde kwam de zon nog even door en werd het een heel ander plaatje. Ondanks dat het kort was hebben we voor 10 dollar toch zo’n 2 uurtjes kunnen skiën, en dat in een miljoenenstad, toffe ervaring!!

Maandag was het tijd om afscheid te neman van Amir. We hebben 3 echt comfortabele dagen gehad, wat een superlieve host! Hij heeft ons afgezet bij het busstation en we zijn naar het oosten van de stad gegaan. Daar een halve poging gedaan om te hitchhiken, maar het regende en het voelde niet goed, dus uiteindelijk besloten we de bus te pakken naar Sari. Voor 2 dollar zaten we zo’n 5 uur in de bus en kwamen we ‘s avonds aan in de stad. We hebben geen host via couchsurfen kunnen vinden dus werd het een ‘hotel’, prima.
Dinsdag ben ik een uurtje alleen de stad in geweest, beetje rondgelopen. Een nieuwe ervaring om alleen rond te lopen, ik voelde me erg bekeken, nog meer dan anders, maar niet persé vervelend. Om 11:30u hadden we met Sety afgesproken, daar konden we die nacht blijven slapen. We hebben onze spullen gedropt en zijn naar de Kaspische Zee gereden. De jongens wilden graag een duik maken, ik als vrouw mag niet in bikini rondlopen dus ik stond braaf op het strand te kijken. ´s Avonds heeft Sety een heerlijke vegan maaltijd voor ons gekookt!
De volgende dag waren we vroeg op en reden we rond 9u weg naar Badar e Surt, een mooi natuurlijkverschijnsel. Jammer dat we er 2,5u heen en 2,5u terug voor moesten rijden, maar ik vond het het wel waard. ´s Avonds rustig aan gedaan, muziek gemaakt en gekletst.
Donderdag hebben Erich en ik afscheid genomen van Sety én Michael. Hij heeft besloten alleen verder te reizen. Sety was, net als Amir, een superlieve, enthousiaste en leuke, moderne host; bijzonder hoe snel je een klik met iemand hebt. Ik krijg ook echt een heel ander beeld van Iran en de mensen die er leven. Erg interessant om zoveel tijd met de locals door te brengen! Wat een ontzettend gastvrije mensen, ongelooflijk!

We zijn met 2 taxi’s naar Kalaleh gereden waar we werden opgewacht door Narges en haar ouders. Narges is een studente van 17 jaar en woont met haar ouders in een erg groot huis. Dit was de eerste keer dat we in een meer traditionele setting waren. Haar vader werkt voor de regering dus ook al zijn ze het er niet helemaal mee eens, sommige dingen gaan hier traditioneler. Zo werd ik hartelijk verwelkomd met hand en zoenen van de vrouwen maar kreeg Erich alleen een hoofdknik. De mannen daarentegen geven mij geen hand maar een hoofdknik. De familie draagt ook binnen de hijab en lang kleed over de kleren omdat Erich als vreemde man in het huis is. Ook ik heb binnen mijn sjaal gedragen waar ik ´m in de andere huizen meteen af mocht doen. Narges mocht niet met ons alleen zijn (haar ouders moesten ‘s middags even weg) dus kwamen oom, tante en neefje in huis. De familie woont trouwens in drie huizen naast elkaar. Oma kwam ‘s avonds nog even langs, haar werd niet verteld dat wij couchsurfers waren maar vrienden van vader. Na het eten, wat hier veelal op de grond gebeurd, mochten Erich en ik niet helpen om af te ruimen, dit wordt als onbeschoft ervaren terwijl het bij ons meer onbeschoft is als je niet helpt. Toen wij ‘s middags uit de taxi stapten mochten wij niet betalen maar heeft vader dit gedaan. Ook andere dingen, bijvoorbeeld entree nationaal park, mochten wij niet betalen. Andere cultuur, andere gebruiken.

Vrijdag zijn we gaan ontbijten in ‘de jungle’ (ik snap nog steeds niet waarom ze het de jungle noemen, wij noemen het gewoon bos; ik had een heel ander idee van het nationaal park door het woord jungle) en toen naar Khalid Nabi gereden. Een mooie rit ernaar toe en breathtaking views eenmaal aangekomen. Weer terug mochten we lunchen bij de tante (=tevens buurvrouw) en daarna heeft de oom ons naar een vriend van hem gebracht die een accomodatie in het nationaal park had. Er leven hier veel wilde dieren zoals luipaarden, beren, herten, zwijnen, wolven en slangen maar we hebben ze (gelukkig) niet gezien.
Na heerlijk gebraden vlees + tomaten bereidt op kolen en een overnachting in een huisje zijn we ‘s ochtends doorgereisd naar Mashad, één van de heiligste steden van het land. Hier hebben we zondag de grootste shrine (qua oppervlakte) van de wereld bezocht. De grootste schrine qua capiciteit is in Mekka. Ik mocht hier weer een chador dragen, zo vreselijk sexy ;).

Maandag opnieuw een reisdag waar we onderweg naar de snelweg werden uitgenodigd door een architect die ons spontaan een ontbijtje maakte, wauw! We hadden gehoord van een overnachtingsplek in een caravanserai midden in de woestijn, maar zoals wel vaker deze reis hadden we niets echt gepland. Het hitchhiken ging erg gemakkelijk en eenmaal in Se Qaleh aangekomen kregen we in een restaurant, waar we plannen aan het maken waren, een telefoon in ons handen gedrukt. Hadden we opeens de manager van de caravanserai aan de lijn en op deze manier hebben we onze nacht kunnen regelen. We hadden een mooie authentieke kamer, een groep Iraniërs waarmee we de hele avond hebben gekletst bij het kampvuur én we mochten een kijkje nemen bij de opnames van een filmpje over safraan. Zo’n 95% van de safraan wereldwijd komt uit deze streek en het is zo duur omdat de safraan er met de hand, bloemetje voor bloemetje, uit moet worden gehaald. Monnikenwerk!
De volgende dag mochten we met onze Iraanse vrienden mee een beetje offroad rondscheuren in de woestijn en daarna gingen we weer op pad. We wilden nog een tussenstop maken in Tabas maar toen onze truckdriver aangaf naar Yazd te rijden besloten we mee te gaan. Het was een lánge dag op de weg (in totaal zijn we zo’n 14 uur onderweg geweest) maar om 1:00u kwamen we aan in ons hostel in Yazd waar we toevallig een kleine reünie hadden met Michael.
De 2 dagen in Yazd waren heerlijk. Eindelijk zonnig weer, rondscharrelen in de oude stad, opnieuw een kijkje nemen bij Zurkhaneh, verse pomegranate juice drinken, filmje kijken, weer gezond eten en chillen.

Vrijdag helaas afscheid genomen van Erich. We hebben 3 weken samen gereisd maar hadden vanaf Yazd andere plannen, hij naar het noorden en ik naar het zuiden. Aan het einde van de ochtend vertrok ik voor een 6uur durende busreis naar Shiraz en daar heb ik begin van de avond de nachtbus gepakt naar Kish waar ik om 9:00u de volgende ochtend aankwam. Opnieuw een lange reis, maar je moet er wat voor over hebben om het vliegen te vermijden...
In Kish had ik via couchsurfen een host, Parvin, gevonden. Zij heeft me ‘s avonds bij haar vrienden geïntroduceerd en zij houden wel van een feestje. Waar wij naar een café of club zouden gaan gebeuren de feestjes hier thuis of op een afgelegen strand (in de hoop dat de politie niet komt controleren). Ondanks dat het verboden is wordt hier gewoon alcohol gedronken en gaat de hijab, waar het maar kan, af. Deze vrienden schoppen graag een beetje tegen de (strenge) regels.
De 8 dagen erop heb ik me in Kish vermaakt. Het centrum vond ik de eerste avond nogal schreeuwerig overkomen met alle lichtjes, moderne winkels en hotels die uit de grond worden gestampt maar hier vinden ze het wel leuk volgens mij omdat het iets weg heeft van het Westen/Dubai. Op andere plekken is het heerlijk afgelegen en kun je mooie foto’s maken van het strand met azuurblauw water.
Met de groep heb ik een paar party’s thuis/op het strand gehad, ben ik naar het vrouwenstrand geweest, een airshow gezien, een hele dag picknicken op het strand (inclusief noodweer), met een fiets het eiland rond gereden (zo’n 40km), zonsondergang gekeken, een kort bezoekje gebracht aan een basisschool, 1 soort van duik gemaakt, naar een ‘cafe’ geweest, gewandeld, films gekeken; heerlijk chill. Ik ben zo lang blijven plakken omdat ik even geen zin meer had in het reizen, uitzoeken en telkens nieuwe dingen. Het was wel even confortabel zo op één plek..
Op één dag na was het zonnig en rond de 25-30 graden, heerlijk! (beetje jammer dat ik niet in short en shirt mag rondlopen ;). De nieuwe vrienden zijn leuke mensen al praten er veel helaas geen Engels waardoor het op momenten minder interessant was voor mij, maar dit hoort er ook bij. Ik ben na 5 nachten trouwens ook nog even gewisseld van host. Een vriendin en haar vriend (Neda en Hamed) hadden aangeboden dat ik wel bij hun mocht logeren omdat mijn eerste host een beetje last had van moodswings, ik heb dat aanbod dankbaar aangenomen.

Zondag was het dan toch echt tijd om weer op pad te gaan. Een paar dingen die ik nog had kunnen/willen doen in het zuiden heb ik van mijn lijstje geschrapt en dat is oké, je kunt toch niet alles zien. Met de ferry en een shared taxi naar Bandar Abbas gereisd waar ik werd opgewacht door Masoud, mijn nieuwe host. ‘s Avonds zijn familie ontmoet en kwam een vriendin van hem met ons mee met sightseeing Bandar Abbas. Ik hoorde trouwens dat deze plaats 2 seizoenen kent: hel en zomer (schijnt hier nogal warm te zijn in de zomer, hihi).

Maandag een regeldagje ingelast; ik moest echt een soort van plan gaan maken, foto’s uitzoeken, visum voor Oman en Sri Lanka aanvragen, vliegtickets zoeken. De helft is overigens niet eens gelukt vanwege trage internetverbinding en het niet kunnen gebruiken van mijn creditcard. Aan het eind van de middag naar Bandar Khamir gereden om in het huis van een vriend van mijn host te slapen. Kebab en versgevangen krab gegeten en toen naar bed. Daar lag ik een paar minuten toen mijn host een vraag wilde stellen: ‘Can I sleep with you ‘cause I really like you…’ Oh my... Euh, nee, toch maar niet ;).
De volgende dag vroeg op om terug naar Bandar Abbas te rijden en de ferry naar Hormuz Island te nemen. Met de tuktuk een paar uur rondgereden, een supermooi eiland, met allerlei kleuren rotsen en zand! Als ik dit had geweten had ik iets minder tijd in Kish gelummeld en hier nog een paar nachten verbleven..
Terwijl de rest van Nederland Sinterklaas viert staat er bij mij weinig op het programma. Ik neem ‘s avonds om 21u de overnight ferry naar Sjarjah om vanaf daar naar Dubai te gaan. Ik kijk er eerlijk gezegd niet echt naar uit, ik denk niet dat ik de stad heel erg waardeer met alle wolkenkrabbers, lichten en ‘kijk mij eens’ sfeer, maar we zullen zien.
Wel kijk ik er enigszins naar uit om weer een fatsoenlijk gesprek met iemand te kunnen voeren. Ik ben wel een beetje klaar met het steenkolen Engels van sommigen, waar je op 3 manieren een vraag of antwoord duidelijk probeert te maken, waar grapjes niet worden gesnapt en er niet echt communiceert wordt behalve basisgesprekjes.
De laatste week is het met de motivatie trouwens even iets minder. Erich ervaart hetzelfde en omschreef het mooi: my mind is tired. Ik moet weer op zoek naar energie, de ontmoetingen, de beleving en ervaring. Maar ik weet zeker dat die weer terug komt! :D

De evaluatie ;)
Ik heb Iran de afgelopen maand op een hele andere manier ervaren. Tijdens de groepsreis hebben we heel veel gezien van de cultuur en de geschiedenis van het land, maar op veel korte ontmoetingen na weinig contact gehad met locals. Deze weken hebben we relatief weinig gezien van het land maar heel veel contact gehad met locals en dat was echt super!
Ik hoor en zie hoe velen het niet eens zijn met het strenge regiem, hoe lastig het is om bijvoorbeeld een goede maar ook leuke baan te vinden, geld wat in jaren tijd flink in waarde is gedaald en niet stabiel is (de waarde veranderd per uur), de opgelegde sancties en de gevolgen ervan; in alle gesprekken komt het naar voren. Velen (met name de ‘jeugd’) willen Iran verlaten maar dit is voor velen nauwelijks haalbaar vanwege de visums en geld. Ik voel echt met ze me! (vooral als ik dan vertel dat ik maanden niet hoef te werken en alle landen kan bezoeken die ik wil..).
Desondanks zijn de mensen die we hebben ontmoet echt zo onwijs vriendelijk, gastvrij, behulpzaam en geïnteresseerd en geen moment heb ik me onveilig gevoeld. Ik heb het land echt in mijn hart gesloten!

Nog een korte afsluiter.
Ik heb Iran leren kennen als een land waar tijd niet belangrijk is (5min wachten betekent minstens 15min), waar ze avondeten ergens tussen 22:00 en 24:00, waar ze dol zijn op rijst en kebab (liefst 2x per dag), waar ze heerlijke omeletten maken, waar veel mensen niet gelovig zijn, waar het niet mag maar iedereen mét telefoon in de hand en zónder gordel rijdt, waar je vaak wordt bekeken en besproken, waar velen zichzelf lijken uitgeroepen te hebben tot Engels leraar ondanks hun matige Engels, waar het dagelijks leven voor ons erg goedkoop is, waar er selchts één regel in het verkeer lijkt te zijn: doe waar je zelluf zin in hebt, waar sommigen de tarof toepassen (jij mag eerst, nee jij mag eerst, nee jij mag eerst, waardoor je 10min later nog steeds bij de lift staat te wachten) en waar ze absoluut snappen wat hospitality means! I love Iran!

En weer de link voor foto`s en filmpjes (het zijn er een boel, maar tis dan ook van een maand...)
https://1drv.ms/f/s!Ar87NWIVlPefkAIIJZam929FSQON